Oμολογώ, το ότι θα μπορούσα να δω κάποτε τους Candlemass να αποδίδουν συναυλιακά ολόκληρο το ντεμπούτο τους, “Epicus Doomicus Metallicus” με τον πρώτο τους τραγουδιστή, Johan Lanquist, φάνταζε ουτοπικό. Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι ποτέ δεν είχαν μοιραστεί τη σκηνή και αυτή ήταν μόλις η τρίτη φορά! Τελικά όμως, κάποιες μακρινές επιθυμίες με το γύρισμα του χρόνου γίνονται πραγματικότητα.
Ο κόσμος είχε αρχίσει από νωρίς να μαζεύεται έξω από το Fuzz αν και φαινόταν Γολγοθάς η βραδιά με 5 μπάντες σε κλειστό χώρο. Θα περίμενα ότι η οργανωτές θα είχαν μεριμνήσει και θα μοίραζαν βραχιολάκια για ελεύθερη είσοδο-έξοδο στους επισκέπτες. Αυτό δεν έγινε όμως, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν κάποιες εντάσεις. Αν συνυπολογίσουμε και την ακριβή τιμή της (μικρής) μπύρας, πέραν του μουσικού μέρους, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έφυγε απογοητευμένη.
Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Lord Vicar, οι οποίοι το πρωί είχαν κλείσει και το στούντιο ενός φίλου για να κάνουν μια επιπλέον πρόβα, αφού η απόσταση μεταξύ των μελών δεν τους επέτρεψε να είναι έτοιμοι και δυστυχώς αυτό φάνηκε και στη σκηνή… Ο τραγουδιστής Chritus (ex-Count Raven, ex-Saint Vitus) και ο κιθαρίστας Peter Vicar (Reverend Bizarre), αν μη τι άλλο, έχουν βαριά προϊστορία σε αυτό που ονομάζουμε Doom Metal, αλλά το όνομα δεν φτάνει. Προσπάθησαν τίμια να αποδώσουν το υλικό το πρώτου τους άλμπουμ “Fear No Pain”, αλλά ήταν εμφανές ότι ήταν απροβάριστοι, ενώ και το υλικό τους φάνταζε μονότονο σε συναυλιακό περιβάλλον.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Βρετανοί Hell και όντας οπαδός τους αρκετά χρόνια πριν δημιουργήσουν τον όποιο ντόρο είδα αυτό που περίμενα να δω και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Η θέση τους είναι λίγο δύσκολη για έναν πολύ απλό λόγο. Το υλικό τους φαντάζει παλιομοδίτικο και παρα-κλασικομεταλικό για τους νέους οπαδούς, ενώ οι παλιότεροι τους θεωρούν “ξεπουλημένους” επειδή δισκογράφησαν στη Nuclear Blast. Παράξενη νοοτροπία, αλλά πέρα για πέρα πραγματική. Στην ουσία, οι Hell είναι μια τρομερά καλοκουρδισμένη μηχανή, απόλυτα δεμένοι, με εκπληκτική θεατρικότητα (με όλη τη σημασία της λέξης) και αποδίδουν το υλικό τους με τρομερή πιστότητα. Φοβερές κιθάρες από τον Αndy Sneap και τον Kev Bower, εντυπωσιακή παρουσία του ερμηνευτή David Bower και ο μπασίστας Tony Speakman ήταν η γήινη μετενσάρκωση του ίδιου του Διαβόλου! Κομμάτια όπως το “The Quest”, “The Devil’s Deadly Weapon” και “Save Us From Those Who Would Save Us”, αποτελούν το καλύτερο δείγμα κλασικού Heavy Metal που παίζεται lives αυτή τη στιγμή.
Οι Ghost έχουν δημιουργήσει ένα έντονο hype τον τελευταίο χρόνο και αρκετός κόσμος είχε έρθει να τους δει. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και τα κομμάτια αποδόθηκαν άρτια. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο αν σκεφτεί κάποιος ότι η δομή των κομματιών τους είναι απλή, η φωνή δεν χτυπάει τρελές οκτάβες και η σκηνική τους παρουσία υπερβολικά στατική. Τα συναισθήματα που άφησαν ήταν ανάμικτα, αν και είχαν φανατικούς πολέμιους αλλά και φανατικούς φίλους. Κατάφεραν βέβαια, να μην αφήσουν αρκετό κόσμο στα παρασκήνια και έτσι δεν τους είδε σχεδόν κανένας (αν και έχουν ήδη κυκλοφορήσει κάποιες φήμες για το πραγματικό τους πρόσωπο).
Προσωπική μου απογοήτευση η εμφάνιση των Trouble… Δυστυχώς αυτό που είδαμε δεν ήταν οι Τrouble, αλλά κάτι άλλο. Oι πρωτεργάτες του Αμερικάνικου Doom δεν είχαν καμία σχέση με τη μπάντα που συνόδευε τον K.Clarke. Ο Eric Wagner μου έλειψε σε κομμάτια όπως το “Assassin” αν και επικεντρώθηκαν σε νεώτερο υλικό και δεν ταξίδεψαν αρκετά πίσω. Η σκηνική παρουσία του Clarke μάλλον παραπέμπει σε Sebastian Bach και David Lee Roth και όχι στους Trouble. Mάλλον αλλάξανε οι εποχές, αλλά δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Παρόλα αυτά ο ήχος τους ήταν στιβαρός και υπήρξαν κάμποσοι που περάσανε αρκετά καλά με την εμφάνισή τους.
Τα φώτα σβήνουν και η μεγάλη στιγμή πλησιάζει. Οι Candlemass βγαίνουν στη σκηνή και ξεκινάνε με το “Mirror Mirror”. Οι πρώτες γραμμές βρίσκονται σε παροξυσμό, παρότι ο Lowe φαίνεται ότι δεν βρίσκεται σε καλή ημέρα. Τα “At The Gallow’s End” και “Samarithan” έχουν από μόνα τους τέτοια δύναμη ως συνθέσεις, που ακόμα και η μέτρια ερμηνεία δεν τα επισκιάζει. Και κάπου εκεί ξεκινάει μια από τις σημαντικότερες συναυλιακές εμπειρίες που έχω βιώσει. Ο Lanquist περπατάει στη σκηνή και βγάζει τις λέξεις που ορίζουν το (πραγματικό) Doom Metal… “Please let me die in solitude…”. Ολόκληρος ο πρώτος δίσκος των Candlemass αποδίδεται με μοναδικό τρόπο, απίστευτο συναίσθημα και ένταση. Είναι άξιο απορίας πως διατηρεί σε τόσο εξαιρετική φόρμα τη φωνή του ο Lanquist χωρίς να τραγουδάει σε κάποια μπάντα. Η ψυχή των Candlemass και μια από τις σημαντικότερες μορφές του Ευρωπαϊκού Metal, o Leif Edling δείχνει να απολαμβάνει τη συναυλία και το κοινό επίσης. Μόλις τελειώνει το “Epicus…” με το θεαματικότερο τρόπο και το ανυπέρβλητο “A Sorcerer’s Pledge”, ο Lowe επιστρέφει στη σκηνή, χειρότερος απ’ ότι ξεκίνησε, συνεχίζοντας να ξεχνάει στίχους, αλλά η επανεμφάνιση του Lanquist στον επίλογο του “Darkness In Paradise” σώζει την παρτίδα. Το όνειρο τελείωσε, επιστροφή στη πραγματικότητα…
Candlemass setlist:
Marche Funebre (Intro)
Mirror Mirror
If I Ever Die
Hammer of Doom
At The Gallow’s End
Samarithan
Solitude
Demon’s Gate
Crystal Ball
Black Stone Wielder
Under The Oak
A Sorcerer’s Pledge
The Well Of Souls
Emperor Of The Void
Darkness In Paradise
Κείμενο: Ανδρέας Ανδρέου
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
737 
