Όταν οι Σουηδοί Soen κυκλοφορούσαν ένα μαγικό album πριν από τρία χρόνια και όχι μόνο ο κόσμος, αλλά και ο ελληνικός τύπος και τα δισκάδικα δεν είχα δώσει σημασία, μια πιθανή εμφάνισή τους στη χώρα μας ήταν απλώς μια φαντασίωση.
Να όμως που, το φετινό τους “Lotus” (διαβάστε ΕΔΩ το review μας κι ΕΔΩ την πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησαν), φέρνει την αναγνώριση που αξίζουν εδώ και χρόνια και μετατρέπει τη φαντασίωση σε πραγματικότητα.
Η πέμπτη Σεπτεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, δεν θα ήταν άλλη μια βαρετή καθημερινή, αλλά η μέρα που το ιδιαίτερο σχήμα του Martin Lopez (ναι, ναι, του drummer της καλύτερης Opeth περιόδου), θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά στην Αθήνα – μια σημαντική στιγμή τόσο για εμάς που τους έχουμε ήδη λατρέψει μέσα από τα τέσσερα albums τους, όσο και για τους ίδιους.
Οι πόρτες του Gagarin άνοιξαν στις 20.00 ακριβώς, χωρίς καθυστερήσεις και στις 20.25, πέντε λεπτά νωρίτερα από το προβλεπόμενο, στην σκηνή ανέβηκαν οι Ιταλοί The Price.
Συνήθως έχω μια εικόνα από την μουσική των σχημάτων που ανοίγουν τις συναυλίες, όμως στην συγκεκριμμένη πήγα Tabula Rasa (no pun intended), χωρίς να γνωρίζω κάτι τόσο για τους The Price που ξεκίνησαν αυτή τη γιορτή, όσο και για τους Wheel που ακολούθησαν. Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του, αλλά εκείνη την μέρα μου φάνηκε κάτι καλό, γιατί παρά την κούραση της καθημερινής, ένιωθα τρομερή ενέργεια και διάθεση να μάθω ακόμα περισσότερες μουσικές.
Οι Ιταλοί λοιπόν με το όνομα που παραπέμπει άμεσα στους Leprous και το ομότιτλο τραγούδι μέσα από τη βίβλο τους “The Congregation”, πράγμα που θα με ενθουσίαζε αν ίσχυε και ηχητικά και που θα ταίριαζε γάντι στην ατμόσφαιρα της βραδιάς, μια που θεωρώ πως Soen και Leprous είναι από τον ίδιο πλανήτη μαγείας και ομορφιάς, με παραπλάνησαν: ο ήχος τους ήταν αρκετά αμερικάνικος και αρκετα alternative, φέρνοντας στο μυαλό άμεσα τους Godsmack και τους Three Days Grace – ειδικά στα πρώτα δύο τραγούδια.
Οι The Price ήταν δεμένοι και αξιοπρεπείς επί σκηνής, με έναν πολύ καλό drummer και με ίσως πιο αδύναμο κρίκο τον τραγουδιστή τους. Όμως δεν απογοήτευσαν και μετά τα μισά τους setlist τους, το μισό ακροατήριο του σχετικά άδειου ακόμα Gagarin, κουνούσε ρυθμικά πόδια και χέρια στους ρυθμούς τους.
The Price setlist:
Intro
A Mg Of Stone
My Escape
On The Edge Of Madness
Stormy Weather
Enemy
Lilith
Addicted
Ακριβώς μισή ώρα μετά από την στιγμή που εμφανίστηκαν στην σκηνή, οι The Price παρέδωσαν την σκυτάλη στους Φινλανδούς Wheel, οι οποίοι εμφανίστηκαν στις 21.15 με μια εμφάνιση που θύμιζε Mgla: ακίνητες, ψηλές φιγούρες με μαύρα ρούχα και τεράστιες κουκούλες που έκρυβαν τα πρόσωπά τους.
Λόγω αυτής της εμφάνισης αλλά και της καταγωγής, άρχισα να έχω ελπίδες πως θα ακούσω κάτι σκοτεινό με μαυρομεταλλικές επιρρόες, όμως όταν ξεκίνησε ο ρυθμός του εναρκτήριου “Lacking”, οι σκέψεις, υποψίες και φαντασίες ξεκαθάρισαν αμέσως: οι Wheel μπήκαν στο τερέν με ό,τι πιο Tool-ίστικο έχω ακούσει ποτέ από την εποχή του Lateralus.
Rhythm section. Κιθάρες. Φωνή. Μα τους θεούς και τους δαίμονες, θα έπρεπε να μην έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου Tool για να μην τους φέρνεις στο μυαλό με κάθε λεπτό και κάθε αλλαγή ή ξεσπασμα των Wheel κατά τη διάρκεια των 35 λεπτών τους επί σκηνής.
Όχι απλά εντυπωσιακοί, αλλά μαγευτικοί και στα τέσσερα μεγάλα τραγούδια που πρόλαβαν να παίξουν, οι Φινλανδοί κέρδισαν τον κόσμο και σίγουρα και μένα, πράγμα σπάνιο για μια μπάντα που μου θυμίζει τόσο έντονα μια άλλη.
Δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά αυτό που έκαναν οι Wheel εκεί πάνω. Οι Grudge-ικοί ρυθμοί τους και η riff-οδουλειά τους, ανέδειξαν τους βιρτουόζους μουσικούς πίσω από τον Τροχό που κινούσε τα πάντα όπως ήθελε εκείνος.
Όσο περνούσε η ώρα και ξετύλιγαν τις νότες τους, μπορούσα να διακρίνω όλο και καλύτερα τα δικά τους στοιχεία μέσα στο αποτέλεσμα, μια σκανδιναβική μυρωδία μελωδιών που οι Tool δεν έχουν, ενώ από την άλλη οι Wheel δεν ξέφευγαν σε τόσο χαοτική ψυχεδέλεια όσο το Εργαλείο από το Los Angeles.
Τα 35 λεπτά πέρασαν τόσο γρήγορα που ήθελα κι άλλο, όμως οι Wheel έπρεπε να μας αποχαιρετίσουν (και εμείς να τους χειροκροτήσουμε πολύ δυνατά, όπως και κάναμε), για το τελευταίο, μισάωρο διάλειμμα ανάμεσα στις εμφανίσεις, χρόνος που μου έδωσε την ευκαιρία να πάω στο merch bench και να αρπάξω το album τους “Moving Backwards”, μαζί με ένα Soen t-shirt (ένα είναι λίγο, πολύ λίγο, αλλά με 20 ευρώ τιμή και τουλάχιστον επτά διαφορετικά σχέδια, ήταν αδύνατο να τα αποκτήσεις όλα).
Wheel setlist:
Lacking
Vultures
Tyrant
Wheel
Στις 22.20 η σκηνή ήταν έτοιμη να δεχτεί τους μεγάλους Soen και το πλέον γεμάτο Gagarin, υποδέχτηκε τον Martin Lopez και την παρέα του με την πιο θερμή υποδοχή – και εκείνοι με την σειρά τους έκαναν το ίδιο, με την έναρξη του setlist τους με ένα από τα κορυφαία τραγούδια του Lotus, το “Covenant”.
Είναι μαγικές οι στιγμές του να απολαμβάνεις μια μπάντα που λατρεύεις δισκογραφικά (και έχεις αποφύγει να δεις ζωντανά μέσα από ερασιτεχνικά κλιπάκια του “ΕσυΣωλήνα”) για πρώτη φορά: αυτό που εισπνέεις είναι πιο ζωτικό και απο οξυγόνο – και αυτό ακριβώς συνέβη από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εμφάνισης των Joel Ekelöf, Stefan Stenberg, Lars Åhlund, Cody Ford και φυσικά Martin Lopez πάνω στο σανίδι του venue.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για το παίξιμο του Martin, που μαζί με τον Stefan δίνουν ένα εκπλητικό ρυθμικό αποτέλεσμα, άρτιο και αλάνθαστο σε κάθε τραγούδι.
Θα μιλήσω όμως για την νεότερη προσθήκη στην μπάντα, αυτή του Cody στις lead κιθάρες. Ο Cody είναι χαρισματικός και δίνει πλέον μια ακόμα διάσταση στον ήχο της μπάντας, στο “Lotus” και φυσικά, ζωντανά.
Μου έδωσε μια αίσθηση Johan Hallgren (Pain Of Salvation) καθώς τον κοιτούσα, αν και ο τρόπος που συμπεριφερόταν στις νότες του, μάλλον τον ίδιο τον Daniel Gildenlöw μου έφερνε στο νου.
Ο Joel Ekelöf, εκτός από απίστευτη φωνή και πάντα περιποιημένη εμφάνιση, είναι ένας από τους πιο σεβαστικούς και γλυκούς frontmen που έχω συναντήσει ποτέ.
Δεν ξεστόμισε ούτε ένα “fuck”, τα μάτια του έδειχναν πως ήταν και εκείνος το ίδιο ενθουσιασμένος με εμάς που βρισκόταν στην Ελλάδα για πρώτη φορά και σχεδόν χάζευε με τον τρόπο που εμείς οι Έλληνες ξέρουμε να υποδεχόμαστε θερμά (καυτά) μια μπάντα που αγαπάμε.
Ίσως είναι ο μόνος frontman που δεν παρουσίασε μόνο την υπόλοιπη μπάντα αλλά και τον ηχολήπτη, την υπέυθυνη φωτισμού και την κοπέλα στο merch bench.
Οι Soen τίμησαν τα δύο τελευταία albums τους, “Lykaia” και “Lotus” με τα έπη να πέφτουν βροχή: “Covenant”, “Opal”, “Rival”, “Martyrs” (ναι, ο απίστευτος Joel έβγαλε ΚΑΘΕ νότα του κανονικότατα όπως και στην studio version).
Στο δε “Jinn”, κράτησαν το τραγούδι τρια τουλάχιστον λεπτά περισσότερο σε διάρκεια, για να απολαύσουν τις φωνητικές μας ικανότητες στα “ααα” και “οοο” που συνόδευσαν τις μελωδίες του – και νομίζω, τα καταφέραμε μια χαρά!
Το “Lucidity” ήταν επίσης μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς, από αυτές που θολώνει όλο το σκηνικό πίσω από την μπάντα και μαζί της, μεταφέρεσαι σε εκτός τόπου και χρόνου τοπία, μέχρι να σε προσγειώσουν πάλι στο venue τα χειροκροτήματα.
Τα δύο πρώτα albums αντιπροσωπεύτηκαν μόνο από το “Slithering” και “Tabula Rasa” αντίστοιχα, κατά τη διαρκεια του κανονικού setlist τους και το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να βρω εκείνο το βράδυ (και αυτό είναι καθαρά δικό μου “παραπονάκι”), είναι η απουσία του τραγουδιού που με έκανε fan τους, το “The Words” από το “Tellurian”, όπως και δύο-τρία ακόμα τραγούδια που θα ήθελα πραγματικά να ακούσω ζωντανά σε αυτή την πρώτη εμφανιση της μπάντας.
Μετά από 70 λεπτά, οι Soen μας χαιρέτησαν αλλά στο πολύ χαλαρό, μια που η επιστροφή τους στην σκηνή ήταν θέμα λεπτών και ζητωκραυγών.
Το ντεμπούτο “Cognitive” τιμήθηκε μια ακόμα φορά με το “Savia” στο encore, ενώ το “Sectarian” φυσικά ο νεός τους ύμνος “Lotus” έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την σχεδόν 20λεπτη επιστροφή τους στην σκηνή μέχρι το οριστικό αντίο.
Οι Soen ήταν εκπλητικοί. Όχι μόνο μουσικά, όχι μόνο από θέμα ατμόσφαιρας, αλλά και από θέμα σεβασμού, ευγένιας, αξιοπρέπειας και ήθους πάνω και κάτω από την σκηνή.
Εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη, όσες φορές και να μας επισκεφθούν ξανά (κάτι που εύχομαι ολόψυχα).
Δέκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, το Gagarin αδειάζει.
Εγώ έκλεινα 18 ώρες στο πόδι, αλλά δεν ένιωσα την κούραση ούτε μια στιγμή κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των τριών σχημάτων – σχεδόν είχα ξεχάσει οτι έχω σώμα την τελευταία μιάμιση ώρα και για αυτό, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να ευχαριστήσω τους υπεύθυνους και την μουσική τους.
Thank you for existing, Soen!
Soen setlist:
Covenant
Opal
Rival
Tabula Rasa
Lascivious
Jinn
Opponent
Lucidity
Martyrs
Slithering
Savia
Sectarian
Lotus
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
650 
