Πολύ καλή φάση όταν μια μπάντα σε βοηθάει η ίδια να περιγράψεις τον ήχο της, και σε αυτή την περίπτωση ο αντικοινωνικός Πορτογάλος που επιμένει στην ανωνυμία μας δίνει την περιγραφή στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, πατάς το play και ακούς “Darkness and Fog”, ωμό, lo-fi black metal, ηχογραφημένο σε υπόγειο με υγρασία με μια κατσίκα να μασάει τα master tapes.
Όσοι έχετε προηγούμενες εμπειρίες με τη μπάντα ξέρετε ήδη τη φάση, όσοι δεν έχετε ξανακούσει και γουστάρετε κρυστάλλινες παραγωγές και όργανα που ακούγονται καθαρά, μην τους ακούσετε ούτε τώρα καλύτερα, οι υπόλοιποι που έχετε εκπαιδεύσει τα αυτιά σας στο θολό, μυστικιστικό μαυρομέταλλο με παραγωγές επιπέδου Mutiilation μπορείτε να προχωρήσετε. Με ήχο που θυμίζει κάπως τους συμπατριώτες τους Candelabrum, πολλές φορές τα riff δε κάπου εξαφανίζονται σε ένα τοίχο από ambience ενώ τα φωνητικά ακούγονται παραμορφωμένα από κάπου μακριά με το μόνο που σου δίνει μια κατεύθυνση για να μην χαθείς στην προαναφερθείσα ομίχλη να είναι τα ντραμς, σε κάποιο σημείο όμως το αυτί εκπαιδεύεται και αντιλαμβάνεται πόσο αναπάντεχα μελωδικό είναι σε σημείο το σύνολο, και εκεί είναι που ο Black Cilice σε έχει κερδίσει και είσαι πλέον κάτω από το ξόρκι του.
Σίγουρα όχι για όλους, αν όμως γουστάρετε ακόμα να βλέπετε το Nosferatu The Vampyre του Werner Herzog σε χιλιοπαιγμένη VHS και το black metal σας να κτυπάει υπόγεια και ύπουλα, το “Transfixion of Spirits” θα σας μαγέψει.
815 
