Δε λέω, εγγύηση η Γερμανική σκηνή, πληθώρα επιλογών το US metal και πατέρας του heavy metal η Αγγλική σκηνή, αλλά η μουσική ποιότητα που βγάζει η Σκανδιναβική σκηνή είναι από άλλο πλανήτη. Ακόμα και οι νέες μπάντες, έχουν κάτι που σου δίνει την εντύπωση ότι συνεχίζουν από εκεί που το έχουν αφήσει τα ιερά τέρατα του παρελθόντος, όσον αφορά στην ποιότητα. Οι The Lone Madman, στο νέο τους album με τίτλο “Let The Night Come”, φαίνεται ότι δε ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο που λειτουργεί χρόνια τώρα.
Οι Φινλανδοί doomsters, αν και νέα μπάντα στο χώρο (μόλις από το 2014), φαίνεται να ξέρουν τί θέλουν και πώς να το πετύχουν. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα single και ένα EP, θεώρησαν ότι είναι η καλύτερη στιγμή να “γευτεί” το μεταλλικό κοινό τη μουσική τους χωρίς “εκπτώσεις” στη διάρκεια, στην ποιότητα και στην τεχνική των κομματιών του δίσκου.
Οι The Lone Madman, δεν πτοήθηκαν ούτε από το “ρίσκο” να “βαφτιστούν” αντίγραφα των επιρροών τους, αφού ο ήχος της μπάντας κινείται στα 80’s πρότυπα του doom metal, με αρκετά epic στοιχεία, με μπάντες όπως οι Candlemass, οι πρώιμοι Black Sabbath και ακόμα και οι Doomsword, να έχουν βοηθήσει το group να βρει το μουσικό του δρόμο. Αντίθετα, έχουν πάρει τα κύρια συστατικά αυτής της περιόδου, τα έχουν αναμίξει με τη δική τους μουσική κουλτούρα και μας δίνουν ένα αρκετά ενδιαφέρον album, κάνοντας ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα στο χώρο του epic/doom ήχου.
Μπορεί τα 4 τραγούδια του δίσκου να σου δημιουργούν μία αμφιβολία ως πρώτη επαφή, όταν ξεκινήσεις όμως να ακούς το album η αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε “ίχνη” αυτής θα εξαφανιστούν και ένα αίσθημα χαράς και απόλαυσης θα πάρουν θέση στο πρόσωπό σου. Θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι η διάρκεια των κομματιών ίσως κουράζει, αλλά εδώ πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, αφού όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά με τις εναλλαγές στο ρυθμό φαίνεται να υπάρχει μία ευχάριστη “ροή” στην ιστορία του κάθε τραγουδιού. Είναι δε σίγουρο, ότι οι “παίκτες” ξέρουν που βρίσκονται, τί θέλουν και επίσης τί είναι αυτό που θα κάνει τους οπαδούς να αγαπήσουν τη μουσική τους. Ο συνδυασμός των epic και doom στοιχείων, μαζί με το “old school” feeling των 80’s, είναι ένας “θανατηφόρος” συνδυασμός ειδικά στα χέρια Σκανδιναβικών groups, όπου οι θρύλοι των Vikings, των βασιλιάδων και των θεών τους σφίζουν από ενδιαφέροντα μουσικά θέματα.
Όσον αφορά στα κομμάτια, είναι φανερή η τεράστια έμπνευση της μπάντας από τους προπάτορες του είδους. Το ομώνυμο “Let The Night Come”, έχει ένα συνδυασμό Candlemass και πρώιμων Sabbath στοιχείων. Το “Haxan”, θα μπορούσε να είναι ο σημερινός epic ύμνος των “ομηρικών” μαχών των χρόνων μας. Τα “The Downfall” και “House Of Mourning”, είναι (αν μη τι άλλο) ό,τι πιο doom έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό, χωρίς όμως να “διώχνει” τη χάρη του παρελθόντος. Νομίζω ότι δεν του λείπει τίποτα, παρ’ όλο που ο αριθμός των κομματιών μπορεί να σε ξενίζει. Είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο από πολλά άλλα albums που βγαίνουν στην εποχή μας και με περισσότερο υλικό.
Στο τέλος, το “Let The Night Come” σου αφήνει μία γεύση ευχάριστη, μία χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου και ένα αίσθημα μουσικής ολοκλήρωσης. Σε κάνει να πιστεύεις, ότι τελικά κάτι έχει ο αέρας, το νερό ή το φαγητό εκεί στα βόρεια και μπορούν να δημιουργούν αξιόλογες δουλειές τόσο εύκολα. Σίγουρα, οι The Lone Madman μπαίνουν στη λίστα μου με τα ανερχόμενα και ελπιδοφόρα groups στο χώρο του epic/doom ήχου, που δεν κρύβω ότι με έχει κερδίσει χρόνια τώρα.
https://www.facebook.com/thelonemadmanofficial/
The Lone Madman – Let the Night Come
706 
