Δεν πάνε πολλά χρόνια που η sludge/doom τετράδα των My House On Trees, έκανε αίσθηση στη γειτονική Ιταλία, προσδίδοντας έναν ανανεωτικό αέρα στην εν λόγω σκηνή και μάλιστα οι δισκογραφικές τους δουλειές απέσπασαν θετικές κριτικές, εντός κι έκτος συνόρων.
Ο κύριος κορμός του σχήματος παρέμεινε σταθερός, η μπάντα μετονομάστηκε σε Burning Gloom και φέτος το καλοκαίρι κυκλοφόρησαν το νέο τους album υπό τον τίτλο “Amygdala”, τεστάροντας τις αντοχές μας σε πιο “σκοτεινές” sludge ατραπούς, παραγκωνίζοντας τις όμορφες γκρούβες που “διάνθιζαν” τις συνθέσεις τους κατά το παρελθόν.
Η αμυγδαλή (“Amygdala”), αφορά μία ομάδα νευρώνων στο εγκεφαλικό μας σύστημα, που είναι υπεύθυνοι για το αίσθημα του φόβου. Στο ομότιτλο αυτό album οι Burning Gloom, προσπαθούν να μας καθοδηγήσουν από αυτά τα περίπλοκα “μονοπάτια”, δημιουργώντας μία “σκοτεινή” ατμόσφαιρα, ένα περιβάλλον όπου το γκρίζο και το απρόβλεπτο, εναλλάσσονται με τη γαλήνη και την ευφορία, άλλοτε λυτρώνοντας τον ακροατή από το άχαρο αυτό συναίσθημα κι άλλοτε ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη!
Οι τεχνικές που χρησιμοποιούν δεν είναι πρωτότυπες, περιλαμβάνουν όλα εκείνα τα “σκοτεινά” και “σκληρά” doom τεχνάσματα συνοδευόμενα από όλα τα κλισέ τους, αλλά ο τρόπος τραγουδοποιΐας τους είναι πραγματικά εξαιρετικός και χρίζει ιδιαίτερης προσοχής, για το πώς με τόσο λιτές γραμμές κατορθώνουν να σαγηνέψουν από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Η ενορχήστρωση είναι “συμπαγής” και η γενικότερη φιλοσοφία είναι να κινούνται συνθετικά σαν μία δεμένη μονάδα, με βαριά industrial, post-metal riffs και μελωδίες “διανθισμένες” από indie-rock στοιχεία.
Βασικό κι ανυπέρβλητο ατού της μπάντας, πέραν της συνθετικής τους ικανότητας, αλλά και την ανατρεπτική στιχουργική τους, είναι οι μοναδικές ερμηνείες της Laura Mancini, η οποία παλινδρομεί με απόλυτη επιτυχία στις μελωδικές γραμμές της Rebecca Vernon (SubRosa) και τα growls της Tatiana Shmailyuk (Jinjer), αποφεύγοντας τις υπερβολές, ισορροπώντας απόλυτα τις συνθέσεις στο επίπεδο που έχει προσχεδιαστεί, τοποθετώντας ακόμα ένα λιθαράκι στην προσπάθεια εκθρόνισης της ανδροκρατίας από τα φωνητικά του “σκληρού” ήχου.
Αν χωλαίνει κάπου το “Amygdala”, αυτό είναι το επίπεδο της παραγωγής του album, που στρεσάρει πολύ τις γραμμές της ενορχήστρωσης, πράγμα σύνηθες για σχήματα τους είδους, όμως εδώ, χάνονται κάποιες τεχνικές αρετές της μπάντας.
Σε γενικές γραμμές, σ΄ αφήνει με μία αίσθηση πληρότητας από το τελικό αποτέλεσμα, μιας και η συγκεκριμένη δουλειά θεωρώ ότι είναι το εφαλτήριο μιας σημαντικής πορείας, αλλά ταυτόχρονα και με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου, μιας και η προσμονή για κάτι ανώτερο στο μέλλον ή έως τότε, να μας αποζημιώσουν με μία ζωντανή εμφάνιση από τα μέρη μας.
https://www.facebook.com/burninggloom/
677 
