Λατρεύω την παρουσία αυτής της ανεπαίσθητης 80s αισθητικής που ανανεώνει τον blues rock χαρακτήρα της και δημιουργεί έναν όμορφο δίσκο, κλάσης ανώτερο από τον προηγούμενο τους “69”.
Και αυτό ενισχύεται από την ντισκομπάλα στο εξώφυλλο, καθώς και οι ενδυματολογικές επιλογές που περικλείουν τα ζουμερά μπούτια.
Αποφάσισα να ξεκινήσω λίγο διαφορετικά αυτό το κείμενο για να υπογραμμίσω την ικανοποίηση μου για το νέο album των Μπραχαμιωτών, Big Nose Attack.”I’m coming straight from Brahami” όπως τραγουδάει ο Boogie στο εναρκτήριο και ομώνυμο “Deader Than Disco” και αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχουν εγκαταλείψει το χιούμορ τους. Ένα χιούμορ που είναι βασικό συστατικό των στίχων τους καθ’ όλη την πορεία τους.
Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη και δίνει ένα Point παραπάνω στον αγώνα της καταξίωσης στους BNA, οι οποίοι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που αγαπούν κόντρα σε αρκετούς που τους κατηγορούν για έλλειψη πρωτοτυπίας και ξεπατικοτούρας των Black Keys. Υπάρχει βέβαια, πάντοτε αυτό το στιλ blues rock που έκανε γνωστούς τους Αμερικανούς, αλλά δεν θεωρώ πως οι BNA έχουν βγάλει αυτόν τον χαρακτήρα επί τούτου, μα απολύτως αυθόρμητα.
8 κομμάτια, σε ένα σύνολο 42 λεπτών με το επτάλεπτο “Heat of the Night” να είναι μάλλον το μεγαλύτερο, σε διάρκεια, τραγούδι που έχει γράψει το rock ντουέτο. Διασκεδαστικά κομμάτια στο καθιερωμένο στιλ των BNA, οπότε οι πιστοί ξέρουν τι να περιμένουν. Θέλω όμως, να τονίσω πως έχει γίνει πολύ προσεκτική δουλειά στην ενορχήστρωση (λατρεύω τα πνευστά από όπου και αν προέρχονται) και στην παραγωγή, με αποτέλεσμα τα κομμάτια να φαίνονται ακόμη πιο γεμάτα.
Haters gonna hate, lovers gonna love repeatedly! Τέτοια είναι η φάση…και εγώ ως συνάδελφος μεγαλομύτης, δεν μπορώ παρά να στηρίξω με κάθε ρινικό μου εκατοστό.
Υ.Γ. Καινούργια λατρεία μου το “Booty Call”!!!
699 
