Οι Ελληνικές, progressive κυκλοφορίες, είναι λίγες. Πόσο δε μάλλον, οι rock/metal όπερες. Οι Αθηναίοι Floating Worlds, με το νέο τους album “Battleship Oceania”, έρχονται να μας δείξουν ότι με υπομονή και επιμονή, μπορείς μόνο να “κερδίσεις”.
Οι Αθηναίοι melodic progsters, δημιουργήθηκαν το 1998 και έχουν να επιδείξουν μόνο δύο albums, το “Only A Dream, Can Kill A Dream…” του 2007 και το “Below The Sea Of Light” του 2013. Το “Battleship Oceania”, είναι το τρίτο “χτύπημα” της μπάντας και σίγουρα το πιο “φαρμακερό” (με την καλή έννοια πάντα).
Οι Floating Worlds, κινούνται σε progressive “μονοπάτια” συνδυάζοντας rock και metal μελωδίες, δημιουργώντας ένα “μείγμα”, που σε παραπέμπει σε Savatage, Avantasia, Rush και άλλες μπάντες του progressive rock/metal, αλλά με το δικό τους μουσικό στυλ και ύφος.
Το “Battleship Oceania”, είναι ίσως το “όνειρο” κάθε μπάντας που ασχολείται με τον progressive ήχο. Ένα concept album, στα χνάρια του “Streets-A Rock Opera” των Savatage ή “Metal Opera Part I” των Avantasia. Ε, οι Floating Worlds φαίνεται ότι πραγματοποίησαν το δικό τους μουσικό “όνειρο”! Το album, είναι concept, είναι μία rock/metal όπερα και είναι και όσο δεν πάει progressive και μελωδικό! Το “Battleship Oceania”, καταπιάνεται με ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητα, με έναν πιο επικό τρόπο βέβαια. Η μισαλλοδοξία της εξουσίας, η χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης προς το συμφέρον της εξουσίας, η καταρράκωση του ψυχικού και συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου και η “θεία δίκη”, είναι κάποια από τα θέματα του δίσκου.
Το album, ξεκινά ιδανικά με το “Sailing To History” να είναι το έναυσμα για ένα ιδιαίτερο “ταξίδι” στη “θάλασσα” της μουσικής των Αθηναίων melodic progsters. Η “αποστολή” που πρέπει να “εκτελεστεί”, μπαίνει στο “κάδρο” και μία σειρά από πιο επιθετικά κομμάτια όπως τα “The Mission”, “Retribution” και “Captain Evil”, δείχνουν τις “διεργασίες” για την πραγματοποίηση αυτής της “αποστολής”. Και αφού η “αποστολή” εξετελέσθη, έρχεται και πάλι η “ηρεμία” με μία ωδή στην ελπίδα για ένα καλύτερο “αύριο”, με το “The Last Goodbye”. Και κάπου εκεί, έρχεται η “θεία” παρέμβαση με το “Divine Love” και τελικά η λύτρωση με το “Eternal Sleep”.
Το αποτέλεσμα, είναι πέρα για πέρα ενθαρρυντικό. Είναι ευτύχημα για την Ελληνική metal σκηνή να έχει στις τάξεις της τέτοιες μπάντες. Θα μπορούμε στο μέλλον, να λέμε στα παιδιά μας ότι οι Floating Worlds τόλμησαν και έγραψαν τη δική τους rock/metal opera στα χνάρια σπουδαίων ονομάτων του progressive ήχου (θα αναφέρω και πάλι Savatage, Avantasia και Rush, γιατί εκεί νομίζω ότι “ταιριάζει”), και μάλιστα με εξαιρετικό τρόπο. Ένα album, που θα “γεμίσει” τους φίλους του είδους και όχι μόνο. Ένα album, για κάθε λάτρη της μελωδικής πλευράς του metal. Ακούστε το και σίγουρα θα σας “αγγίξει”.
https://www.facebook.com/FloatingWorldsGR/
846 
