Λένε ότι η προσμονή της απόλαυσης, είναι και αυτή μια απόλαυση. Τι λέτε ΡΕ; Ήταν απόλαυση νομίζετε να περιμένουμε εννέα ολόκληρα χρόνια για να δούμε ξανά ζωντανά τους θεούς; Ήταν απόλαυση να περιοδεύουν ανά την Ευρώπη και να μην κάνουν ένα “σάλτο” και από ’δω; Καμία απόλαυση κυρίες και κύριοι. Μόνο “δίψα” για την μπάντα ορόσημο του σκληρού ήχου τα τελευταία χρόνια. Και αυτή η “δίψα” φάνηκε ότι θα έσβηνε όταν ανακοινώθηκε το πέρασμά τους και απ’ τα μέρη μας.
Το συναυλιακό χώρο τον γνώριζα, καθότι έχω βρεθεί ξανά στο παρελθόν σε δύο live και ένα μπουζουκο-event (μην πυροβολείτε τον πιανίστα, με ανάγκασαν), με αποτέλεσμα να ξέρω τι περίπου θα αντιμετωπίσω. Για να πω την αλήθεια πήγα λίγο επιφυλακτικός από τις αστειότητες και επικινδυνότητες της προηγούμενης ημέρας στο live των Dream Theater (άλλοι διοργανωτές), αλλά καθώς κυλούσε η βραδιά αποδείχτηκε μια άψογη διοργάνωση (εύγε στους υπευθύνους) χωρίς μπουκώματα σε εισόδους, χωρίς υπεράριθμους, χωρίς διαχωριστικά και λοιπά ευτράπελα, παρότι το ξύλο που προβλεπόταν να πέσει (και έπεσε αλύπητα), ήταν απείρως περισσότερο.
Ας μην πλατειάζω άλλο όμως. Έφτασα στο χώρο του live 5 λεπτά μετά το άνοιγμα της εισόδου (19:00) και ήδη υπήρχε αρκετός κόσμος έξω αλλά και μέσα στο χώρο, ο οποίος συνέχιζε να έρχεται με σταθερούς ρυθμούς. Μπαίνοντας μέσα στάθηκα λίγο στο “φτωχό” και ακριβό (ειδικά για τα σημερινά δεδομένα) merch (30ευρώ το καπέλο LoG?) και πήρα τη θέση μου στο τελευταίο επίπεδο του εξώστη. Το πρόγραμμα ανέφερε ώρα εμφάνισης των Aetherian την 20:30, έτσι πέρασα αυτή τη μία και κάτι ώρα με φίλους, κους κους και μπύρα.
Anyway, θα αφήσω στην άκρη αυτές τις λεπτομέρειες που με κάνουν να φαίνομαι σαν μεταλλάς γεροπαράξενος και θα περάσω στο “ψητό”. Και μιλάμε για πολύ “ψητό”. Οι Aetherian βγήκαν στη σκηνή ακριβώς στις 20:30 και για 45 λεπτά παρέδωσαν μαθήματα μελωδικού death, βγαλμένου από τις καλύτερες εποχές της Σουηδικής εποποιίας. Στιβαρό παίξιμο, ενέργεια πάνω στη σκηνή, ήχος εξαιρετικός και ένας τραγουδιστής αεικίνητος να “αλωνίζει” πέρα δώθε και να επικοινωνεί με το κοινό.
Ένα κοινό το οποίο είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο και ανταποκρινόταν εξαιρετικά με headbanging και moshing παρακαλώ, ανταποδίδοντας την ενέργεια στη μπάντα. Και κάπως έτσι έσπασαν τα πρώτα άλατα στον αυχένα μας. Μπάντα φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα που αξίζει-και θα το πετύχει-να πάει ψηλά και έδειξε τον τρόπο που πρέπει να στέκεται ένα support πριν από ένα τεράστιο όνομα. Πραγματικά ενθουσιάστηκα και θεωρώ ότι δεν είναι ο ενθουσιασμός της καινούργιας σχέσης αλλά της σχέσης που ήρθε για να μείνει. Εξαιρετική επιλογή να ανοίξουν ένα τέτοιο live.
Αφού ευχαρίστησαν λοιπόν άπαντες για την παρουσία τους και τη βοήθειά τους, πήραν μαζί τους τον παγωμένο Σκανδιναβικό αέρα και άφησαν τη σκηνή για να υποδεχτεί τα παιδιά από το Richmond fucking Virginia (τάδε έφη Randy Blythe).
Aetherian setlist:
Seeds of Deception
Dark Earth
Black Sails
Shade of The Sun
The Rain
Το ρολόι έδειχνε 21:45 (αγγλική ακρίβεια στο πρόγραμμα), τα φώτα σβήνουν και ακούγεται η εισαγωγή μαζί με κάτι “μαγικές φράσεις”…. Whoever appeals to the law…και ο κόσμος απαγγέλοντας, σιγοβράζει έτοιμος να εκραγεί…….Such is the rule of honor…. Και μπαμ!!! Το έρπων riff του “Omerta”, σε ρόλο μετροπόντικα, ασελγεί στα θεμέλια του Gazi Music Hall και 9 χρόνια προσμονής (όχι 10 Randy) φτάνουν επιτέλους στο τέλος τους. Οι Lamb Of God στέκονται μπροστά μας στην ολότητά τους για να δείξουν στους πρωτάρηδες και να θυμίσουν σε όσους ήταν το ’10, ποιος είναι το αφεντικό. Και το κάνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Το ξέρουν ότι θα μας πάρουν το σκαλπ, το ξέρουμε και εμείς ότι αυτό θα γίνει αλλά μας αρέσει. Ο Randy μας συστήνεται, o κόσμος από κάτω έχει πλέον εκραγεί και όλα δείχνουν ότι δε θα μείνει τίποτα, παρά μόνο ερείπια.”Ruin” για τη συνέχεια και ρε φίλε τι γίνεται; Έχω βραχνιάσει από το 2ο τραγούδι; Πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά γίνεται της “επί χρήμασι εκδιδομένης γυνής”. Κοπανιούνται απ’ άκρη σ ’άκρη, στην αρένα έχουν ξεκινήσει το mosh pit και το crowd surfing, το κλωτσομπουνίδι πάει γόνατο και όλοι υπακούν στις προσταγές αυτής της συναυλιακής ωρολογιακής βόμβας που ακούει στο όνομα Randy Blythe. Μαζί σου και στην κόλαση θα πάω, που δε μπορεί, κάποτε θα έχει ακουστεί μέσα σ ’αυτή τη μπουζουκερί. Αλλά όχι. Εμείς προτιμάμε το άλλο. “Walk With Me In Hell” στη συνέχεια και δεν έχουμε πάρει ανάσα. Δεν ήρθες εδώ για να πάρεις ανάσα φιλαράκο.
Είσαι εδώ για ένα και μόνο λόγο. “Now You’ve Got Something to Die For” και “As the Palaces Burn” στο καπάκι και μου έρχονται στο μυαλό μέρες του ’10. Το σφυροκόπημα συνεχίζεται ανηλεώς με δύο τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ, με το “512” να αποτελεί τη βιωματική “κατάθεση ψυχής” του Blythe. Το ξύλο σ ’αυτό το live ποτέ δε σταματά, μοναχά μια στιγμή ξαποσταίνει και μετά ξεσπαθώνει ξανά. Αν μπορώ να πω ότι πρόλαβα και έκανα μισό τσιγάρο, αυτό ήταν στο “Descending”, γιατί μετά και ειδικά στα 2 τελευταία κομμάτια επήλθε ο πλήρης εκτροχιασμός.
“Laid To Rest” και “Redneck” και εδώ δε χρειάζεται να πω περισσότερα για το τι έγινε. Έφευγαν στον αέρα μπλούζες, παπούτσια μέχρι και στηθόδεσμοι. “Make a big fucking circle pit” ουρλιάζει ο Blythe και το “μελίσσι” από κάτω προσπαθεί να το πετύχει. Δεν έχει άλλο χώρο ρε μλκ, βγάλτε τον κόσμο στην Ιερά Οδό. Τρέλα, ιδρώτας, ουρλιαχτά, εξιλέωση. Οι τύποι τελείως απλά, ήλθον, ισοπέδωσον και απήλθον.
Η απόδοση της μπάντας ήταν από άλλο πλανήτη. Ο δε ήχος; Σινικό τείχος. Ή καλύτερα Σινικός τ-ήχος Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν μιλάμε για μια καλοκουρδισμένη μηχανή όπως οι Lamb Of God. Η επιβλητική φιγούρα του Mark Morton (χάσε και καμιά νότα ρε συ), ο-βγαλμένος από το 2000- Willie Adler με το ανάποδο καπελάκι, ο ασπρομάλλης – You shall not pass- John Campbell και ο Art Cruz αντικαταστάτης του, απόντα εδώ και καιρό Chris Adler, σχημάτισαν ένα ηχητικό τσουνάμι που σου έσπαγε τα μούτρα. Ήταν στιγμές που ένιωθες τον ήχο να σε χτυπάει στην ξιφοειδή απόφυση (γιατρέ μου δεν είμαι καλά, τι έχω;).
Δε θα σταθώ στην απόδοση του καθενός γιατί τα γ@#$% όλα. Θα αναφερθώ μόνο σ’αυτό το “μηχανάκι” πίσω απ’τα drums που καταφέρνει εδώ και κάτι μήνες να μπει στα παπούτσια του Chris, πράγμα καθόλου εύκολο, γιατί πέρα από ιδρυτικό μέλος, ο C. Adler αποτελεί βαρόμετρο και σημείο αναφοράς για τη μπάντα. Ο τύπος έπαιξε τα μέρη των drums άψογα, με περίσσιο θάρρος και θράσος, συν το γεγονός ότι κόντεψε να του “ξεκολλήσει” το κεφάλι απ΄το κοπάνημα. ΑΞΙΟΣ (φωνάξτε το τρις). Το αναφέρω αυτό, προς απάντηση σε κάποιους που σχολίαζαν, προ live, ότι “χωρίς Chris δε λέει”, “ Οι LoG είναι ο Chris” και άλλα τέτοια φαιδρά. Όχι φίλε μου. Οι Lamb Of God είναι οι Lamb Of God και αν το ’10 μας πέρασαν από πάνω, χθες έβαλαν όπισθεν και μας ξαναπέρασαν για σιγουριά.
Μοναδικό μου “παράπονο” (πολλά εισαγωγικά) το ότι έμειναν εκτός τα άλμπουμ “New American Gospel”, “ Wrath” και “Resolution” και ότι περίμενα, έστω σαν έκπληξη, όπως και αρκετοί άλλοι να κλείσουν με το γαμ…νο “Black Label”, έτσι για το σβήσιμο. Το τέλος του live βρήκε όλο τον κόσμο σε “ημιθανή” κατάσταση σαν στρατιώτες σε πεδίο μάχης. Ειδικά οι ηρωικά πεσόντες της αρένας παίρνουν και παράσημο. Τα πρόσωπα όλων όμως έβγαζαν μια τεράστια ικανοποίηση για αυτό που μόλις είχαμε ζήσει.
Μπορεί η 9χρονη προσμονή να μην ήταν απολαυστική, όμως το βράδυ της 3ης Ιουλίου 2019 ήταν η αποζημίωσή της. Ας προσευχηθούμε όλοι στον Αμνό του Θεού να μην κάνουν άλλα 9 χρόνια να μας ξανάρθουν. Δε τη θέλω τέτοια “απόλαυση”. This was the art of RUIN!!!
ΥΓ: Σύμφωνα με πληροφορίες της NASA, μετά το τέλος του live άλλαξε πορεία ένας μετεωρίτης που βρισκόταν σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη, μετατοπίστηκε ο άξονάς της κατά 6,66 μοίρες, το ηφαίστειο Κρακατόα στην Ινδονησία κατάπιε τη λάβα του και αποφάσισε να μην εκραγεί και τέλος εκκολάφθηκαν άλλα 3 αβγά δράκων της Καλίσι, όταν από τα decibel ράγισαν τα τσόφλια.
Lamb Of God setlist:
Omerta
Ruin
Walk with Me In Hell
Now You’ve Got Something to Die For
As The Palaces Burn
512
Engage the Fear Machine
Blacken the Cursed Sun
Hourglass
Descending
Still Echoes
Laid To Rest
Redneck
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
747 
