Πρέπει για μια ακόμη φορά να δαμάσω την ανάγκη μου να γεμίσω πολλές σελίδες για το αγαπημένο μου χόμπυ. Το να πηγαίνω σε συναυλιακούς χώρους παίρνει εδώ και αρκετά χρόνια αρκετό από τον ελεύθερο μου χρόνο και για αυτό μόνο να ευχαριστώ την τύχη μπορώ που με έριξε στην καψούρα της μουσικής.
Αλλά αυτό που ζήσαμε την περασμένη Πέμπτη στον αθηναϊκό Ναό, είναι δύσκολο να περιγραφεί συντόμως. Πρέπει όμως, να το κάνω ελκυστικό στα μάτια σου, αναγνώστη μου και να ζήσεις και συ, έστω λίγο από την εμπειρία που μας χάρισαν οι Midnight.
Όμως όλα άρχισαν με την άνοδο των Boneyard στη σκηνή του Temple, οι οποίοι χαίρομαι να πω πως ήταν πάρα πολύ βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είδα. Έχοντας συνδυάσει την αλητεία των Motorhead και την πρωτόγονη μαυρίλα των Venom, οι Boneyard με αρκετά γρήγορες ταχύτητες και καλή σκηνική παρουσία, αλλά με τον ήχο να είναι κάπως μουδιασμένος στον σχετικά άδειο χώρο, μας κράτησαν καλή παρέα με έναν ήχο που γειτνιάζει αρκετά με εκείνον των headliners.
Επόμενοι “καλεσμένοι” της χοροεσπερίδας ήταν οι thrashers Violent Definition που με thrash ήχο μεταξύ Slayer και Annihilator, με ψήγματα crossover-ισμού (βλέπε Sacred Reich που εύστοχα διαφήμιζε με την μπλούζα του ο frontman τους), μας έβαλαν σε ένα διαφορετικό ρυθμό. Χωρίς ούτε μια στιγμή να κατεβάζουν ταχύτητες και με τον ήχο αρκετά καλό τη δεδομένη στιγμή, μπόρεσαν να αποσπάσουν και εκείνοι θερμά χειροκροτήματα, ενώ τα μικρά circle pits που είχαν ξεκινήσει στους Boneyard εντάθηκαν, με τους παρευρισκόμενους να κάνουν σωστή προθέρμανση.
Η ώρα πλησίαζε, η μπίρα έρεε άφθονη και η διάθεση ήταν ανεβασμένη και έτοιμη να μπει σε διαστημική τροχιά. Οι τρεις Αμερικανοί “κουκουλοφόροι” πήραν τις θέσεις τους και χωρίς πολλές κουβέντες ξεκίνησαν ολομέτωπη επίθεση, γρονθοκοπώντας μας ασταμάτητα σε όποιος μέρος τους σώματος μας έμενε ακάλυπτο.
Από τα ατίθασα χέρια τους πέρασαν οι Motorhead, Venom, Discharge, GBH, οι οποίοι θα ήταν σίγουρα περήφανοι για το αποτέλεσμα που έβγαζαν οι Midnight στη σκηνή, δημιουργώντας ένα φοβερό γλέντι που ενώνει το metal και το punk με έναν τρόπο που δεν αφήνει αμφιβολία πως αυτά τα δύο μουσικά ιδιώματα είναι, έστω και εξ αγχιστείας, αδέρφια. Τέτοια αλήτικο attitude επί σκηνής σπάνια βλέπουμε στις μέρες μας και η ενέργεια που μεταδιδόταν κάτω από αυτήν ήταν τόση που το μακελειό δεν είχε σταματημό. Ξύλο αδυσώπητο στο pit, αλλεπάλληλα stage dives, με φάτσες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που κανείς θα μπερδευόταν αν δεν άκουγε τη μουσική.
Κομματάρες σαν τα “Black rock ‘n’ roll” (ο δικός τους τρόπος να περιγράψουν αυτό που κάνουν), “Evil With A Knife”, “Satanic Royalty”, “Can’t stop Steel” (εδώ όλοι μαζί χτυπιόμασταν όπου και αν στεκόμασταν), “Endless Slut”, “Violence on Violence”, “All Hail Hell” και άλλα πολλά φάνηκαν ικανά να καταστρέψουν το Temple και να μας αφήσουν με ανοικτό το στόμα, να μπορούμε μόνο να ρωτάμε…ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΠΑΛΙ ΡΕ;;;;;
Ο ήχος ήταν…δεν ξέρω τι ήταν…όλο αυτό ήταν σκέτη πώρωση και δεν χρειαζόταν να έχει συγκεκριμένα στάνταρντς! Ήταν όπως έπρεπε. Φανταστείτε μόνο πως με ένα σάλτο από τα κάγκελα της σκηνής ο Athenar σκαρφάλωσε στον εξώστη και μας έδειξε πως η τρέλα του δεν έχει ταβάνι. Αν μιλήσουμε για σκηνική παρουσία, να σας εξηγήσω πως αυτό ήταν ένα από τα πιο punk βράδια που έχω ζήσει στα 38 μου χρόνια και όσους από εσάς σας νευριάζει ο όρος, πρέπει να ψαχτείτε γιατί χάνετε πολλά.
Είναι μια από εκείνες τις νύχτες που δύσκολα θα ξεχάσω… Περιμένουμε νέο album και επίσκεψη εκ νέου λοιπόν!
Υ.Γ. Μία απορία μου έμεινε μονάχα. Πως αντέχουν με τις κουκουλομάσκες τους; Πόσο μάλλον πως διάολο ο Athenar έπινε νερό; Κάποιοι αυτό το κάνουν για βασανιστήριο;
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
787 
