Με τον ερχομό του πρώτου ΣΚ του Ιουνίου, “έσκασε” και ο πρώτος καύσωνας του καλοκαιριού. “Σκάσαμε” και εμείς και κατά πού να τρέξεις να βρεις δροσιά;
Εγώ μία φορά τον προορισμό μου τον είχα βρει. Ήταν το Crow Live Stage, για να δω τους Selefice στη ζωντανή παρουσίαση του νέου τους EP, “I Met A God”. Μαζί τους θα εμφανίζονταν και οι έτεροι “γερόλυκοι” Piranha, καθώς και οι Drama Noir στο πρώτο τους live ever.
Έφτασα έξω από το χώρο στις 21:30 (προνοητικός γαρ. Οι πόρτες άνοιγαν στις 22:00) και τριγυρνούσα κανένα τέταρτο γύρω γύρω σαν τον καρχαρία, μέχρι να ξεκινήσει να μαζεύεται κόσμος για το live. Με μία μικρή καθυστέρηση (μη αποδεκτή για Άγγλο), οι πόρτες άνοιξαν στις 22:15 και ο λιγοστός, είναι η αλήθεια, κόσμος (κάτω από 100 άτομα), έπαιρνε τις θέσεις του εντός των “τειχών”.
Οι Drama Noir, το “πνευματικό παιδί” του Παύλου Παπαθανασίου από την Κόρινθο, βγαίνουν στη σκηνή στις 22:40, για να μας παρουσιάσουν σχεδόν όλο το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Princess Airam” (για το οποίο έχει κάνει μία εξαιρετική κριτική ο Σπύρος Χονδρογιάννης). Και τί καταφέρνουν;
Μέσα σε 35 λεπτά, να μας “ταξιδέψουν χαστουκίζοντάς μας” με το ατμοσφαιρικό death/black metal τους. Με πολύ καλό ήχο, “δεμένοι” σαν μπάντα, με άνεση στο σανίδι (και ας έπαιζαν για πρώτη φορά live), με τον “εγκέφαλο” της μπάντας Παύλο επιβλητικό πάνω στη σκηνή (και με t-shirt λατρεία Beneath The Remains) και τη σοπράνο Ελπινίκη Ζερβού να “σοκάρει” με τη φωνή της, μας “καθήλωσαν” με τραγούδια όπως το εναρκτήριο “The Impaler”, “The Curse Of Seth” αλλά και τη διασκευή “Saturn Unlock Avey’s Son” των Rotting Christ.
Εξαιρετική μπάντα, εξαιρετική πρώτη εμφάνιση και υπήρξε το κατάλληλο ζέσταμα για να υποδεχτούμε τις παλιές “καραβάνες”.
Drama Noir setlist:
The Impaler
Lost Souls
The Curse Of Seth
The Forgotten Warrior
Saturn Unlock Avey’s Son (Rotting Christ cover)
Princess Airam
Μετά από ένα διάλειμμα 15 λεπτών, στις 23:30 ξεκίνησαν τα “πυρά” οι Piranha. Η μπάντα, ενεργοποιημένη ξανά, σε πλήρη φόρμα, μας χάρισε ένα “ταξίδι” στο παρελθόν (το ορθόδοξο, το ένδοξο) και μία ματιά στο μέλλον. Τί θέλω να πώ; Όντας μία μπάντα που οι “ρίζες” της ξεκινούν πίσω στα ’90s, με demos, ένα EP και ένα full length album, “τίμησαν” εμάς και εαυτούς, με thrash ύμνους όπως τα “Worlds’ Grave”, “Nuclear Disease”, “Cancer” και “Rotten Mind”.
Με πολλή ενέργεια πάνω στη σκηνή και επικοινωνία με το κοινό, παρουσιάζουν ένα “σφιχτό” και καταιγιστικό setlist. Η έκπληξη έρχεται όταν ο Γιάννης (κιθάρα/φωνητικά), αφού ευχαριστεί τον Σάββα Μπετίνη (Acid Death) για τη βοήθειά του, προλογίζει ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι με τίτλο “Eternal Night”. Κλασικό “ξερό κοπάνημα” με σύγχρονη “ματιά” και ένα ατμοσφαιρικό break κάπου στη μέση που σου “παίρνει” το μυαλό.
Από τους άξιους εκπροσώπους της Ελληνικής σκηνής, έπαιξαν με την εμπειρία του παλαίμαχου, αλλά όχι με την διάθεσή του. Αυτή ήταν διάθεση 20άρη.
Piranha setlist:
Worlds’ Grave
Endless Dream
Nuclear Disease
Human Fear
Eternal Night
Cancer
Unholy Lie
Rotten Mind
Και μετά τη 45λεπτη “επίθεση” των Piranha, όλα ήταν έτοιμα για την εμφάνιση των Selefice. Η ώρα έχει πάει 00:30 και αποδεικνύεται ότι είναι η κατάλληλη ώρα για να ξυπνήσουν οι εφιάλτες. Ανεβαίνοντας και οι 4 πάνω στη σκηνή, το μάτι “πέφτει” αμέσως στην επιβλητική φιγούρα του Μίλτου Τ. (κιθάρα/φωνητικά). Όχι ότι η σκηνή του Crow είναι μεγάλη, αλλά και μόνος του να ανέβαινε, πάλι θα την “καταλάμβανε”.
Ξεκινάει, το λοιπόν, ένας “εφιαλτικός” όγκος από ηλεκτρικές, μπάσο και ντραμς, που νιώθεις σα να σε πατάει martins στο στέρνο. “Intro (Selefice)” για αρχή και καπάκι “Drop Dead” από το demo του ’91. “Nothing But Freedom” (αγαπημένο) και “Damned” στη συνέχεια και μένεις με την “πλάτη στα σχοινιά”. Αυτή η σκηνική περσόνα που λέγεται Μίλτος, σε “κερδίζει” μόνο και από τον τρόπο που κινείται και κοιτάζει (χωρίς να κάνει τούμπες και να πετάει φωτιές). Φαίνεται να βρίσκεται στη μυθική πόλη που ο ίδιος φαντάζεται και να σου τραγουδάει από εκεί.
Το alter ego του ο Πέτρος Μ. (κιθάρα), είναι εκεί και “κεντάει” μελωδίες απ΄την ονειρική Selefice. Κλείνει τα μάτια και ταξιδεύει εκεί. Πάμε και εμείς, δε γ@m!eται! Ο Μάνος Μ. (μπάσο) και ο Βαγγέλης (ντραμς) στέκουν “ήρεμη” (!!!) δύναμη δίπλα στους “στρατηγούς”. Ήρεμη είπα; Ναι, μόνο εξωτερικά. Γιατί το μπάσο σε “κρατάει απ’τα μούτρα” και τα ντραμς σε “κλωτσούν ανελέητα”.
Enough με τα ποιητικά και επιστροφή στη “δράση”. “Die” και “Where Is The Heaven” και το ταξίδι στο χρόνο συνεχίζεται. Ο Μίλτος προλογίζει εξαιρετικά τα κομμάτια, τόσο τα παλιά όσο και τα “τιμώμενα” του “I Met A God” EP. “Mora”, “I Will Die By Evil Ways”, “ζωντανεύουν” μπροστά μας και κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα δεν είναι αρκετά για να σταθούν εμπόδιο για το “κακό” που συνεχίζει.
Πέρα όμως από τους κυρίαρχους “εφιάλτες”, η μπάντα μας παρουσιάζει και 2 ολοκαίνουργια “όνειρά” της, το “Gates Of Dawn” με το “έρπων” riff βγαλμένο από doom εποποιία και το ανατριχιαστικά γρήγορο κατά διαστήματα “Innsmouth”. Αμφότερα εξαιρετικά δείγματα της όρεξης και τους πως αντιλαμβάνονται τη μουσική τους οι Selefice εν έτει 2019.
Η μπάντα έδειξε να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Για μιάμιση ώρα μας “ταξίδεψε” μπρος, πίσω, πάνω, κάτω και πλαγίως και ο δρόμος για ένα 2ο full length album είναι πλέον ανοιχτός.
Selefice setlist:
Intro (Selefice)
Drop Dead
Nothing But Freedom
Damned
Die
Where Is The Heaven
Mora
Prayer
I Met A God
I Will Die By Evil Ways
Gates Of Dawn
Kol Haneshama
Innsmouth
Σ’αυτό το σημείο να κάνω 2 μικρές παρε(ν)θέσεις. Η μία αφορά τον Σάββα Μπετίνη στον οποίο αναφέρθηκαν και οι 2 μπάντες, ευχαριστώντας τον για την πολύτιμη βοήθειά του στην ηχογράφηση, παραγωγή κτλ. Αυτό δείχνει, ότι παρόλα όσα έχει πετύχει με τη δική του μπάντα, στέκεται δίπλα σε μουσικούς που ξεκίνησαν και “ανδρώθηκαν” μαζί. Κοινώς δεν έχει αγοράσει “καλάμι”.
Καλά μέχρι εδώ; Η 2η αφορά κάποιους από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι θεώρησαν σωστό να αρχίσουν να αποχωρούν λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των headliners. Απαράδεκτη συμπεριφορά! Και το λέω με πλήρη διαύγεια πνεύματος. Όταν πας σε μία συναυλία, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να σεβαστείς όλες τις μπάντες που έχουν προετοιμαστεί, έχουν ιδρώσει και ιδρώνουν πάνω στη σκηνή για να ψυχαγωγήσουν ΕΣΕΝΑ, φίλε ακροατή. Που ανεβαίνουν πάνω να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να λάβουν από ΕΣΕΝΑ ένα χειροκρότημα. Σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει αυτό που ακούς, δεν μπορείς να αποχωρείς έτσι επιδεικτικά την ώρα που ο άλλος “καταθέτει” την ψυχή του. Τί; Δημοκρατία έχουμε και κάνεις ότι θέλεις; Αυτό λέω και εγώ. Δημοκρατία έχουμε και λέω αυτό που βλέπω.
Κατά τ’ άλλα, ήταν μία υπέροχη βραδιά με 3 υπέροχες μπάντες και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Support Your Local Scene!
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
709 
