Οι ομάδα 77-82 και το φεστιβάλ τους Vive Le Punk Rock μας έχει συνηθίσει σε ονόματα της καλής εποχής του punk και πιστή στο ραντεβού της για μια ακόμη φορά, διοργάνωσε το ζέσταμα του επερχόμενου Vive Le Punk Rock.
Χώρος διεξαγωγής για μια ακόμη φορά ήταν το An Club, του οποίου ο εξωτερικός χώρος έχει αλλάξει λίγο με το άνοιγμα του μπιλιαρδάδικου Oldschool, δίπλα ακριβώς, δημιουργώντας μια πιο ευχάριστη οπτική στη γειτονιά εκείνη των Εξαρχείων. Την επόμενη φορά θα ταΐσω τα φλιπεράκια!
Χωρίς μεγάλη αργοπορία, το πρόγραμμα άνοιξε με τους Dismissers να αρχίζουν να μαζεύουν τον κόσμο στο υπόγειο. Το δυνατό τους punk rock που θυμίζει σχήματα σαν τους Social Distortion έκανε πολύ καλή δουλειά, στο να αναγκάσει αρκετό κόσμο να κατέβει τα σκαλοπάτια του An και να έρθει κοντά τους. Ο ελεύθερος ρόλος που έχει ο Τσουλούφης στα φωνητικά, χωρίς να παίζει κάποιο όργανο, ταιριάζει στους Dismissers, αφού μπορεί πιο εύκολα να μεταδίδει τα συναισθήματα του στο κοινό έτσι. Ο ήχος ξεκίνησε με θετικό πρόσημο και αυτό είναι πάντοτε ένα ενθαρρυντικό σημάδι. Το χειροκρότημα ήταν δυνατό και η εμφάνιση των Dismissers πειστικότατη.
Σειρά είχαν οι Ισραηλινοί Helem, antifa punk από το Tel Aviv όπως λένε και οι ίδιοι, που έστησαν την μαυροκόκκινη σημαία στον ενισχυτή της κιθάρας και ξεκίνησαν να βαράνε δυνατά. Εκλάμψεις αμερικάνικου hardcore punk, φωνητικές μελωδίες που εύκολα θα κόλλαγαν σε ισπανικό ska punk, στίχοι στα εβραϊκά που καμιά δυσκολία δεν έφεραν στην απόλαυση μας και ένας frontman ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Συνεχόμενη κίνηση στη σκηνή που έφερε τις πρώτες ανακατωσούρες στο pit και καλό ήχος που έκανε την παρακολούθηση του set των Helem ακόμη πιο ευχάριστο.
Η ώρα πλησίαζε για την εμφάνιση των Zounds, που θα μπορούσε να θεωρηθεί το σημαντικότερο σημείο της βραδιάς, μιας που η θέση τους στην Post-punk ιστορία είναι βέβαια και έτσι μια ολόκληρη γενιά έπινε μπίρες ακούγοντας τα “Subvert” και “Demystification”. Έχοντας κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους “The Curse of Zounds” πριν σχεδόν 40 χρόνια, κανείς δεν περίμενε πως η διαχρονικότητα του θα κρατήσει τόσο πολύ, τόσο που το συγκρότημα θα “αναγκαστεί” να κυκλοφορήσει και το “The Redemption of Zounds” λίγα χρόνια πριν.
Για να κόψουμε δρόμο όμως, η παρουσία των Zounds αποδείκνυε πως το punk δεν σημαίνει μόνο λοφία και μπότες, αλλά είναι κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο και σίγουρα δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση μας.
Το σχήμα με τα νέα και παλιά μέλη ήταν δεμένο καλά και τα τραγούδια τους παίχτηκαν υπό καλό ήχο και με τεράστιο ενθουσιασμό από το κοινό που τραγουδούσε με πάθος όλους τους στίχους.
H νοσταλγία ήταν το συναίσθημα που επικρατούσε καθ’ όλη την ώρα που έπαιζαν οι Άγγλοι και το αποτέλεσμα που είχε η μουσική τους πάνω μου, ήταν δυνατότερο από όσο φανταζόμουν. Το κλείσιμο με το “Subvert” ήταν ιδανικό.
Ανηφορίσαμε για τον έξω κόσμο για λίγο, ώσπου να ετοιμαστεί η σκηνή για τους headliners One Way System. Οι Άγγλοι street punks με έντονα στοιχεία, δανεισμένα από τους Discharge και με αστείρευτη ενέργεια, έφεραν σαματά στην αρένα και η βραδιά φαινόταν να κλείνει εμπρηστικά. Με παλιά και νέα τους τραγούδια (πρόσφατα κυκλοφόρησε το “Car Bombs in Babylon”), οι OWS ήταν οδοστρωτήρας στη σκηνή με τον δυναμικό τους frontman, με το παραδοσιακό βαμμένο λοφίο, να μην σταματάει να κινείται και να δίνει μικρόφωνο στον κόσμο, μη γνωρίζοντας βέβαια πως λίγοι πραγματικά γνώριζαν όλους τους στίχους. Ο ήχος συνέχισε να μην έχει προβλήματα (βέβαια μικρές απαιτήσεις έχει το punk) και η βραδιά έκλεισε επιτυχημένα, ως συνήθως για το Vive Le Punk Festival.
Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος
1112 
