Δεύτερη δουλειά για τους Έλληνες Desolate Plains, οι οποίοι μετά το μαγευτικό “Practicing the Inner Arts” του 2017 (Δες κριτική εδώ), φέτος συνεχίζουν το μουσικό ταξίδι τους με το “The Face of the Earth”. Σε αυτήν τη διαδρομή, τον ιδρυτή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη του συγκροτήματος Λάμπρο Ποταμιάνο, συντροφεύουν και πάλι ο Πορτογάλος drummer Hugo Ribeiro και η Αλίκη Κατριού (Cyclocosmia, Tattered Pages).
Η μουσική των Desolate Plains, είναι ένα χαρμάνι διάφορων metal ιδιωμάτων και αν θα έβαζα μία “ταμπέλα”, αυτή θα ήταν progressive death με επιρροές από Death, Mekong Delta, Slayer, Candlemass, Septic Flesh, Rotting Crist, Dark Angel. H μεγάλη μαγκιά είναι ότι καταφέρνουν να συνδυάσουν αρμονικά όλα τα παραπάνω, με τον ήχο να είναι αρκετά πλούσιος και τα πιο ατμοσφαιρικά μέρη να δένουν αρμονικά με τα πιο ακραία. Οι κιθάρες είναι αρκετά επιθετικές, με “καλπάζοντα” riffs και “σφιχτά” solos και έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στα τύμπανα, με τον Πορτογάλο να είναι αρκετά groov-άτος, εναλλάσοντας το παίξιμό του, από death σε thrash όπου χρειάζεται.
Στιχουργικά, ο δίσκος καταπιάνεται με θέματα όπως εσωτερική πάλη, θυμό, απογοήτευση και άλλα συναφή, οπότε η ατμόσφαιρά του είναι αρκετά σκοτεινή, με τα συναισθήματα κατά την ακρόαση να αλλάζουν διαρκώς. Αυτά τα συναισθήματα καταφέρνει να αποδώσει άψογα η ιδιαίτερη φωνή της Αλίκης Κατριού, η οποία είναι το ίδιο καλή τόσο στα “καθαρά” όσο και στα death/black φωνητικά. Επίσης, καταφέρνει να αυξήσει την ποιότητα των συνθέσεων του δίσκου, με τις αρκετά θεατρικές ερμηνείες της.
Στο “The Face of the Earth”, υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια όπως το ομώνυμο, το “A Final Thought”, που μου θύμισε σε σημεία Septic Flesh, το “Age of Old” με την doom εισαγωγή. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν το “The Descendant”, που ξεκινάει με “τσίτα τα γκάζια”, στη συνέχεια γίνεται πιο ατμοσφαιρικό και κάπου προς το τέλος ακούγεται και σαξόφωνο. Μοναδικό “ψεγάδι” του δίσκου, είναι ότι σε ένα-δύο σημεία, μου δόθηκε η αίσθηση ότι κάποια μουσικά θέματα επαναλαμβάνονται, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει τη συνολική του ποιότητα.
Οι Desolate Plains, με τη νέα τους κυκλοφορία αποδεικνύουν ότι το “Practicing the Inner Arts” δεν ήταν μία “φωτοβολίδα”, με το “The Face of the Earth” να είναι ποιοτικά ανώτερο του προγούμενου album. Αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους και μακάρι να τους δούμε το χειμώνα που μας έρχεται να παρουσιάζουν ζωντανά το μουσικό τους “όραμα”.
https://www.facebook.com/desolateplainsband/
A Final Thought
709 
