Οι Manowar, έρχονται στην Ελλάδα την Παρασκευή 14 Ιουνίου στο πλαίσιο του Athens Release Festival και το rockway.gr, επιλέγει ένα από τα πιο επιτυχημένα τους album,για να σας βάλει “στην πρίζα”, εν όψει της επικείμενης αυτής εμφάνισης.
Ήταν 18 Νοεμβρίου 1988 και η μπάντα ονόματι Manowar, που από το 1980 παρουσίαζε epic metal δημιουργήματα, κυκλοφορεί το 6ο album της από την Atlantic Records, ηχογραφημένο στα Universal Studios. Θα έμελε να είναι το πιο επιτυχημένο της εμπορικά, μαζί με τον προκάτοχο “Fighting the World” και το διάδοχο “The Triumph of Steel”, πουλώντας αρκετά αντίτυπα, ικανά ώστε να “γίνουν χρυσοί” στην αγορά της Γερμανίας.
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους δίσκος (οι περισσότεροι δε θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά μομφής λογικά), το σίγουρο είναι ότι έχει ξεχωριστή θέση στη συνείδηση του υποφαινόμενου, που όντας μαθητής δημοτικού, είχε μείνει αποσβολωμένος με ένα από τα πρώτα του metal ακούσματα (λιγότερο βέβαια, ωριμάζοντας). Οι καιροί από τότε έχουν αλλάξει ριζικά, όπως και οι ίδιοι βέβαια….. Σίγουρο είναι, ότι αποτελεί ένα από τα κλασσικά τους albums, που περιέχει μερικά “αιώνια διαμάντια” του ιδιώματος, αλλά και της metal μουσικής γενικότερα.
Ο ήχος μιας μηχανής αρκετών κυβικών που “ανάβει”, δίνει το έναυσμα ώστε να εκκινήσει το “Wheels Of Fire”. Ταχείς ρυθμοί αρμοστοί στο θέμα, εξαιρετική ερμηνεία Eric Adams που φτάνει σε “δυσπρόσιτα ύψη” όπως αδιαμισβήτητα μπορούσε, και η “μηχανή” των Manowar, να φαντάζει “αγωνιστικά στημένη”, με τους Ross “The Boss” Friedman, Scott Columbus και τον Joey De Maio, σε “φάση”, “play on ten”! Όχι αμελητέο κομμάτι, σίγουρα όχι “ύμνος”.
Το ρόλο της διαδοχής αναλαμβάνει το “Kings Of Metal”, με τη μπάντα να δηλώνει απερίφραστα “When we’re in town speakers explode”. Ναι! Με εκείνη τη σύνθεση, τον νωρίς εκλιπόντα Columbus (έπαιζε σε ειδικό ατσάλινο kit, που να αντέχει τη δύναμη που “εφάρμοζε”) και τον Ross “The Boss”, θα μπορούσαν να αποτελούν την πιο “φασαριόζα” μπάντα, όπως αρέσκονται να λένε ότι έχουν επιτύχει (έχουν καταγραφεί το 2008 στο βιβλίο Guinness World Records ως τέτοια, αλλά κατά τη διάρκεια soundcheck – Πολλοί άλλοι διεκδικούν ίδιες “δάφνες”, σε μία αμφισβητούμενη και αμφιβόλου νοήματος “κόντρα”) . Από τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια τους, σημάδι μιας εποχής που ομολογουμένως συμπεριλαμβάνονταν στους τότε “βασιλιάδες” του χώρου.
Στη μπαλάντα “Heart Of Steel”, οι Manowar “έφεραν στην επιφάνεια”, μία από τις καλύτερες συνθέσεις τους, του αντίστοιχου είδους, αλλά και της metal μουσικής γενικότερα. Ονειρική εισαγωγή στο πιάνο, εξαιρετική μελωδία και ισχυρός, εικονοπλαστικός στίχος με “εξατομικευμένη μετάφραση”, γεννούν νοσταλγία, όχι μόνο από έναν ακροατή, ίσως και από τα μέλη της μπάντας, για εκείνη την εποχή τους.
Σειρά παίρνει το instrumental “Sting Of The Bumblebee”. Μία διασκευή ουσιαστικά, του “Flight of the Bumblebee”, ορχηστρικής σύνθεσης του Nikolai Rimsky-Korsakov, για την όπερά του “The Tale of Tsar Saltan” (εποχής 1899–1900), που προσομοιάζει το ηχητικό αποτύπωμα του εντόμου (μπάμπουρας) και που κάνει σαφές λόγω απαιτήσεων, ότι ο DeMaio σαν μουσικός, δεν είναι τυχαίος.
Το “The Crown and The Ring (Lament Of The Kings)”, είναι από τα λιγότερο metal του συνόλου, ταυτόχρονα όμως από τα πιο επικά. Ο Adams, σιγονταρισμένος από μία χορωδιακού τύπου “στρατιά”, παραμένει απολαυστικός, σαν φωνή που χωρίς συζήτηση έχει “στοιχειώσει” γενεές.
Αν αφαιρούσες μία ή δύο συνθέσεις από το “Kings of Metal”, το ένα μάλλον θα ήταν το bonus track “Pleasure Slave”και το άλλο το “Kingdom Come”. Το πρώτο ξεκάθαρα, άκριτα και ανέμυαλα σεξιστικό και το δεύτερο να αποτελεί ένα κομμάτι που χωρίς να είναι κακό, παραμένει από τα πιο “αδύναμα” του δίσκου.
Τα εναπομείναντα μέχρι τη συμπλήρωση του πονήματος αυτού της μπάντας, αποτελούν όχι μόνο (δικές τους,) φοβερές συνθέσεις, αλλά και heavy/epic metal ύμνους! Αντιπροσωπευτικότατα της χρονικής περιόδου που το group “γεννούσε και ανέθρεφε” όλο και περισσότερους “διαδόχους” στο χώρο της metal μουσικής.
Στο “Hail And Kill”, σύσσωμη η μπάντα “οργιάζει”. Απολαυστικός για μία ακόμη φορά Adams, με τον DeMaio “στιβαρό” στο μπάσο και τους δύο απουσιάζοντες από τη σύνθεση πλέον “ογκόλιθους”, Ross “The Boss” και Scott Columbus, να “σαρώνουν στο διάβα τους”. Τρομερή ενέργεια, αποτυπωμένη εξόχως, ηχητικά. “Μακάριοι οι αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες, εκείνης της συνθέσεως”. Αμήν!
Μνημειώδες, και από πλευράς συλλήψεως αλλά και εκτελέσεως, το εξαιρετικό “Blood Of The Kings”, με την έναρξή του να έρχεται εν είδει παραμυθιού από τον παππού στον εγγονό, σε μία συναισθηματική αφήγηση σχετικά με τους 4 metal kings, υπό τον τίτλο “The Warrior’s Prayer”. Φοβερή και εδώ ενέργεια, εντυπωσιακό και λυρικό αποτέλεσμα, βγαλμένο απευθείας από πεδία μάχης μιας άλλης εποχής. Το αφηγηματικό στοιχείο του “The Warrior’s Prayer”, που κάποιες φορές χρησιμοποιούσαν, “φιλοξενώντας” ακόμη και την εμβληματική προσωπικότητα του Orson Welles, ήταν από τις καλύτερές τους στιγμές, θεωρώ, στην όλη πορεία τους.
Η ιδανική ολοκλήρωση αυτή ενός κλασικού album των Manowar, ιντριγκάρει τη σκέψη στο πόσο τελειότερο θα ήταν αυτό, εάν επιλεγόταν μία μικρότερη διάρκεια, ίσως στο πλαίσιο όσων έγραψα ανωτέρω, και περίπου κατά τη “συνταγή” του επιτυχημένου προκατόχου του. Όπως και να έχει, εκτιμώ ως σημαντικότερα, τα όσα διαχρονικής αξίας εμπεριέχονται σε αυτό, και λιγότερο ένα δύο, μάλλον περιττά εισελθόντα…
957 
