Άλλη μια εξαιρετική εγχώρια δημιουργία μου ξέβρασε το κύμα, το δεύτερο album από τέσσερα παιδιά Βολιώτικα (ώπα! που θα έλεγε και η τρισμέγιστη θεά Τζενούλα Καρέζη). Ένα πανέμορφο σύνολο δέκα κομματιών υπό τον τίτλο “Grow” ο οποίος είναι απολύτως δηλωτικός μιας και με τη δουλειά αυτή οι Dendrites “μεγάλωσαν” σε εκθετικό βαθμό.
Η μουσική είναι πανεύκολο να χαρακτηριστεί. Heavy / stoner metal για λαρύγγια που “σβήνουν” με bourbon σε bars στη μέση του πουθενά των απέραντων ευθείων αυτοκινητόδρομων, κατ’ ευθείαν από τον Νότο των U.S. Καθώς οι όροι “πρωτοτυπία” και “παρθενογέννεση” για τον γράφοντα έχουν πάψει εδώ και δεκαετίες να αποτελούν αξιολογητικούς παράγοντες για μια δουλειά, το “Grow” χαρακτηρίζεται άριστο και οι συντελεστές της μπάντας δίνουν μαθήματα heavy τραγουδοποιΐας στο είδος, με διακριτές επιρροές οι οποίες φιλτράρονται με μαεστρία και προσδίδουν ένα πιο προσωπικό στοιχείο στους Dendrites.
Ενθουσιασμένες εκτελέσεις με βαριά, Sabbath-ικά riffs από τους κιθαρίστες Γιώργο Αλεξίου και Θανάση Τιμπλαλέξη ο οποίος και φωνητικώς είναι καθηλωτικός με τη βαριά, “αρσενική” φωνή του (μια έξοχη μίξη του Pepper Keenan των Corrosion Of Conformity και του Nick Cave – ειδικά στο πρώτο μέρος του “Dreamhouse” τον φαντάστηκα να παίζει με κροταλίες κάπου στην Αριζόνα), εναρμονισμένος και ταιριαστός στο γενικότερο ηχητικό φόντο. Ρυθμικώς η φύση του “Grow” είναι σε groovy πλαίσια που διακόπτονται σε κατάλληλες στιγμές από doomy γέφυρες από ένα πολύ δεμένο ρυθμικό δίδυμο, τους Δημήτρη Αμβράζη (drums) και Αλέκο Παπαθανασίου (μπάσο).
Το “Grow” μου άρεσε στο σύνολό του και υπάρχουν και κάποιες αριστουργηματικές στιγμές όπως στο σπουδαίο “River” (το ρεφρέν με γονάτισε – μου θύμισε τους επίσης θεούληδες Phase Reverse του “Youniverse”), στο Down αισθητικής “Dreamhouse pt.2” με τα φοβερά southern σολάκια σε όλη τη διάρκειά του και την τέλεια Sabbath-ική γέφυρα και στο “Leave Me Behind” το οποίο ακούγεται σαν να τα πίνουν παρέα οι Alice In Chains με τους Faith No More (θα έλεγα η πιο “προσωπική” στιγμή της μπάντας η οποία ίσως και να δηλώνει την μουσική ταυτότητά της). Από εκεί και πέρα επίσης πολύ καλά κομμάτια τα Corrosion Of Conformity-ικά “Get the Fuck”, “One Hell of a Ride” (επιλογάρα!), “Throwing Rocks” (με Kyuss-like μπουκωμένες κιθάρες), “Snake Oil Merchant” και το BLS/Zakk Wylde-ικό “Bullet Dodger” (bitch! Χεχεχε).
Μηδενικά αδιάφορα σημεία, “αεράτο” παίξιμο, ερμηνείες-σεμινάριο και το απόβαρο του “Grow”; Απόλαυσα πραγματικά ένα heavy album που ακούγεται σε κάθε στιγμή της ημέρας και σε κάθε διάθεση. Δεν είναι μόνο ψυχαγωγικό υλικό – αν και θα το έβαζα όλο σε playlist ενός bar (καλά, άλλοι ακόμη βαράνε Χολ Λοτα Λοβ και Παρανόιντς, για τα σοβαρά rock bar μιλάω) – αλλά απέχει της στείρας “καλά να περνάμε μωρέ” αφέλειας καθώς εμπεριέχει πολλές στιγμές μελαγχολίας που κάνουν τον νου να ανασκάπτει παράλληλα σύμπαντα και να βιώνει deja-vus. Σαν τον desert επίλογο με την Alice In Chains feat. saxophone “μπαλάντα” “I’m Gonna Fly”, sonic απεικόνιση μιας αυλαίας, σαν να βλέπεις από απόσταση την Mustang του ’69 να φθάνει στην “μεγαλούπολη”, ένα “φτάσαμε guys!” με ένα σχεδόν αμήχανο, σιωπηλό “που πάμε ρε μαλάκα, καλά δεν ήμασταν στην έρημο;”. Θαυμάσιος δίσκος.
https://www.facebook.com/dendritesband/
Dendrites – Leave Me Behind
709 
