H Παρασκευή 4 Οκτωβρίου φτάνει και το ζέσταμα του Vive Le Punk Rock Festival θα λάβει χώρα στο An Club με την συμμετοχή των ιστορικών The Zounds (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). O Steve Lake απάντησε με χαρά τις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαρσέλου και κάτι παραπάνω μάθαμε.
-Χαιρετισμούς από την Ελλάδα! Το ντεμπούτο σας “Curse of Zounds” κυκλοφόρησε το έτος που γεννήθηκα (1981) και θεωρείται πλέον κλασικό. Είναι αλήθεια πως οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν μέσα σε 5 ημέρες; Τι θυμάσαι από εκείνες τις ημέρες;
Όντως, έγινε σε 5 ημέρες. Θυμάμαι να είμαι ενθουσιασμένος με την διαδικασία. Ήταν η πρώτη μας εμπειρία σε επαγγελματικό, εμπορικό studio. Προηγουμένως, είχαμε γράψει για την Crass Records, αλλά το studio τους ήταν σε ένα προαστιακό σπίτι στο Wood Green του Λονδίνου. Το control room ήταν στο γκαράζ και η αίθουσα ηχογράφησης ήταν στο καθιστικό του σπιτιού.
Το album ηχογραφήθηκε λοιπόν, στα Berry Street Studios που χρησιμοποιούταν από όλες τις μπάντες της Rough Trade τότε. Μιλάμε για άτομα σαν τους Scritti Politti, Wah Heat και τέτοιους. Έγιναν όλα γρήγορα. Ήμασταν πολύ καλά προβαρισμένοι και ηχογραφήσαμε τα κομμάτια με τη σειρά που θέλαμε να τοποθετηθούν στο album. Αν και μετά άλλαξα τη σειρά. Ο παραγωγός δεν πολυγούσταρε τις κιθάρες και έτσι εκείνες κατέληξαν λεπτές και η παραγωγή κάπως αραιή. Περιέργως, το ίδιο είχε συμβεί και με τους Crass. Θα είχαμε βαρύτερο ήχο, αλλά όλοι συνωμότησαν εναντίον αυτού. Που αν το σκεφτείς τελικά ήταν καλή ιδέα.
-Οι Zounds πάντοτε θεωρούνταν μέρος του αναρχιστικού κινήματος.
Δεν ήμασταν ουδέποτε μέρος οποιουδήποτε κινήματος. Όταν παίζαμε δεν είχα καν ακουστά το “anarcho-punk”. Η ταμπέλα αυτή δημιουργήθηκε αφού είχαμε διαλυθεί. Ήμασταν φιλοσοφικά συμπαθούντες του αναρχισμού, αλλά πάντα σε ειρηνικά πλαίσια. Ήμασταν αντιπολεμικοί και ειρηνιστές. Αλλά το κύριο ενδιαφέρον μας ήταν πάντα το rock ’n’ roll. Απλά τα τραγούδια που γράφαμε είχαν να κάνουν με όσα συζητούσαμε όταν ήμασταν μαστουρωμένοι. Η δική μας εκδοχή του αναρχισμού προέρχεται από τους hippies και μπάντες σαν τους Gong.
-Μετά το ντεμπούτο όμως, παύσατε να υπάρχετε. Γιατί αυτό;
Είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολο. Πολλές φασαρίες στις συναυλίες τότε και αυτό είναι αποκαρδιωτικό και τρομακτικό. Όσοι ερχόντουσαν περίμεναν να ακούσουν μια hardcore punk band. Και μεις δεν είχαμε καμιά σχέση. Ήμασταν πιο ποπ και ψυχεδελικοί. Άλλοι δεν έρχονταν γιατί νόμιζαν πως είμαστε μια hardcore band. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μετά αρχίσαμε να έχουμε μουσικές διαφορές. Ο Josef (Porter, τύμπανα) ήθελε να παίζουμε σαν τους Clash, ενώ εγώ και ο Laurence (Wood, κιθάρα) θέλαμε να ακολουθήσουμε μια πιο εκτεταμένη και περιπετειώδη οδό. Αυτό το γεγονός δημιούργησε εντάσεις. Ο Josef πήγε στους Mob πριν οι Zounds διαλυθούν και νομίζω πως αυτό ήταν περισσότερο η φάση του.
-Τι σε έκανε να επαναφέρεις τους Zounds; Είναι δύσκολο να μείνεις μακρυά από τη μουσική;
Πάντα έπαιζα σε μπάντες, αλλά κυρίως τοπικές και σε μπαράκια κοντά στο σπίτι μου. Επαναδραστηριοποίησα τους Zounds το 2003 γιατί κινητοποιήθηκα από την παγκόσμια κατάσταση και τους πολέμους που διέδιδαν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ένιωσα πως τα πράγματα που έγραψα τότε, έγινα ξαφνικά και πάλι σχετικά. Συν του ότι αποφάσισα πως ήθελα και πάλι να παίξω εκκωφαντικό rock ‘n’ roll. Ξαφνικά, υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα και έτσι βρέθηκα με τον Protag (Alternative TV) και τον Stick (Doom, Extreme Noise Terror) και περιοδεύσαμε στην Ευρώπη. Αλλά τελικά οι σχέσεις δυσκόλεψαν και τα μάζεψα ξανά.
-30 χρόνια μετά ακούσαμε ένα δεύτερο album από τους Zounds (“The Redemption of Zounds”) και ακούγεται σαν να μην φύγατε ποτέ από τις ζωές μας. Πως υποδέχτηκε ο νέος κόσμος το album;
Το 2008 λοιπόν, ένωσα και πάλι την μπάντα επειδή μου είχαν κάνει πολλές προτάσεις για live. Πήρα μαζί μου τότε, τους Paul O’Donnell και Paul Gilbert. Είχα γράψει πολλά κομμάτια το 2003 σαν απάντηση στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτό ήταν η βάση του δίσκου. Αλλά ο κόσμος, στην πλειοψηφία του, το αγνόησε. Σε κάποιους άρεσε, αλλά οι περισσότεροι το σνόμπαραν.
-Σκοπεύεις να ηχογραφήσεις ένα τρίτο album;
Δεν έχω τέτοιο σκοπό προς το παρόν. Εγώ δουλεύω solo υλικό, ο Paul O’ Donnell με τον νέο μας κιθαρίστα Dominic Perez Silva παίζουν και ηχογραφούν με τους Astronauts και ο Paul Gilbert δουλεύει με τους Christmas Bunch. Πέρυσι ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι ως διαμαρτυρία στην επίσκεψη του Trump στο Ηνωμένο Βασίλειο ως Fake News Corp. Ονομάζεται “Donny Takes a Trip”. Ψάξε το στο YouTube. Επίσης, γράφουμε ένα νέο κομμάτι για μια Ισπανική συλλογή. Ελπίζω να είναι τέλειο.
https://www.youtube.com/watch?v=payQOEGIblc
-Έχει ο τίτλος κάποια προσωπική σημασία; Έχει ανάγκη για λύτρωση;
Βασικά, ήταν ένα αστείο. Πάντοτε πίστευα πως έχω ανάγκη να σωθώ από την ίδια μου την ηλιθιότητα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πια γιατί διάλεξα αυτόν τον τίτλο. Και το “The Curse of Zounds” ήταν επίσης αστείο. Δεν είχε ποτέ κάποια σημασία. Η λέξη Zounds είναι ένα είδος κατάρας, έτσι και αλλιώς. Είναι μια διεφθαρμένη εκδοχή του “the wounds of god” (οι πληγές του Θεού).
-Αναρωτιέμαι αν βγάζετε χρήματα από τη μουσική.
Όχι, δεν βγάζουμε χρήματα. Τουλάχιστον, όχι περισσότερα από όσα ξοδεύουμε. Νομίζω θα χάσουμε χρήματα ερχόμενοι στην Ελλάδα. Δεν είμαι σίγουρος γιατί δέχτηκα την πρόταση. Θα είναι σκληρή δουλειά και δεν είμαι πια πολύ νέος. Όμως, γουστάρουμε την Ελλάδα, οπότε όλα καλά. Όλοι έχουμε κανονικές δουλειές. Δεν είμαστε επαγγελματίες μουσικοί.
-Αν και τους αναφέραμε ήδη, θα ήθελα να παρουσιάσεις τους υπόλοιπους της παρέας.
Paul O’Donnell – μπάσο. Είναι ιδιοφυής. Έχει παίξει με εκατοντάδες ανθρώπους.
Paul Gilbert – τύμπανα. Φανταστικός μουσικός και ταλαντούχος από όλες τις απόψεις. Είναι και εκπληκτικός τραγουδιστής, συν τοις άλλοις.
Dominic Perez Silva – κιθάρα. Είναι στους Astronauts από τα 14 του. Έκανε τους Zounds χίλιες φορές καλύτερους. Δυστυχώς, παντρεύεται και δεν μπορέσει να έρθει μαζί μας στην Ελλάδα.
-Πως θα μπορούσες να περιγράψεις μια εμφάνιση σας;
Δίνουμε το 100%. Δεν υποκρινόμαστε. Εννοούμε κάθε τι που λέμε, κάθε νότα που παίζουμε. Είναι από άκρη σε άκρη ειλικρινής η μουσική μας. Προσπαθούμε να είμαστε τέλειοι, δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Είναι σημαντικό για εμάς να δοκιμάζουμε κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Ακόμα και αν παίζουμε τα ίδια κομμάτια που παίζαμε και πριν 100 χρόνια.
-Θα ήθελες να κάνεις μια αφιέρωση στο status quo που διοικεί τον κόσμο μας;
Θα ήθελα να πάνε να γαμηθούνε γιατί κοντεύουν να καταστρέψουν τον πλανήτη μας και όσα πλάσματα ζουν σε αυτόν.
https://www.youtube.com/watch?v=mIXnTIzRcIA
558 
