Πάνω που άρχισα να σκέπτομαι ποια θα είναι η καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς έρχεται ο καινούργιος δίσκος των σπουδαίων SHY, να με βγάλει από την δύσκολη θέση. Το νέο άλμπουμ των Βρετανών θρύλων του μελωδικού ήχου είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της μακρόχρονης καριέρας τους και κατά εμέ χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες τραγουδιών και θα στα παρουσιάσω με το γνωστό γλαφυρό μου τρόπο.
Το άλμπουμ λοιπόν χωρίζεται στα “τρομερά”, στα “εκπληκτικά” και στα “πανέμορφα” τραγούδια δηλαδή όπως καταλάβατε όλος ο δίσκος είναι γεμάτος από highlights και αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη ίσως την πιο συναρπαστική melodic hard rock κυκλοφορία για το 2011. Στην πρώτη κατηγορία (των τρομερών) έχουμε τραγούδια που σε σαρώνουν με το ξεκίνημα τους. Ακούστε τα “So Many Tears”, “Ran Out Of Time” και “Pray” και να πάρετε μία γερή δόση δυνατού και αγριεμένου melodic hard rock . Εκεί όμως που η δόση και εξάρτηση μεγαλώνει είναι με το “Blood On The Line”, έναν απίστευτο ύμνο με ρεφρέν που σε κάνει να το τραγουδάς ασταμάτητα και το αποτελείωμα έρχεται με το επικό “Sanctuary” όπου εδώ θα νιώσετε ένα μικρό metal δέος από το μεγαλείο των SHY! Στη κατηγορία με τα “εκπληκτικά” οι SHY συνεχίζουν με το ίδιο μεράκι αφού υπάρχουν το “Land Of A Thousand Lies” (εκρηκτική εισαγωγή), το παρακλητικό, “Save Me”, το “Live For Me” και το “Union Of Souls” (με επιρροές από τους Faith No More). Στη κατηγορία πανέμορφα υπάρχουν τα ημιμπαλανταοειδή “Breath”, “Only For The Night” και το “Οver You” που τρώνε όμως την σκόνη των υπολοίπων κομματιών για τους λόγους που περιγράφουμε παραπάνω. Οι Shy λοιπόν παρά την μακρά και πετυχημένη πορεία τους, κατάφεραν μετά από τριάντα χρόνια να γράψουν τον δίσκο της ζωής τους για συγκεκριμένους λόγους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα φανταστικά πλήκτρα του Joe Basketts που είναι τόσο έξυπνα δομημένα και τόσο δυναμικά που ξεφεύγουν από τις τετριμμένες melodic γραμμές και παράλληλα κατορθώνουν να σε καθηλώνουν με το εμπνευσμένο παίξιμο τους. Τη φωνή του υπέροχου Lee Smal (Surveillance, Phenomena) που είναι ένα γοητευτικό μίγμα Goran Edman και Glenn Hughes με φοβερό βάθος, τεράστιο εύρος και μοναδικό όγκο που λίγοι ερμηνευτές διαθέτουν και φυσικά είναι άξιος συνεχιστής, του αγαπημένου μας Tony Mills, την χαρακτηριστική φωνή των Shy που αποχώρησε πριν από λίγα χρόνια από το γκρουπ. Επίσης τα κιθαριστικά θέματα και τα σόλα του Steve Harris θυμίζουν έντονα κομμάτια και συνθέσεις του Y.Malmsteen την περίοδο που είχαν πιο mainstream προσανατολισμό. Εδώ οι κιθαριστικές μελωδίες και οι μικρές prog ενορχηστρωμένες παρεμβάσεις λειτουργούν καταλυτικά ώστε λατρέψεις για ένα ακόμα λόγο το ομότιτλο άλμπουμ των Shy. Μπορεί πολλοί από τους αναγνώστες του Rockway.gr να με χαρακτηρίσετε υπερβολικό με όσα γράφω αλλά πιστέψτε με, όσοι αγαπάτε και λατρεύετε το melodic hard rock, ακούστε δυνατά και τραγουδήστε αυτό το άλμπουμ και αν όντως δεν σας αρέσει τότε μάλλον κάτι έχουν πάθει τα αυτιά και το μυαλό μου.
987 
