Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να αναφέρεις με λεπτομέρειες το βιογραφικό του 54χρονου πια Jeff Scott Soto. Στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με τριψήφιο αριθμό άλμπουμ με τη φωνή του κυρίου Soto σε αυτά.
Με μια καριέρα που έχει ήδη αγγίξει τα 35 χρόνια, και όντας μια από τις πιο χαρισματικές φωνές της γενιάς του, η χροιά του Πορτορικανού ερμηνευτή συνεχίζει να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της αξίας του. Είναι βέβαια κοινό μυστικό πως για τους περισσότερους που έχουν βιώσει τη διαδρομή από την αρχή, οι βασικότερες επιστροφές στη φωνή του Soto έχουν να κάνουν συνήθως με τα άλμπουμ των Malmsteen και Talisman, και όχι αδικαιολόγητα.
Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται, και πέρα από τη μεγάλη αίσθηση που έκανε ο βετεράνος frontman με την πρόσφατη δουλειά των Sons Of Apollo, δεν μοιάζει να υπάρχει κούραση και ανάγκη ανάπαυλας γι’ αυτόν, έχουμε το τρίτο άλμπουμ των SOTO.
Με μια σύγχρονη απόδοση του μελωδικού hard rock που έχει υπηρετήσει και γνωρίζει τόσο καλά, ο Soto με τη μπάντα του δεν διστάζει να δυναμώσει τις εντάσεις και να ανεβάσει ταχύτητες σε κάποια τραγούδια, με τη βοήθεια των μουσικών που είναι όλοι τους εντυπωσιακοί σαν εκτελεστές, με πρωταγωνιστές τον Tony Dickinson στο μπάσο, και τον Jorge Salan στις κιθάρες. Τιμώντας τη μνήμη του αδικοχαμένου David Z. έχουν διατηρηθεί οι δικές του μπασογραμμές σε δυο τραγούδια που είχε προλάβει να ηχογραφήσει, το “Detonate”, και τη διασκευή έκπληξη στο “Give In To Me”του Michael Jackson, που αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή στο άλμπουμ.
Η αλήθεια είναι πως το “Origami” ξεκινά εξαιρετικά με το χαρακτηριστικότατο “HyperMania”, που μετά την ηλεκτρονική εισαγωγή, μετατρέπεται γρήγορα σε ένα εθιστικό hard rock single, ενώ και το ομότιτλο που το διαδέχεται, συνεχίζει με την ίδια ποιότητα. Συνολικά όμως, υπάρχουν αυξομειώσεις στο ενδιαφέρον που δεν γίνονται ιδιαίτερα αισθητές κυρίως λόγω της ζωντάνιας της μπάντας και της φρεσκάδας στην απόδοση των τραγουδιών. Στα highlights, αναμφισβήτητα το υπέροχο “Torn”, με αυτή την εσωτερικότητα και ευαισθησία που κάνουν τη φωνή του Soto να απογειώνεται από τη σιγουριά του υλικού, το μελωδικό και με ενδιαφέρουσα εξέλιξη ιδιαίτερα στο μέσο του“BeLie”, και το καλογραμμένο “Vanity Lane”, με όμορφα γυρίσματα στις φωνητικές μελωδίες που μεταφέρουν συνέχεια το τραγούδι. Επίσης, με δεδομένη την funky παράδοση του Soto, μόνο πόντους προσθέτει στο “Afterglow” το ρυθμικό μέρος των πνευστών με το break στο μέσο του.
Κάνοντας ταμείο στο φινάλε του “Origami”, μάλλον παραμένουμε στη γνώριμη ενδιάμεση κατάσταση που μας αφήνει συνήθως τις περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια, ενός μέσου σεβασμού που τον προωθεί η αξιοπρέπεια της δουλειάς του, χωρίς όμως να νιώσουμε πως κατάφερε να μας ταρακουνήσει. Όσο οι ταγμένοι οπαδοί του σίγουρα θα σκάψουν περισσότερο και η επανάληψη θα τους φέρει πιο κοντά στο υλικό, θα περιμένουμε να μας πείσει πως πέρα από τη χρήση της μοναδικής φωνής του, δεν προσθέτει απλά, έστω και έγκριτα, νέα κεφάλαια στο βιογραφικό του.
584 
