Sick Of It All, Black Mamba (25/6/2019) An Club

Ημέρες χωρίς προηγούμενο, έζησα τις τελευταίες ημέρες, αφού από 21 έως 25 Ιουνίου, πήγα σε 4 διαφορετικά live. Αφού είδα τους Cypress Hill στο Release, τους Dwarves στο An Club, επέστρεψα στο Release για FuManchu, Alice In Chains για να κλείσω τη σεζόν με μια από τις καλύτερες συναυλίες που είδα φέτος.

Οι θρύλοι του Νεοϋορκέζικου Hardcore, Sick Of It All γκρέμισαν το An Club την περασμένη Τρίτη. Αλλά ας κάνουμε πρώτα ένα rewind (bic και κασέτα για εμάς τους παλιούς).

Φτάνοντας στο An Club λίγο πριν τις 10, λίγα λεπτά πριν ανέβουν οι Black Mamba στη σκηνή και αντίκρισα πάρα πολύ κόσμο έξω από το venue. Οιωνός για κάτι καλό συνήθως!

Οι Black Mamba με το παλιομοδίτικο hardcore τους και γεμάτοι ενέργεια, έχοντας πολύ καλό ήχο, ζέσταναν καλά το κοινό. Η συνεχόμενη κίνηση του frontman τους που χοροπηδούσε διαρκώς και το εξαιρετικό μουσικό δέσιμο που είχαν οι τέσσερις μεταξύ τους, έκαναν τα τραγούδια τους δυνατότερα από ό,τι θα τα άκουγες στο σπίτι σου. Το ύφος τους εφάμιλλο με εκείνο το επίσης συμπατριωτών μας My Turn, και πολύ μακρυά από το γενικό nu-school φαινόμενο του είδους, ήταν ό,τι καλύτερο για να συνοδεύσει τους Αμερικανούς.

Αυτό που ακολούθησε, πήρε κάθε μου προσδοκία και την τσαλαπάτησε με τόση ένταση που λίγο έλειψε να αντικαταστήσει αναμνήσεις από αντίστοιχες συναυλίες του παρελθόντος. Οι Sick Of It All ήρθαν και φώναξαν “Η ΣΚΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ” και το ξύλο που έπεσε στο pit, σπάνια το συναντάς πλέον. Κομμάτια τους που τα ακούς στο στερεοφωνικό σου και ίσως να πατάς skip, ζωντανά αγριεύουν, αλλάζουν και σε καταπίνουν.

Η τετράδα των Lou, Pete, Armand και Craig από το 1992 μαζί στο συγκρότημα, εκτός από την τεράστια εμπειρία τους, κουβαλάν μαζί τους όρεξη περισσότερη και από εφηβικό συγκρότημα. Το ξεκίνημα έγινε με “Good Lookin’ Out”, “Clobberin’ Time”, “Inner Vision”, “Us Vs. Them” με την κλωτσοπατινάδα να πηγαίνει σύννεφο σε κάθε τραγούδι. Ο Pete Koller στην κιθάρα και ο Criag Setari στο μπάσο, τρέχουν πάνω κάτω αλλάζοντας θέσεις, έχοντας τον Lou Koller να φωνάζει και να ξεσηκώνει το κοινό όλο και περισσότερο. Ο ήχος τους ικανοποιητικότατος και δεν ασχοληθήκαμε ούτε στιγμή με αυτόν και απολαύσαμε κομμάτια από όλη τη διαδρομή τους, όπως τα “Injustice System”, “Road Less Traveled”, “Black Venom”, αλλά και από την καινούργια τους δικάρα “Wake The Sleeping Dragon”, όπως τα “That Crazy White Boy Shit”, “Bull’s Anthem” και με τον Lou να παίζει συνεχώς με τον κόσμο. Στο “Machete”, ο Lou κατέβηκε από τη σκηνή και ζήτησε να γίνει circle pit γυρώ από εκείνον, ενόσω τραγουδούσε, τα stage dives έδιναν και έπαιρναν χωρίς σταματημό σε όλη τη διάρκεια του set τους, με τον μεγάλο frontman να αστειεύεται ακόμη και για την χρήση αποσμητικού αερίζοντας τον χώρο μπροστά του με μια πετσέτα.

Η ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ θεατών-μουσικών θα μπορούσε να ηλεκτροδοτήσει ένα οικοδομικό τετράγωνο και τα όσα βλέπαμε μπροστά μας εμείς οι πιο πίσω ήταν εκπληκτικά. Τα αδέρφια Koller να χοροπηδούν, το κοινό να μοιράζει πόνο και να κάνει συνέχεια βουτιές από τη σκηνή και ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας τους hardcore στα μάτια μας.

Τελειώνοντας μας σέρβιραν “Busted”, “Scratch The Surface” στο οποίο έγινε χαμός και έκλεισαν με το αναμφισβήτητο hit τους, “Step Down”, με το οποίο χάσαμε όλοι τα μυαλά μας.

Οι Sick Of It All βρήκαν χώρο στον, κατακλυσμένο από ωραία live, εγκέφαλο μου, ακόμα και αν έπρεπε να πετάξουν κάποιους συναδέλφους τους στο πηγάδι της λήθης. Επιτέλους, βλέπουμε και πάλι το An Club γεμάτο, με μια κορυφαία μπάντα που φαίνεται να περνάει δεύτερη νιότη και μας γεμίζει αισιοδοξία για το ίδιο μας το μέλλον. Μία έντονη συναυλία, από τις καλύτερες που είδα φέτος (κάνει κόντρα και με τους Perkele), επιτυχημένη από όλες τις απόψεις, ιδανικό κλείσιμο για τη σεζόν του An Club και της Hardtimes Athens, που ήδη έχει ετοιμάσει δυνατό πρόγραμμα για το φθινόπωρο.