Ήταν σχεδόν αναμενόμενο πως, μετά την τριλογία του με τους “Operation: Mindcrime”, το επόμενο βήμα για τον Geoff Tate ήταν να παραδώσει τη σύνθεση σε άλλους. Οι εμβρυακές δοκιμές έγιναν με τους Avantasia του Tobias Sammet, με τα κολακευτικά σχόλια για την εν μέρει φωνητική αναγέννηση του Tate να αποκαλύπτουν την πραγματικότητα πως κάπου ούτε κι ο ίδιος πίστευε πραγματικά στο υλικό του. Άλλωστε, έχοντας αναλωθεί σε μια μανιέρα που σαν σύλληψη και αντίληψη είχε ενδιαφέρον, αλλά η συνθετική μεταφορά της ήταν πολύ αδύναμη και στηριζόταν σε ήχους, και με κακή παραγωγή, έμοιαζε το επόμενο βήμα να είναι αποκλειστικά εκτελεστικό.
Λένε πως είναι σημαντικό να ξεθωριάζεις σωστά και με αξιοπρέπεια. Ο 60χρονος πια τραγουδιστής δείχνει να έχει σαν άμεση προτεραιότητα να γαντζωθεί στο παρόν με κάθε τρόπο, μάλλον αδικώντας το παρελθόν του. Πρόσφατα, περιόδευσε σε μια επετειακή παρουσίαση του θρυλικού “Operaton: Mindcrime” με μουσικούς άγνωστους, που άλλαζαν με τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, με αντικαταστάτριες της Pamela Moore (με πρώτη και καλύτερη την κόρη του) που μόνο θλίψη έφερναν με τις ερμηνείες τους. Στο άμεσο μέλλον σκοπεύει να κάνει ακριβώς το ίδιο με το “Empire”.
Το project “Sweet Oblivion” είναι ένα ακόμα από εκείνα τα προκάτ κουτάκια του αφεντικού της Frontiers, Serafino Perugino, και φυσικά έχει επικεφαλής αυτό τον ακούραστο εργάτη που γεννοβολά τραγούδια, τον ηγέτη και κιθαρίστα των Ιταλών progsters DGM, Simone Mularoni.
Το πλάνο ήταν από την αρχή να γραφτεί ένα μπουκέτο τραγουδιών με βάση το παρελθόν του Tate στα 80’s με τους Queensryche, με βάση μάλλον περισσότερο το “Operation: Mindcrime”, και έναν πιο επίκαιρο ήχο. Ο Mularoni έγραψε τη μουσική, έπαιξε τις κιθάρες και το μπάσο, ενώ τα τύμπανα έπαιξε ο Paolo Caridi, και τα keyboards ο Emanuele Casali.
Το αποτέλεσμα είναι δέκα τραγούδια που πραγματικά υπακούουν υποδειγματικά σε αυτό το πλάνο, και μεταφέρουν αντηχήσεις του παρελθόντος. Το άνοιγμα με το “True Colors” είναι ιδιαίτερα πειστικό και ο ίδιος ο Tate ακούγεται καλύτερος από τις δικές του πρόσφατες δουλειές. Ο Mularoni έχει γράψει αρκετά πιασάρικα ριφ και κάποια εξαιρετικά σόλο, όλα ενταγμένα στην εμφανώς tribute αισθητική του άλμπουμ. Είναι στιγμές που η υπενθύμιση γνώριμων στιγμών ακούγεται τρομακτική, όπως για παράδειγμα το “Hide Away” που αγγίζει ένα επιβραδυνόμενο “The Mission” , ή η έναρξη των φωνητικών του “The Deceiver” όταν σχεδόν πιστεύεις πως θα ακούσεις τις γραμμές του “Spreading The Disease”…
Ανάλογα από τις προσδοκίες που μπορεί να έχει κανείς από τον Tate σήμερα, θα μοιραστεί κάπου ανάμεσα στη συμπάθεια ή την παροδική ικανοποίηση, και την μετριοπαθή και γνώριμη πια απογοήτευση ενός ακόμα άνισου συμβιβασμού. Όσο κι αν σε τουμπάρει προσωρινά το όμορφο break του “My Last Story”, όσο προβλέψιμα καλογραμμένο είναι το mid tempo “Transition”, και όσο κι αν συγκινεί η φωνή του στο “Disconnect”, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια, δύσκολα συνολικά συμβιβάζεσαι με την αναγκαιότητα αυτού του εγχειρήματος.
Γιατί τελικά, να φτάνεις στα 60 σου να τραγουδάς τα τραγούδια μιας στημένης Ιταλικής μπάντας, που θυμίζουν τους συμπατριώτες τους Khali στο τέλος των 90’s, που θύμιζαν τους Queensryche των 80’s, δεν είναι ο ομορφότερος τρόπος να γεράσεις.
Sweet Oblivion (feat. Geoff Tate) – “True Colors”
743 
