Οι Destruction, το ¼ της, επί τιμών, επονομαζόμενης μεγάλης τετράδας του Γερμανικού thrash (μαζί με Sodom, Kreator και Tankard), είναι και πάλι εδώ. Έχοντας στις τάξεις τους δύο νέα μέλη τον Randy Black (drums) και τον Damir Eskic (guitars), οι οποίοι έρχονται να συνδράμουν τους “βετεράνους” της μπάντας Schmier (vocals/bass) και Mike (guitars), επιστρέφουν με το 15ο άλμπουμ τους “Born To Perish” (Nuclear Blast).
Η αλήθεια είναι ότι από το 1982, όταν και ξεκίνησαν το καταστροφικό τους έργο, βρίσκονται πάντα στις “επάλξεις” και ειδικά από το 2000 και μετά οι butchers striking back to back με συνέπεια και συνέχεια, παραδίδοντας μαθήματα καθαρόαιμου και ξυλοαρκουδάτου (μήνυση απ’ τον Μπαμπινιώτη) thrash. Μια αλήθεια ακόμη είναι ότι οι τύποι δύσκολα απογοητεύουν, γιατί αυτό που περιμένεις από αυτούς, αυτό ακριβώς και θα λάβεις. Έτσι, τρία χρόνια μετά το “Under Attack” (2016), τα φυσίγγια μπαίνουν ξανά στη ζώνη πιστά στο ραντεβού τους με το “ξύλο”. Η τρίτη και τελευταία αλήθεια είναι ότι ο Mike είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες του χώρου του. Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια “χαρίζει” ύμνους στο ιδίωμα και σχεδόν ποτέ δε μνημονεύεται από το κοινό ανάμεσα στους “μεγάλους”.
Έτσι και στο “Born To Perish” δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες, “βομβαρδίζοντας” με riffs, το κατά τα άλλα εξοικειωμένο αυτί μου. Η έναρξη του άλμπουμ είναι η ιδανική και η παραγωγή εξαιρετική με το ομότιτλο (που ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε επίσημα) να ξεκινά εμβατηριακά και να ξεσπά σε μια thrash καταιγίδα. Στο ίδιο μήκος κύματος και η συνέχεια με το “Inspired By Death”, όπου τo κλασικό Destruction riffing είναι πανταχού παρόν. Οι ταχύτητες πέφτουν ελάχιστα στα “Betrayal” και “Rotten”, αλλά το μέγα thrash κωλοδάχτυλο (το έχω αναφέρει ξανά) υψώνεται ευθαρσώς μπροστά στα μούτρα σου. “Διακριτικό” διαμαντάκι το “Filthy Wealth” τοποθετημένο στα μισά του άλμπουμ και το “Butchered For Life” που ενώ ξεκινάει σαν μπαλάντα, εξελίσσεται σε thrash “τέρας”.
Αποκατάσταση της τάξης και της ταχύτητας με τα κατά ριπάς “Tyrants Of The Netherworld” και “We Breed Evil”. Στο “Fatal Flight 17” ο Schmier περιγράφει την τραγική ιστορία της πτήσης MH17 των Μαλαισιανών αερογραμμών που οδήγησε στο θάνατο και τους 298 επιβάτες της. Το πόδι δεν ξεκολλάει λεπτό από το γκάζι ούτε στο “Ratcatcher”, ούτε και στο “Hellbound” που κλείνει το άλμπουμ με ένα thrash ‘n roll αίσθημα (ορίστε, έφτιαξα και εγώ ταμπέλα).
Εν κατακλείδι, οι Destruction βάζουν ένα ακόμη όπλο στο ήδη πλούσιο οπλοστάσιό τους και συνεχίζουν τίμιοι και ακάθεκτοι για τα 40 χρόνια καριέρας. Θα μου πεις “Μα καλά, να ακούω τα παππούδια εν έτει 2019; Τι έχουν ακόμα να προσφέρουν;” Και σου απαντώ πως “Ο γριός κότος έχει το ζουμί” (δανεισμένο). Οι Destruction δεν είναι γεννημένοι για να αφανιστούν παλικαράκι μου. Το αντίθετο μάλιστα. Thrash ‘Till Death!!!
https://www.facebook.com/destruction/
751 
