Όταν σε προσκαλεί κάπου η μουσική ιστορία και δεν έχεις σοβαρό λόγο να αρνηθείς, πρέπει να τρέξεις και να αρπάξεις την ευκαιρία!
Η μουσική προσφορά των Wire στην βρετανική post-punk/new wave/art pop σκηνή είναι μεγάλη και διαρκής, και μετά από δεκαετίες, ήταν καιρός να την απολαύσουμε και εμείς οι πτωχοί.
Το Temple αργογέμιζε με σταθερό ρυθμό από νωρίς και οι noise rockers Rita Mosss βγήκαν μπροστά μας λίγο μετά τις 21,15. Είχα αρκετό καιρό να τους δω, αλλά σε γενικές γραμμές ήξερα τι με περιμένει από τα διεστραμμένα μυαλά των μουσικών που απαρτίζουν το συγκρότημα.
Η έκπληξη ήταν η συμμετοχή του Γιάννη (Afformance) που στεκόταν πίσω από έναν πάγκο με εφέ και διάφορα μπλιμπλίκια, τον οποίο τράνταζε όσο χτυπιόταν κατά τα τη διάρκεια της περίεργης εμφάνισης των Rita Mosss (ξεκίνησε στην άκρη της σκηνής και λίγο έλειψε να φτάσει στα καμαρίνια). Μουσικός πανζουρλισμός, με τέτοια φασαρία που στα αυτιά κάποιων θα φάνταζε ένα απλός πειραματισμός/jamming, αλλά από όσα δείξανε ήταν απόλυτα προβαρισμένος. Η αρχή έγινε με μια κόρνα (το πνευστό όργανο εννοώ και όχι της νταλίκας), που κρατούσε ο κιθαρίστας της ομάδας και έπειτα τα πράγματα, ίσως έγιναν άβολα για κάποιους.
Τα εφέ και οι ηλεκτρικοί πειραματισμοί έδιναν και έπαιρναν, όσο το ρυθμικό μέρος του σχήματος (μπάσο-τύμπανα) χτυπιόνταν σαν χταπόδια μέχρι σημείου μπλακμεταλικού blast beat, στο οποίο βοηθούσε και η κιθάρα βέβαια, αλλά πρόσφεραν και στιγμές χαλαρότητας με όμορφες μελωδίες και ασταμάτητα ουρλιαχτά. Οι (ή καλύτερα Η) Rita Mosss είναι ίσως, το πιο παράξενο σχήμα της χώρας μας. Παίζουν μπάλα σε ένα πολύ δύσκολο γήπεδο, αλλά καταφέρνουν να βάζουν γκολ σε κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάζεται!
Μετά από εκείνη την ωστική τυραννία των Rita Mosss, σειρά είχε το ντεμπούτο των Hand & Leg. Μπάσο και τύμπανα, τα οποία ο Stylianos Ou έπαιζε συχνά με ένα χέρι, αφού με το άλλο εφέδιαζε το βαρύτονο post-punk τους. Η βαρύτητα ήταν αποτέλεσμα του φορτωμένου γρέζι μπάσου, αλλά η απώλεια κιθάρας, ίσως ήταν τελικά δίκοπο μαχαίρι για τη live εμφάνίσης της μπάντας. Όχι ηχητικά, αλλά σκηνικά!
Το δυνατό και αρκετά dark wave ύφος τους, αδικήθηκε θεωρώ από τις περιστάσεις, αφού η τρελή εμφάνιση των πρώτων, έφερε συγκρίσεις όσο αφορά στη σκηνική παρουσία, που στην περίπτωση των Hand & Leg είναι αναγκαστικά φτωχή. Η Iro Sof όμως, έχει πολύ ταιριαστή φωνή για το είδος και αν κάποιος ακούσει το στουντιακό τους υλικό, θα καταλάβει περισσότερα, από όσα κατάλαβα εγώ εκείνο το βράδυ. Χωρίς βέβαια, να φταίει η μπάντα για αυτό. Όντας πιο ταιριαστοί με τους Wire όμως, προετοίμασαν τελικά, ιδανικά τα αυτιά μας για τη συνέχεια.
Οι Wire δεν άργησαν να βγουν και λίγο μετά τις 11, ξεκίνησαν το set τους που ξεπέρασε τα 90 λεπτά. Πέρασαν από όλα τα στάδια της καριέρας τους, έπαιξαν και κάποια κομμάτια που μάλλον είναι καινούργια και αχαρτογράφητα ακόμη και έδειξαν πως είναι οι επαγγελματίες μουσικοί. Άψογα στημένοι και κεφάτοι στη σκηνή, με ένα τυμπανιστή (Robert Grey) σωστό μετρονόμο (αν χαθείς με τέτοιο μέτρημα, παραιτήσου!) και με το ντουέτο της πρώτης γραμμής Colin Newman, Graham Lewis, οι Wire έδωσαν το 100% της ενέργειας τους σε ένα live που θα το θυμόμαστε καιρό.
Και αφήνω επίτηδες τον κιθαρίστα Matthew Simms τελευταίο, γιατί οι τύπου χτύπησαν φλέβα χρυσού όταν τον έφεραν στην μπάντα. Κατά πολύ νεότερος τους, με shoegaze στήσιμο και παίξιμο, είχε εξαιρετικό έλεγχο των κιθαριστικών εφέ και μας άφησε με το στόμα ανοικτό. Η ραχοκοκαλιά της setlist ήταν εκπληκτική και με τραγούδια που είχαν φυτεμένη μέσα τους την γκρούβα, που παρέσερνε τα κορμιά μας στο κούνημα. Ακούσαμε “Ahead”, “Over Theirs”, “Red Barked Trees”, “Art of Persistence”, “Three Girl Rhumba” και πολλά άλλα, που μας άφησαν όλους ευχαριστημένους από την απόλυτη προσήλωση των Άγγλων στην απόδοση του όμορφου υλικού τους.
Αφού εξαφανίστηκαν για λίγα λεπτά από τη σκηνή επέστρεψαν για να τελειώσουν την δουλειά, παίζοντας “Boiling Boy”, “Drill” και με τον πιο Punk τροπο που θα μπορούσαν να μας αφήσουν. “12 ΧU” και τα μυαλά στα κάγκελα στο φινάλε και άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει “αυτοί είναι οι Wire που αγαπήσαμε!”.
Ο ήχος ήταν πολύ καλός στο σύνολο της βραδιάς και αυτό βοήθησε στο να κρατείται το κοινό σε εγρήγορση και απολαμβάνει τη μουσική. Μια ακόμη συναυλία της φορτωμένης από events φετινής σεζόν έφτασε στο τέλος της, γεμίζοντας με ελπίδα και πάλι τις ψυχές μας!
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
666 
