Έξι χρονάκια έχουν περάσει από το “The White Goddess”, το δεύτερο άλμπουμ των Γερμανών επικάδων, και από ότι φαίνεται τα εκμεταλλεύτηκαν πλήρως ακονίζοντας την τεχνική τους. Όχι, δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα, αλλά ότι κάνανε παλιά, πλέον το κάνουν καλύτερα.
Η βάση της μουσικής παραμένει επικό doom/heavy metal, κάπου όμως ανεβαίνουν λίγο οι ταχύτητες, όχι τραγικά πάντα, δεν μιλάμε για power, αλλά αρκετά για να δοθεί μια πιο επιθετική χρεία στον δίσκο, με τις προβλεπόμενες πάντα Doomsword και Solstice επιρροές πιο γυαλισμένες αυτή τη φορά και με πιο κλασσικά heavy και λιγότερο Bathory-ίζοντα φωνητικά από ότι συνηθίζουν οι συνοδοιπόροι τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως λείπουν από τον δίσκο και τα πιο αργά και ατμοσφαιρικά κομμάτια, όπως το “A Secret Byzantium (Numbered as Sand and the Stars)” (το οποίο νομίζω είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου τελικά), ενώ εξαιρετική δουλεία έχει γίνει και στα διακριτικά leads τα οποία έχω την εντύπωση πως στην ηχογράφηση μοιράστηκαν ο πρώην κιθαρίστας τους Michael Koch με την αντικαταστάτρια του Coralie Baier. Γαρνιτούρα στο πιάτο και το εξαιρετικό εξώφυλλο του Mariusz Lewandowski ο οποίος μετά την δουλεία του στους Bell Witch και Elder Druid τείνει να γίνει ο νέος αγαπημένος καλλιτέχνης εξωφύλλων της doom σκηνής και όχι μόνο.
Αν πρέπει να κάνω μια κριτική αυτή δεν έχει να κάνει με το ηχητικό κομμάτι αλλά με το πώς το συγκρότημα πέφτει σε κοινές παγίδες στιχουργικά, και κάπου εδώ όσοι δεν θέλετε να βλέπετε κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις στη μουσική σας μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε. Οι Atlantean Kodex προς τιμήν τους δεν έχουν τέτοιες ψευδαισθήσεις και αντίθετα μιλάνε ανοικτά για το ιδεολογικό υπόβαθρο από το οποίο πηγάζουν τα τραγούδια τους, αυτό ενός σύγχρονου φιλελεύθερου και αντι- εθνικιστικού ευρωπαϊσμού. Δεν θα ασχοληθώ με το αν συμφωνώ με το εν λόγω υπόβαθρο, δεν είναι αυτό το θέμα, το θέμα είναι το πώς αποτυγχάνουν κατ’ εμέ να το αναδείξουν, αφού αν δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρουν σαν άτομα με τους στίχους τους δεν θα ξέρεις αν βλέπεις μπροστά σου τον Stefan Zweig, στον οποίο παραπέμπει το outro του δίσκου “Die Welt von Gestern (Abendland)”, ή τα φαντάσματα του φυλετικού ευρωσωβινισμού των Evola και Spengler που προωθούν μπάντες της “νέας δεξιάς” όπως οι Primordial, ένα πρόβλημα κοινό στην epic σκηνή και το οποίο αξίζει περαιτέρω συζήτηση, απλά όχι επί του παρόντος. Ναι, καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι ακροατές τους χεστήκατε, αλλά όταν μια μπάντα είναι ανοικτή για τις εμπνεύσεις της τότε σωστό είναι να κριθεί και για την σωστή μεταφορά τους.
Κατά τα άλλα το άλμπουμ είναι μουσικά και αισθητικά άψογο, και το βλέπω από τώρα δικαίως να κοσμεί πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και μάλιστα στις ψηλότερες θέσεις. Μπορεί λοιπόν η αναμονή της κυκλοφορίας του “The Course of Empire” να φάνηκε μεγάλη στους φίλους της μπάντας, αλλά νομίζω το αποτέλεσμα τους έχει αποζημιώσει και με το παραπάνω μιας και μπορούμε άφοβα πλέον να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “δισκάρα”.
938 
