Μία παρέα τεσσάρων φίλων, από μία μικρή πόλη λίγο έξω από το Οχάιο του Κλίβελαντ, με κοινές μουσικές καταβολές και κοινωνικά ερεθίσματα/ανησυχίες, αποφάσισαν το 2017 να σχηματίσουν μία rock μπάντα, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να εκφραστούν.
Η συνταγή πέτυχε, η ομάδα “έδεσε” και φέτος την Άνοιξη, ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσει η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Mollo Rilla, υπό το όνομα της μπάντας. Το album περιλαμβάνει 14 συνθέσεις και οφείλω να ομολογήσω ότι η παρούσα κριτική ήταν ιδιαιτέρως απαιτητική, για το λόγο ότι οι Αμερικάνοι περιπλέκουν τον ήχο τους με αρκετά είδη και είναι δύσκολο να τους κατατάξεις κάπου με βεβαιότητα.
Και εξηγούμαι· στο πρώτο τρίτο του album όλα βαίνουν ξεκάθαρα. Stoner doom ήχος, με κάποιες garage “πινελιές” να διανθίζουν τα dark vibes που “αναδύονται”. Συμπαγείς συνθέσεις, με αρκετά λυρικά ξεσπάσματα, ικανές να ιντριγκάρουν στο μέγιστο τους θιασώτες της συγκεκριμένης σκηνής. Στακάτα riffs, πανέξυπνα synthi-γεμίσματα και εξαιρετικά φωνητικά. Το απόλυτα catchy “Holy Water” και το “Ghetto Ghoul”, έχουν μία σαφώς εντονότερη rock ‘n’ roll “διάθεση”, όμως παραμένουν στους δρόμους του “σκοτεινού” ήχου.
Από το “Nectar” κι έπειτα, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται σαφώς πιο ενδιαφέροντα. Το πώς κατορθώνουν και συνδυάζουν την Queens of the Stone Age νοοτροπία (που κουβαλούν από την αρχή) με το chamber pop και το lounge των Divine Comedy, είναι πραγματικά αξιοζήλευτο! Η κατάσταση συνεχίζει να αποκτά πιο bluesy χαρακτήρα στο νοσταλγικό “Gabriel”, αποτινάσσοντας πλήρως το hard rock ήχο και καταλήγοντας σε μία εντελώς baroque pop λογική, που τους “ταιριάζει γάντι”.
Το “Anthem” (έπειτα από ένα intro σε low tempo λογική μόνο με πλήκτρα), γίνεται η επιστροφή στο punk με ολοφάνερες επιρροές από τους MC5, ενώ τα “βαλσάκια” τελειώνουν με μία κλασική western μπαλάντα το “Flowers”, που παρά τη δεκάλεπτη διάρκειά της δεν κουράζει (με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και στο στίχο), για να επιστρέψουν σε QOTSA μονοπάτια με το εξαιρετικό, βαρύ κι αργόσυρτο “Ascension”, που θα μπορούσε να είναι και η “ναυαρχίδα” του album τους.
Το παρεάκι, λοιπόν, από το Οχάιο, κατορθώνει να ισορροπήσει με ένα τελείως φυσικό τρόπο το εύρος των μη συγγενικών ειδών με τα οποία καταπιάνεται, προσφέροντάς μας ένα “καλά σμιλευμένο διαμαντάκι”. Το hard rock υβρίδιο που αποκαλείται “Mollo Rilla”, τοποθετείται μονομιάς στο πάνω ράφι των επιλογών μου, για τις καλύτερες ντεμπούτο δουλειές για το πρώτο μισό του 2019.
https://seeingredrecords.bandcamp.com/album/mollo-rilla
https://www.facebook.com/mollorilla/
568 
