Αν είσαι από τους ανθρώπους που επηρεάζονται άμεσα από το εξώφυλλο ενός δίσκου ή ενός βιβλίου, δύσκολα θα προσπεράσεις την εικόνα του “A Tower of Clocks” χωρίς να αναρωτηθείς, αν η αίσθηση μαγείας και παραμυθιού που σου μεταφέρει, κρύβεται και στην αντίστοιχη μουσική.
Οι “This Winter Machine”, από το Leeds του West Yorkshire, εμφανίστηκαν δισκογραφικά τον Ιανουάριο του 2017, με το άλμπουμ τους “The Man Who Never Was”, μια προσωπική ιστορία συνειδητοποίησης και αλλαγής ενός ανθρώπου που θέλει να νικήσει τις αμφιβολίες και τα σφάλματα του παρελθόντος και να προχωρήσει. Έχοντας θέσει από την αρχή πολύ ψηλά τον πήχη, το λυρικό ντεμπούτο τους έκανε μεγάλη αίσθηση στον χώρο του λεγόμενου neoprog rock, και δίκαια χαρακτηρίστηκαν σαν η σημαντικότερη πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα της σκηνής. Έχοντας τις αλλαγές τους , αλλά διατηρώντας τον πυρήνα τους σταθερό, έχουν επιστρέψει να υπερασπιστούν τις προσδοκίες που μοίρασαν και τους κολακευτικούς τίτλους που κέρδισαν με το ξεκίνημα.
Με τον Al Winter πίσω από το μικρόφωνο, τους Graham Garbett και Scott Owens στις κιθάρες, τον Mark Numan στα keyboards, τον Pete Priestley στο μπάσο και τον Andy Milner στα ντραμς, διαγράφουν τη νέα διαδρομή τους με άλλο ένα θεματικό άλμπουμ. Με κύριο χαρακτήρα της ιστορίας μια κουκουβάγια, που σαν άγγελος αποθηκεύει όλα τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις των ανθρώπων στον Πύργο των Ρολογιών, οι This Winter Machine μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν σβήνει ή πεθαίνει σαν μνήμη.
Έχοντας δουλέψει περισσότερο χρόνο από την αρχική τους πρόβλεψη πάνω στη νέα ιστορία τους, η διαδοχική ένταξη στην καρδιά του άλμπουμ, μου δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση μιας κλιμάκωσης, την εντύπωση πως ο χρόνος τυλίγει τις εντυπώσεις μου με την ευρύτητα του γκρουπ που αποκαλύπτεται βήμα-βήμα.
Το instrumental “Herald” τραβά τις κουρτίνες του μύθου με μια έντονα κινηματογραφική και υποβλητική αίσθηση, και σχηματοποιείται μουσικά φτάνοντας στο τελευταίο πλήρες, ρυθμικό μέρος του. Μετά τη χαμηλόφωνη παρέμβαση του “Flying” και την πολυτελή έκφραση του Winter να σε διασχίζει γρήγορα σαν σύντομο χάδι, έρχεται ακόμα ένα instrumental, το “Spiral”, που έστω και περιστασιακά μοιάζει να παρατείνει την ένταξη του ακροατή στην καρδιά της ιστορίας.
Στην πραγματικότητα, από το “Symmetry and Light”, η νέα παλέτα των σύγχρονων This Winter Machine ανοίγεται στην πληρότητά της μπροστά μας, με ένα υπέροχο πολυσχιδές τραγούδι με διάφορες διαθέσεις και παντρέματα μεταστροφών, που συμπληρώνουν ένα γενναίο εγχείρημα. Η κλασική πια ρομαντική μελαγχολία με την οποία μας είχαν συστηθεί και μας στοίχειωσαν πριν περίπου δυο χρόνια, περιβάλλει το πολύ όμορφο “Justified”, και γεφυρώνεται και με το “Amber” που ακολουθεί. Η παρόμοια αίσθηση αναπόλησης θα επιστρέψει και λίγο πριν το φινάλε με το ακουστικό “When We Were Young”, ενώ οι πιο περιπετειώδεις prog rockers θα βρουν τα συνθετικά τερτίπια που τους γεμίζουν στα πλούσια “The Hunt” και “Carnivale”.
Κορυφαία στιγμή του Πύργου των Ρολογιών για μένα, αποτελεί ένα πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό τραγούδι με ένα ευαίσθητο θέμα που αφορά στους ανθρώπους που φοβούνται να αποκαλύψουν την ιδιαιτερότητά τους ακόμα και στους γονείς τους. Εμπνευσμένο από την ιστορία της κοπέλας με το όνομα “Delta”, το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα αληθινό διαμάντι του σύγχρονου prog rock, τόσο ζωντανά αναπλαστικό από την πρώτη του στιγμή. Το εκπληκτικό μεσαίο διάστημα διαλύει κάθε αντίσταση κυνισμού με τον Al Winter να διατηρεί μια οριακή ισορροπία μεταφέροντας αυτή τη γλυκιά, ανθρώπινη, μοιραία ανασφάλεια στους στίχους του: «θα τους το πω την Πρωταπριλιά, κι αν αρχίσουν να κλαίνε, θα τους πω πως ήταν απλά ένα αστείο, ένα αστείο ψέμα»…
Οι τύποι από το Leeds ξεπερνούν τον ύφαλο του δεύτερου άλμπουμ με μια εμπνευσμένη ιστορία και απολαμβάνοντας τη δική τους εξέλιξη και διαφοροποίηση, παραμένοντας φυσικά ένα απαραίτητο άκουσμα αυτής της φυλής που αναπνέει με Marillion, Pendragon, IQ και τους λοιπούς.
Αλλά κι εσύ που εντυπωσιάστηκες από το έργο του Tom Robertson στο εξώφυλλο, μην διστάζεις να γυρίσεις σελίδα. Η κουκουβάγια θα φροντίσει να μείνουν όλα στη μνήμη σου.
585 
