Ο John Schaffer δε λέει να το βάλει κάτω. Μπορεί να έχει να βγάλει καλό δίσκο από το 1998 (όχι, το “Horror Show” δε μου αρέσει!), αλλά παρόλα αυτά κάνει ότι μπορεί για να αναβιώσει το κάποτε μεγάλο όνομα των Iced Earth.
Βασικά η φυγή του Matt Barlow πίσω από το μικρόφωνο, σε συνδυασμό με τις, σε σύνολο, μέτριες κυκλοφορίες, ήταν οι λόγοι που χάθηκε η παλιά αίγλη του group. Ο Tim Owens, παρότι φωνάρα, δεν κατάφερε να βοηθήσει, ενώ η επιστροφή (για ένα μόλις album όπως αποδείχτηκε) του Barlow δεν έπεισε, μιας και το αποτέλεσμα ήταν απλά καλό, απέχοντας πολύ από αυτό που προσδοκούσαν οι fan. Εννοείται πως δεν περιμένω πλέον ένα “Burnt Offerings” ή ένα “Dark Saga” (δεν αναφέρω καν το “Night of the Stormrider”), αλλά από την άλλη, δε γίνεται να επαναπαύεσαι στο ένδοξο παρελθόν.
Για τις ανάγκες του “Dystopia”, επιστρατεύτηκε ο πολύπλευρος/ καταπληκτικός/ ακούραστος Stu Block, γνωστός από τους Into Eternity. Οι φωνητικές του ικανότητες ήταν λίγο πολύ γνωστές στους περισσότερους και η αλήθεια είναι πως δίνει μια άλλη χροιά στους Iced Earth, λόγω του τεράστιου εύρους που έχει. Αυτό βασικά είναι και το μεγάλο ατού του “Dystopia”… γιατί κατά τ’ άλλα δεν υπάρχει κάτι καινούριο στον ήχο ή στις συνθέσεις που να βάλει ξανά το σχήμα στο δρόμο της μεγάλης επιτυχίας. Έξυπνη κίνηση η μνεία σε διάφορες ταινίες όπως Dark City, V for Vendetta και Soylent Green, ενώ οι αναφορές στην “Something Wicked” ιστορία μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν ως κράχτες. Δεν είναι αυτά όμως που θα κάνουν το group να (ξαν)ανέβει επίπεδο…
Ουδεμία πρωτοτυπία λοιπόν στο “Dystopia”. Παρόλα αυτά, διανύουμε μια εποχή που τα απλά ακούσματα του παρελθόντος εκλείπουν, οπότε οι όποιες ελπίδες για μια σωστή αναβίωση (και όχι με βάση την παρελθοντολαγνεία) βασίζονται σε μπάντες τύπου Iced Earth. Έλα όμως που και για αυτήν την κυκλοφορία τους δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω από το “καλή είναι”… Έχει κάποια όντως αξιοπρόσεκτα κομμάτια, τα οποία όμως δεν αρκούν φυσικά για μια καθόλα θετική κριτική. Οκ, σίγουρα είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει εδώ και χρόνια, αλλά αυτό (ξαναλέω) οφείλεται στον Stu Block. Εάν δε, είστε αμετανόητοι λάτρεις των Iced Earth θα γουστάρετε μια χαρά με το “Dystopia”. Γιατί; Καλπασμοί από Schaffer (τι τιρι τι τιρι τιρι), επικά refrain, ένα δύο μπαλάντες για να “σπάει” λίγο η “αγριάδα” και φτου και από την αρχή. Πάντως, και σε περίπτωση που δεν αλλάξει πάλι ο τραγουδιστής, έχω καλό προαίσθημα για τον επόμενο δίσκο…
617 
