Έχω περίπου δύο μήνες στις λίστες μου προς κριτική το Instrumental EP του George Ravaya (κατά κόσμον Γιώργο Τζαβάρα), ψυχή των Need, υπό τον τίτλο “Rifftard”. Ο κυριότερος λόγος που δεν είχα προβεί στην σύνταξη κάποιου review δεν είναι ότι το συγκεκριμένο ντεμπούτο εγχείρημα του πολυπράγμονα καλλιτέχνη με δίχασε, ή με προβλημάτισε, αλλά περισσότερο με εξέπληξε τόσο θετικά, που προτίμησα να το ακούω, παρά να γράψω κάτι γι’ αυτό.
Το EP αναμφισβήτητα θα σαγηνέψει τους θιασώτες της prog metal σκηνής, μιας και οι πολύ καλά δουλεμένες συνθέσεις αποτελούν συνέχεια του προοδευτικού πνεύματος των Need, ενώ ταυτόχρονα δε θα απογοητεύσει τους οπαδούς της Satrian-ικής κιθαριστικής λογικής, παρά την έλλειψη show off μέσω μακρόσυρτων solos ή άλλων τεχνικών, με τη βάση να δίνεται κυρίως στο riffage, τη μελωδικότητα και την βελτιστοποίηση της σύνθεσης.
H prog metal λογική δε βαδίζει απόλυτα στα βήματα της φιλοσοφίας των Need, ούτε λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτή. Είναι μία δουλειά που κινείται παράλληλα με αυτή τους σχήματος που δραστηριοποιείται ο George Ravaya με επιτυχία τόσα χρόνια, είναι θα μπορούσαμε να πούμε ένα συγγενές side project που αναμφισβήτητα κουβαλά τα “κουσούρια” της εκλεπτυσμένης prog αισθητικής τους, αλλά η instrumental λογική του είναι σαφώς πιο “εύπεπτη”, πιο διασκεδαστική από τα πιο απαιτητικά αυτιά που απαιτούν οι συνθέσεις των Αθηναίων progsters.
Το mixing και το mastering του “Rifftard” έγινε από τον Έκτορα Τσολάκη (στο H.D. factory στούντιο σε μία αψεγάδιαστη παραγωγή υψηλών προδιαγραφών), ο οποίος συνεισφέρει στα τύμπανα και το μπάσο, ο Anthony Hadjee (επίσης μέλος των Need) συμπληρώνει το παζλ της ατμοσφαιρικότητας πίσω από τα πλήκτρα, ενώ η αιθέρια φωνή της Σαπφούς Σταυρίδη ντύνει το “Tidiodaitu” (έχει δανείσει τα φωνητικά της στο “Hegaiamas: a song for freedom”, τελευταίο πόνημα των Need).
Σαφώς και δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κιθαριστικό δίσκο. Τουναντίον, το “Rifftard” είναι ένα instrumental prog “διαμαντάκι”, που πρέπει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει κάθε φίλος της ποιοτικής μουσικής. Μπορεί μεν ως πρώτη απόκριση να φαίνεται ότι ακολουθεί τα χνάρια του Jeff Loomis στο “Plains Of Oblivion”, αλλά η ιδιοσυγκρασία του είναι πέρα για πέρα “μπολιασμένη” με στοιχεία από ανατολή έως δύση και “κλείνει το μάτι” με διαφορετικό τρόπο στον καθένα.
Στα σίγουρα είναι ένα ντεμπούτο που “ρέει στ’ αυτιά σαν ποτάμι”, τα “μουσικά ύδατα” του οποίου δεν είναι ποτέ ίδια μετά από κάθε ακρόαση, αλλά η αξία του ίσως να σταθεί σημείο αναφοράς (όχι μόνο για τα εγχώρια δεδομένα), αλλά μελλοντικά να γιγαντωθεί με την κυκλοφορία μιας ολοκληρωμένης δουλειάς.
https://www.facebook.com/GeorgeRavaya/
https://ravaya.bandcamp.com/
Ravaya – Heartinos
700 
