Η απόφαση να διαλύσει ένας μουσικός την μπάντα του μετά από 20 χρόνια, είναι μάλλον από τις πιο δύσκολες, αλλά και από τις πιο έντιμες απέναντι στον κόσμο που τους αγαπάει, αρκεί τέτοιες αποφάσεις να μην γίνονται σήριαλ. Ο Lee Dorian πάντως δεν μου μοιάζει για τύπος που πολυγουστάρει σήριαλ. Όπως και να ‘χει τον τιμήσαμε καμιά 400αριά στην αποχαιρετιστήρια εμφάνιση στην Αθήνα αν και περίμενα λίγο περισσότερους για αυτό το “αντίο”…
Τους Infidel τους έχω δει αρκετές φορές και ποτέ δεν τους έχω πετύχει σε άσχημη μέρα. Πάντα είναι σε ένα τουλάχιστον καλό επίπεδο και ανεβαίνουν και πιο πάνω σε αρκετές φάσεις. Αν σου αρέσουν ή όχι είναι θέμα γούστου και χρειάζονται και λίγη ώρα για να ζεσταθούν αλλά παραμένουν μια σοβαρή μπάντα που δε θα σε εκπλήξει μεν, αλλά θα πιείς 1-2 μπύρες ευχάριστα δε. Με πρώτο κομμάτι το “Succubus”, ξεμπέρδεψαν με το πρώτο τους άλμπουμ και έδωσαν βάση στο νέο τους που μόλις κυκλοφόρησε, και που ξεφεύγει αρκετά από τα στενά doom πλαίσια με τα διάφορα death-black περάσματα να τους ταιριάζουν μια χαρά στο στυλάκι τους. Σίγουρα ήταν μια ακόμη καλή εμφάνιση…
Infidel setlist:
Succubus
No News, Good News
The Pessimist
King of Cynical Control
Οι Violet Vortex μου ήταν τελείως άγνωστο κεφάλαιο αλλά τα παιδιά ήταν άψογοι. Όχι πολύ μακριά από το doom ηχητικά, αλλά λίγο πιο νευρώδεις και με κάμποσο Monster Magnet ψυχεδέλεια στον ήχο τους, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και άρχισαν να ανεβάζουν για τα καλά και τον κόσμο. Στο τέλος κέρδισαν ένα πάρα πολύ ζεστό χειροκρότημα, αν μη τι άλλο απόλυτα δικαιολογημένο με την πάρα πολύ καλή εμφάνισή τους.
Violet Vortex setlist:
Trouble
Nunny Song
A Sun That Never Shines
Ultraviolet Dreams
Bitter Love
Riding Forever Free
Είναι μερικές μπάντες που ακόμα και αν δεν τρελαίνεσαι για αυτές, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την αυθεντικότητα αλλά και την επιδραστικότητά τους άρα και την αξία τους εντέλει. Μιλάω για αυτή την αλυσίδα που ξεκίνησε από τους Black Sabbath και συνέχισε με τους Cathedral μεταξύ άλλων, και που τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, ή καλύτερα τα ακούμε ακόμα μέχρι σήμερα. Κάπως έτσι βλέπω αυτή τη μπάντα και αν μια λέξη μου έρχεται πρώτη στο μυαλό δεν είναι άλλη από… Respect!
Αν και άργησαν αρκετά να βγουν στη σκηνή και τα πόδια μας (έστω, τα δικά μου…) είχαν αρχίσει να κόβονται, σταδιακά, οι τέσσερις τύποι άρχισαν να σπέρνουν πανικό μέσα στο Gagarin και να στέλνουν οπαδούς στα ουράνια και τους ουδέτερους για περισσότερες μπύρες… Όσο για την ψυχή της μπάντας, τον Lee Dorian, όποιος δεν τον έχει δει live (τώρα είναι λίγο αργά βέβαια) απλά πρόκειται για απίστευτη περίπτωση frontman. Η ενέργεια που βγάζει στη σκηνή είναι πραγματικά από άλλη διάσταση, και ο ίδιος ξεφεύγει κάθε φορά που τον έχω δει (με την καλή έννοια πάντα) και αν η δική σου ψυχή το λέει ακόμα, τότε ακολουθούν και τα άλλα μέλη.
Το σετ τους δεν είχε τόσο σκοπό να κάνει ανασκόπηση καριέρας, αλλά έμοιαζε περισσότερο με μια επιλογή που περισσότερο θα ευχαριστούσε τους ίδιους, και νομίζω ότι δε χάλασε και πολλούς αυτό. Επίσης το καλό ήταν ότι όσο πέρναγε η ώρα τόσο ανέβαινε και η μπάντα, τόσο ανέβαζε και τον κόσμο ο οποίος αν και λίγο χαλαρός στην αρχή, προς το τέλος έκανε και αρκετή… φασαρία, ειδικά σε ύμνους όπως το “Night of the Seagulls”, το “Carnival Bizarre” ή το “Utopian Blaster” (πανικός). Το “Hopkins” που είχε μείνει για το τέλος ήταν αυτό που αποτελείωσε και τους τελευταίους που άντεχαν ακόμη, και μας έστειλε σπίτι ή για μπύρες αλλού, με τα αυτιά να βουίζουν λες και είχαν μπει μέσα μέλισσες, και τους Cathedral σε μερικές ακόμα αποχαιρετιστήριες ημερομηνίες πριν την οριστική απόσυρση…
Cathedral setlist:
Intro
Vampire Sun
Enter the Worms
Soul Sacrifice
Midnight Mountain
Funeral of Dreams
Cosmic Funeral
Carnival Bizarre
Night of the Seagulls
Ebony Tears
The Casket Chasers
Upon Azrael’s Wings
Corpsecycle
Ride
Utopian Blaster
Hopkins (The Witchfinder General)
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
517 
