Όταν ο πολυμουσικός και παραγωγός Brett William Kull δούλεψε στην παραγωγή για την μπάντα του J. B. Beck, “The Scenic Route”εντυπωσιάστηκε αρχικά με την ποιότητα της φωνής του, και έπειτα διέκρινε μια προοπτική συμπόρευσης στη διαδικασία σύνθεσης μαζί του. Στην πραγματικότητα, μια προσωπική κρίση, που τον επηρέασε τα τελευταία χρόνια και στην παραγωγική του διαδικασία, βρήκε διέξοδο και τρόπο έκφρασης στην συνεργασία με τον Beck, που σκεπάστηκε τελικά κάτω από το όνομα “Rise Twain”.
Φαίνεται πως οι δυο καλλιτέχνες από τη Philadelphia, όντας σε μια ιδιαίτερη καμπή της καριέρας τους, διέγνωσαν ταυτόχρονα τη χημεία μεταξύ τους. Από τη μια ο Kull, ένας άνθρωπος ορχήστρα που παίζει σχεδόν τα πάντα αλλά ταυτόχρονα ένας θαμώνας της κονσόλας και του στούντιο, παραγωγός και μηχανικός ήχου, με μια τριβή στη μουσική σκηνή με τους Echolyn από τις αρχές των 90’s… Από την άλλη ο Beck, με μια χαρισματική φωνή, ένας ευαίσθητος πιανίστας που μοιάζει ακόμα και σε πιο rock φόρμες να εξουσιάζεται από τις επιδράσεις του σε κλασικές δουλειές και την ενασχόληση του με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Δεν μπορεί εύκολα κανείς να κάνει πιο κολακευτικό κομπλιμέντο από τον παραλληλισμό της φωνής του με αυτή του Jeff Buckley, όπως έκανε άμεσα ο Kull με ενθουσιασμό.
Κοιτάζοντας κανείς το όνομα της “Inside Out” πίσω από την κυκλοφορία αυτή, ας έχει στο μυαλό του πως είναι μάλλον μια ασυνήθιστη επιλογή για το πεδίο της. Οι δυο μουσικοί έχουν συχνά μια πολυεπίπεδη τακτική στους ιστούς των τραγουδιών, με εμβόλιμα στρώματα φωνητικών και πλούσιες ηχητικές λεπτομέρειες, αλλά η κατεύθυνση του άλμπουμ έχει μια πολύ δυνατή υφή κλασικού εναλλακτικού rock με ένα υπέροχο, ελαφρά παλιομοδίτικο, νοσταλγικό σεντόνι τυλιγμένο γύρω του ακόμα και στις πιο δυνατές στιγμές.
Δέκα τραγούδια με έναν δυνατό συνθετικό δεσμό μεταξύ τους, μας κρατούν αξιοθαύμαστα σε μια δεδομένη περιοχή εντυπώσεων. Με τη νοσταλγία και μια αξιοπρεπή θλίψη που συχνά κορυφώνεται σε μεγάλα, υπέροχα φωνητικά κρεσέντο, οι ιστορίες των Rise Twain έχουν για πρώτη κάρτα το συναίσθημα, την ψυχή και την έκφραση, και μετά τη μουσική σοφία και ηχητικό εμπλουτισμό δυο μουσικών που γνωρίζουν πολύ καλά να χτίζουν κλασικά τραγούδια. Ακολουθώντας την ίδια τη φύση του τραγουδιού, λειτουργούν οργανικά, οδηγώντας με λιτές κιθάρες, το στρατηγικό πιάνο του Beck, αλλά και λεπτές ενορχηστρώσεις απευθείας στην καρδιά του στόχου. Θέλοντας να κάνω έναν παραλληλισμό, αρκετές στιγμές το αποτέλεσμα μου έφερε στο μυαλό ηχητικά στιγμιότυπα των δυο Road Salt των Pain Of Salvation, χωρίς στριφνές προσθήκες στα θέματα και το παίξιμο, και φωνητικά που σπρώχνουν τον Gildenlow στην στοιχειωμένη απουσία του Buckley.
Σε ένα άλμπουμ που μοιάζει να συγκρούεται με το παρόν και τα κανάλια των σημερινών μουσικών ιδιωμάτων, μοιάζει ακόμα πιο δύσκολο και παρακινδυνευμένο να το προτείνεις στους αντίστοιχους ακροατές. Μπορεί να μοιάζει με ευχή, αλλά ίσως τελικά η κλασική δυναμική, αντοχή και γοητεία του, βρει το δρόμο μόνη της.
RISE TWAIN – Golden
668 
