Πρώτα από όλα, από αυτό το βήμα, θα ήθελα να μεταβιβάσω τα συγχαρητήρια μου στην Περιφέρεια Αττικής για την έγκαιρη ολοκλήρωση των έργων στην Παραλία του Φαλήρου. ΝΟΤ!
Χρόνια τώρα, περιμένουμε να παραδοθούν και όντας Παρασκευή και ώρες σχολάσματος, η διαδρομή από Πατήσια ως την Πλατεία Νερού ήταν συναρπαστική. Μποτιλιαρίσματα, κόρνες, αλλά ευτυχώς πάρκαρα γρήγορα και πρόλαβα τους Gobey & P-Gial. Έτσι και αλλιώς, είχα ενδοιασμούς για το πως πρέπει να περιγράψω ένα Dj Set και μάλλον βγήκα από τη δύσκολη θέση να γράψω για τον Junior SP.
Οι Gobey & P-Gial από το Αίγιο με ένα αρκετά ικανοποιητικό πλήθος μπροστά τους, αν αναλογιστεί κανείς την φοβερή ζέστη στις 6 το απόγευμα, έπαιξα την δική τους reggae εκδοχή. Το ντουέτο από το Αίγιο εμφανίστηκαν ως full band, όπως είναι πιο αρμόζον για μια τέτοια διοργάνωση και ήταν ιδανική παρέα για τις πρώτες μπίρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Δεν τους είχα ακούσει πριν από την Παρασκευή και μου έκανε εντύπωση το όμορφο reggae τους, αλλά και η αρκετά καλή προσομοίωση της Τζαμαϊκάνικης προφοράς από τον Gobey.
Επόμενη στη σκηνή, ήταν η ανερχόμενη ντίβα της σκηνής Hollie Cook, που παρουσιάστηκε με ένα έντονο κόκκινο φλοράλ φόρεμα (Shopping Star γίναμε) και έναν όμορφο φιόγκο ιδίου χρώματος, που τόνιζε ιδιαίτερα το γλυκύτατο της πρόσωπο. Η φωνή της, αντάξια των προσδοκιών μας και των όσων ακούσαμε ώσπου να την ακούσουμε ζωντανά, και αγκαλιασμένη από μια παραδοσιακή reggae μουσική που με τα dub διαλείμματα της έδινε ακόμη πιο καλοκαιρινή αίσθηση, ήταν ένα πακέτο ιδανικό για τη συνέχεια του φεστιβάλ.
H κόρη του τυμπανιστή των Sex Pistols, Paul Cook (όπως έμαθα κατά τη διάρκεια του set της) είχε μια πολύ όμορφη παρουσία και ο κόσμος ολοένα αυξανόταν μπροστά από τον πύργο των τεχνικών και προς το τέλος της εμφάνισης της, μεγάλο πλήθος την χειροκρότησε και περίμενε να υποδεχτεί στη σκηνή τους “παππούδες” Third World. Ο ήχος ως τότε πεντακάθαρος και ιδανικός για την απαλή reggae μουσική και θα ήθελα να σταθώ και στην όμορφη σκηνοθεσία των πλάνων που παρακολουθούσαμε στα video walls.
Οι Third World δεν είναι τίποτα τυχαίοι και κατά τη γνώμη μου ήταν το αποκορύφωμα της ημέρας αυτής. 40-φεύγα χρόνια στο κουρμπέτι όπως ανακοίνωσε και ο ηλικιωμένος announcer που ανέβηκε στη σκηνή να τους παρουσιάσει και πρώτη φορά στη χώρα μας, ένα ζωντανός reggae θρύλος. Ο Cat Coore (γνωστός και από τη συμμετοχή τους στους Inner Circle) και η παρέα του έδωσαν την ψυχή τους και δημιούργησαν μια ιδανική reggae συναυλία.
Ο τραγουδιστής AJ Brown, αντικαταστάτης του αείμνηστου Bunny Rugs, πολύ καλός στα καθήκοντα του με όμορφη σκηνική παρουσιά, με τον κιθαρίστα Cat Coore να συμπληρώνει τις φωνητικές γραμμές και το έτερο “παλιό” του group, Richard Daley στο μπάσο να γκρουβάρει ανελέητα, χαλάρωσαν το πλήθος με τις μελωδίες τους και διέδωσαν την αγάπη. “Mr Reggae Ambassador”, “96 Degrees”, “Try Jah Love” και άλλες επιτυχίες τους ακούστηκαν το βράδυ τις Παρασκευής, με μεγάλες στιγμές το σόλο του drummer Tony “Ruption” Williams που ήρθε μπροστά στη σκηνή με ένα μεγάλο congo και του έδωσε να καταλάβει, αλλά και το όμορφο ορχηστρικό medley με το Coore να παίζει ηλεκτρικό cello.
Ένα medley που περιείχε από δείγματα κλασικής μουσική ως το “Redemption Song” του αξέχαστου Bob Marley. Γνωρίζω πως η reggae δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αυτή τη χώρα, αλλά που και που ας βλέπουμε και μουσική τόσο όμορφα εκτελεσμένη και ας μην είναι η πρώτη μας επιλογή. Τώρα, το κατά πόσον δεν είναι δημοφιλής δεν μπορώ να το αποδείξω γιατί κάποιος θα μου πει πως η Πλατεία Νερού είχε πλημμυρίσει κόσμο…
Λίγο το ότι ο Damian Marley είναι το πιο hot όνομα της reggae σκηνής στην σύγχρονη της μορφή, λίγο του ότι είναι MARLEY, έφερε μιλλούνια κόσμου στην Πλατεία. Ο Damian με τα dreads του σχεδόν να ακουμπάνε το πάτωμα και δυο αιθέριες γυναικείες φωνές να τον πλαισιώνουν , έδωσε εξ αρχής όλη τους την ενέργεια ζητώντας μας συνεχώς να υψώνουμε τα χέρια μας.
Με ασπρόμαυρα πλάνα του Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, Selassie I, τον οποίο λατρεύουν σαν προφήτη οι Ρασταφαριανιστές, ξεκίνησε η συναυλία των Τζαμαϊκανών με αρχηγό το κύριο Marley. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, αλλά ίσως όχι όσο έντονος θα χρειαζόταν τουλάχιστον για το dancehall κομμάτι της μουσικής τους, από την άλλη όμως στεκούμενος κοντά στα ηχεία δεν ταλαιπώρησα τα αυτιά μου και άκουγα αρκετό μπάσο για να κουνιέμαι.
Ακούσαμε μεγάλες του επιτυχίες σαν τα “Medication”, “Road To Zion” και φυσικά το “Welcome to Jamrock” που έκλεισε το live και άλλα πολλά, καθώς και τραγούδια του ένδοξου πατέρα του. “Is this Love”, “Could you Be Loved”, “Get Up Stand Up”, “Rastaman Vibration” ίσως κάποιο να ξεχνάω, αλλά αυτό ήταν το πιο κοντινό συναίσθημα που θα είχαμε στο να βλέπουμε τον Bob. Παιχνιδιάρης με το κοινό και συνεχώς να χοροπηδάει, ο Damian Marley ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για όλους μας και μοναδική ευκαιρία να δούμε ένα μεγάλο reggae καλλιτέχνη πριν περάσει τα 60.
Απορίες που μου γεννήθηκαν: τι φάση, ρε μάγκες, με τα μακρυμάνικα; Δεν ζεσταίνεστε στην σκηνή;
ΚΑΙ: ο τύπος με την αιθιοπική σημαία με το λιοντάρι στο κέντρο, που την κυμάτιζε για τα 90 και πλέον λεπτά της εμφάνισης του Damian, πόσα παίρνει; Πόση προπόνηση χρειάζεται για να το αντέξει;
Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης
557 
