Αν δεν με απατά η μνήμη των δεύτερων “αντα”, ήταν η πρώτη “non rock/metal” συναυλία που θα παρακολουθούσα. Δε θα μπορούσε να ήταν αυτή, βέβαια, σε ιδανικότερο και πιο όμορφο χώρο, παρά κάτω από την Ακρόπολη, στο Ηρώδειο.
Στις 8 ακριβώς που θα άνοιγαν οι θύρες, οι ουρές ήταν ήδη μεγάλες, αλλά η ροή εισόδου τελικά ικανοποιητική. Ο ήλιος είχε πέσει και το αεράκι είχε κάνει υποφερτή/ανεπαίσθητη τη ζέστη της ημέρας (ακόμα και για κάποιον σαν τον γράφοντα, που θεωρεί ως σημαντικότερη εφεύρεση του ανθρωπίνου γένους το κλιματιστικό!). Το κοινό ετερόκλητο, από ηλικιωμένους μέχρι κάποιους “προφανείς rockers”, έδινε ιδιαίτερο “χρώμα” στην επερχόμενη εμφάνιση.
Ωρα 21.10 και ενώ το αμφιθεατρικό “σκηνικό” ήδη ασφυκτικά γεμάτο μέχρι σημείων που δεν ήταν ικανοποιητικά ορατή η σκηνή, η Loreena McKennitt και οι μουσικοί της, εμφανίζονται ενώπιόν μας.
Η Loreena, πήρε ευθύς θέση πίσω από τα keyboards, και το “The Mystic’ s Dream”, ήταν αυτό που θα έδινε το έναυσμα για ένα “ταξίδι στη χώρα των αισθήσεων”, διαμέσου ποικίλων πολιτισμών και κουλτουρών. Στη σκηνή κυριαρχούσαν (και) αριθμητικά, κλασσικά μουσικά όργανα και η ίδια, εναλλασσόταν σε κάποια, αφού εκτός από συνθέτης και στιχουργός, γνωρίζει να “μαγεύει” και αρκετά από αυτά.
Έτσι, με το ακορντεόν συντροφιά, εκκίνησε το δεύτερο, κατά σειρά, “The Star of the County Down”, από τον δίσκο “The Wind that Shakes the Barley”. Στη συνέχεια, με την άρπα της ανά χείρας, καθήμενη στο κέντρο της σκηνής, μας καλησπέρισε και μας ευχαρίστησε στα Ελληνικά. Δεν είχε έρθει για πολλές κουβέντες, όπως είπε σε κάποιες στιγμές, και είχε δίκιο να το σκέφτεται έτσι, καθώς μπροστά σε αυτό το χάρισμα φωνής και αυτά που είχε ξεκινήσει ήδη να μας προσφέρει, οι λέξεις είναι “εκκωφαντικά βουβές”. Οι στιγμές της με την άρπα, αποδείχτηκαν από τις πιο σημαντικές και όμορφες της βραδιάς, όπως στο τρίτο στη σειρά, “Bonny Portmore”.
Ακολούθησε το “Marrakesh Night Market”, για να περάσουμε νοητά από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής και το Μαρόκο, με το “Ages Past, Ages Hence” να το διαδέχεται, βρίσκοντάς την για πρώτη φορά πίσω από το πιάνο. Η αδυναμία και η αγάπη της για τη φύση, ξεδιπλώθηκαν “έντονα” εδώ και με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών που την πλαισίωναν, το κομμάτι έκλεισε φοβερά, υπό τους ήχους μιας φλογέρας.
Με τον τρόπο που η φωνή της “χοροπηδούσε” και “λικνιζόταν” (σαν ένα παιδικό παιχνίδι), πάνω στις νότες και το πεντάγραμμο, νόμιζες ότι “εμποδίζοντας” και επαναφέροντας την όρασή σου, θα εμφανιζόταν μπροστά σου η κόρη του Steven Tyler, από την χώρα των ξωτικών του “Lord of the Rings”, με εκείνη την εξωπραγματική ομορφιά και απόκοσμη φωνή να σου τραγουδάει.
Στο “Marco Polo”, που ακολούθησε, είχαμε την είσοδο στη σκηνή τριών, δικών μας, μουσικών, του Σωκράτη Σινόπουλου, του Πάνου Δημητρακόπουλου και του Haig Yazdjian, οι οποίοι συνεργάστηκαν μαζί της στο δίσκο “Lost souls”(2018). Τη συνόδευσαν σε αρκετά κομμάτια της βραδιάς και έδωσαν ξεχωριστό τόνο σε αυτά, με το ούτι, το κανονάκι και τη λύρα τους.
Πριν την έναρξη του “Spanish Guitars & Night Plazas” αποχώρησαν, μέχρι την επόμενη επανεμφάνισή τους. Το κοινό ήταν εστιασμένο απαρέγκλιτα, με μία ευλαβικότητα που παρέπεμπε σε εκκλησιαστικό ναό. Ο ήχος με την ισχυρή “σύμπραξη” και του ιδανικού χώρου, κρυστάλλινος. ΜΑΓΕΙΑ, εν τη γενέσει, στο χώρο του Ηρωδείου και δεν ξέρω πόσο θα καταχραστώ ακόμα αυτήν την λέξη, αφού σίγουρα παραμένει ό,τι πιο κοντινό προς αυτό που μας προσέφερε.
Το “All Souls Night” και το “Penelope’ s Song” συνέχισαν το “αισθαντικό παραλήρημα συναισθημάτων”. Μας επικοινώνησε το πόσο απολαμβάνει το χώρο και το να αποδίδει εξωτερικά, και ενώ το προσωπικό του θεάτρου, άρχισε το “σαφάρι” για την απαγόρευση φωτογραφιών, ίσως και επειδή είχε ανακοινωθεί η πρόθεση βιντεοσκοπήσεως και κυκλοφορίας της συναυλίας. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι σε σχέση με άλλες συναυλίες, το κοινό ήταν αρκετά πιο πειθαρχημένο και δεκτικό στις παραινέσεις.
Το ονειρικό “The Bonny Swans”, μας οδήγησε στο διάλειμμα, με την ολοκλήρωση μίας ώρας εμφανίσεως και εν μέσω ισχυρού χειροκροτήματος, από το κοινό που το απολάμβανε έκδηλα.
Είκοσι λεπτά μετά, το “Full Circle” “άνοιξε” το δεύτερο μέρος, με την ομάδα σε πλήρη απαρτία, ενώ ακολούθησε το “The Gates of Istanbul”, με το “ταξίδι” να μεταφέρεται ανατολικότερα. Στο “Santiago”, όλο το θέατρο σιγόνταρε με ρυθμικά χειροκροτήματα την McKennit, που πίσω από το ακορντεόν της, φάνηκε να το απολαμβάνει. Το μυαλό ταξίδευε ακόμα μία φορά, από τα Highlands της Σκωτίας, στην Ιρλανδία, τη Μέση Γη του Τόλκιν και πίσω στην Μεσόγειο, σε μία μη συμβατική και ασυνήθιστη πορεία. Το solo στο βιολί που έκλεισε τη σύνθεση, ήταν εξαιρετικής αισθητικής και εισέπραξε θερμότατο χειροκρότημα.
Συνέχισε με το “The Dark Night of the Soul”, με εξίσου έντονο συναισθηματικό υπόβαθρο, πριν τα “Manx Ayre” και “The Lady of Shalott”, “αναπηδήσουν” από την άρπα της και μας χαρίσουν ακόμα δύο, ξεχωριστής ομορφιάς, στιγμές. Η συναυλία έκλεισε με τα “The Old Ways” (Μ-Α-Γ-Ε-Ι-Α) και “Lost Souls” με την χαρισματική φωνή της, να μην σταματά να “γεννά” έντονα συναισθήματα και απερίγραπτες “ηχητικές εικόνες” στο ακροατήριο. Πριν το τελευταίο δε, 10 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή της στη χώρα μας, μας μίλησε για τον χώρο, την Ελλάδα και την κληρονομιά της που εκτιμάται, όπως χαρακτηριστικά είπε (“legacy appreciated”), σε μία λιτή και ειλικρινή “λεκτική παρέμβαση” (σ.σ. : εκ διαμέτρου αντίθετη με την πομπώδη του Joey DeMaio, της οποίας γίναμε μάρτυρες πριν μερικές ημέρες). Με ένα “Ευχαριστώ” μας αποχαιρέτησε, κερδίζοντας, αναμενόμενα, ένα “Standing Ovation”.
Το κοινό επιζήτησε έντονα το encore και κατάφερε να του προσφερθούν δύο, με το “Tango to Evora” (που έχει διασκευαστεί από την Αλεξίου ως “Ταγκό της Νεφέλης”) και το εμβληματικό αριστούργημα “Dante’s Prayer”. Εδώ είχαμε και το πιο αρμοστό φινάλε, αφού εκτός των πρότερα συμμετεχόντων μουσικών, την συνόδευσαν ο διάσημος κιθαρίστας Pavlo Simtikidis, Ελληνικής καταγωγής (Καστοριά) που γεννήθηκε και μένει στο Τορόντο, αλλά και η Ευανθία Ρεμπούτσικα με το βιολί της, με “δισκοθήκη” αρκετών soundtracks (μεταξύ άλλων), για Eλληνικές και ξένες ταινίες, και η οποία έγινε θερμά δεκτή από το κοινό του Ηρωδείου.
Αυτό που ζήσανε όσοι γεμίσανε το Ωδείο, ήταν κάτι ανεπανάληπτο! Μία εμπειρία ζωής είναι να ακούσεις τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα, ιδίως στο συγκριμένο χώρο με την ακουστική, το περιβάλλον και την ιστορία του, και σίγουρα ανεξάρτητα από τις βασικές μουσικές σου προτιμήσεις. Η Loreena McKennitt, είναι αδιαμφισβήτητα μία χαρισματική ερμηνεύτρια. Μία φωνή, που σε προκαλεί στις ζωντανές της εμφανίσεις, να κλείσεις τα μάτια, να ονειρευτείς, να ερωτευτείς, να ζήσεις! Να ζωγραφίσεις στο νου εικόνες, να ταξιδέψεις στιγμιαία ή για λίγα λεπτά, να διαπιστώσεις ότι η ομορφιά στη ζωή, μπορεί να συμπίπτει σε αντιφατικές καταστάσεις, όπως μία αιθέρια, “εφηβική” φωνή μιας “νεράιδας”, στο σώμα μιας ώριμης, αξιοπρεπούς και μεγαλειώδους κυρίας.
Thank you, sincerely, Mrs McKennitt!
Loreena McKennitt setlist :
The Mystic’ s Dream
The Star of the County Down
Bonny Portmore
Marrakesh Night Market
Ages Past, Ages Hence
Marco Polo
Spanish Guitars & Night Plazas
All Souls Night
Penelope’ s Song
The Bonny Swans
(Διάλειμμα)
Full Circle
The Gates of Istanbul
Santiago
The Dark Night of the Soul
Manx Ayre
The Lady of Shalott
The Old Ways
Lost Souls
Encore
Tango to Evora
Encore 2
Dante’s Prayer
733 
