Το όνομα Life of Agony θα χτυπήσει καμπανάκι σε όλους εμάς που ζήσαμε τα ‘90s, τα οποία για κάποιους άλλους πλέον, θεωρούνται παλαιολιθική εποχή.
Την εποχή εκείνη το MTV έσερνε τον χορό της μουσικής μόδας και η σκληρή αγαπημένη μας μουσική είχε τότε, τη θέση της εκεί. Η “εμπορικοποίηση” του hardcore, η εκτίναξη της grunge σκηνής και το απόγειο της αποδοχής για τo heavy metal, όλα έγιναν τότε. Κάποιες από αυτές τις σκηνές έχασαν την αίγλη τους, άλλες γύρισαν στο underground, άλλες κατάφεραν να αξιοποιήσουν την προβολή.
Μην το παρατραβάμε όμως, με την ιστορική αναδρομή. Οι Life Of Agony έγιναν πρώτα γνωστοί με το μνημειώδες “River Runs Red” που ένωνε με έναν δικό του τρόπο το hardcore με το metal και έμεινε στην ιστορία σαν ένα διαμάντι της crossover σκηνής. Στη συνέχεια, τα “Ugly” και “Soul Searching Sun” έτυχαν της προβολής του MTV και η μπάντα μπήκε σε μια λίστα συνεχούς επανάληψης των video clip τους. Το κομμάτι τους “Weeds” είναι ένα από τα πολυαγαπημένα του γράφοντα και έχω πιει πολύ αλκοόλ ακούγοντας το. Ο τραγουδιστής τους Keith Caputo αποφάσισε όμως, πως δεν θέλει πια να εκφράζεται μέσω της μουσικής που έπαιζαν τότε οι LoA και αποχώρησε αφήνοντας την μπάντα στα κρύα του λουτρού.
Λίγα χρόνια αργότερα, επανενώθηκαν, κυκλοφόρησαν το “Break Valley” το οποίο απογοήτευσε την Epic που το στήριξε και έτσι, οι LoA διάλυσαν και πάλι για να επανέλθουν εκ νέου το 2014, με τον τραγουδιστή Keith Caputo να έχει αλλάξει φύλο και έτσι, από δω και στο εξής θα αναφέρεται ως Mina Caputo.
Η Napalm Records πήρε την μπάντα από το χέρι και το 2016 έδωσαν στη δημοσιότητα το “A Place Where There’s No Pain”, πρώτο album μετά από 12 χρόνια αποχής. Φτάνουμε λοιπόν, στο σήμερα και το έκτο full length album των LoA, με τίτλο “The Sound of Scars”.
O τίτλος ακούγεται αρκετά προσωπικός και θα έλεγε κανείς πως η Mina μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του επαναπροσδιορισμού της στον κόσμο, αν και σύμφωνα με την ανακοίνωση τους είναι ένα concept album που συνεχίζει την ιστορία που έλαβε χώρα στο ντεμπούτο τους “River Runs Red”.
Η παραγωγή του δίσκου είναι εφάμιλλη του μεγέθους των LoA και ο ήχος τους είναι ιδανικός για τα παιδιά των ‘90s, αφού και η φωνή της κυρίας Caputo, αλλά και η συνολική εικόνα του δίσκου είναι ένας αντικατοπτρισμός των Alice in Chains. Δεν μιλάμε για ξεπατικοτούρα βέβαια, μιας που η εμπειρία και η κατάρτιση των μουσικών που απαρτίζουν τους LoA είναι αναμφισβήτητη, αφού σε κάποια κομμάτια ξεφεύγουν λίγο από την συνολική grunge/alt metal λογική (“Once Below”).
Δεν μπορούμε βέβαια, να θεωρήσουμε το “The Sound of Scars” μια προσπάθεια για revival της εν λόγω σκηνής, και αυτό γιατί οι LoA ήταν κομμάτι του ευρύτερου κινήματος και ηχητικά είναι μια συνέχεια εκείνης της εποχής τους (“Soul Searching Sun”) και του προηγούμενου τους album, “A Place Where There’s No Pain”
Στην παραγωγή κάθισε η Sylvia Massy (Tool, System of a Down), με τον κιθαρίστα Joey Z και τον ηχολήπτη Howie Weinberg (Nirvana, Soundgarden), που αποδεικνύουν πως το συγκρότημα ήθελε να πετύχει σαν αποτέλεσμα αυτό που το αυτί σου εκλαμβάνει με την πρώτη κιόλας ακρόαση.
H φωνή της Mina είναι σε εξαιρετική φόρμα, τα τραγούδια σε ελκύουν και θες να τα ακούσεις ξανά, σε ένα σύνολο διασκεδαστικό και όμορφα νοσταλγικό. Σε φεστιβάλ καινοτομίας δεν θα πάρουν μέρος, αλλά αυτό που θέλουν να κάνουν το κάνουν πολύ καλά.
661 
