Δεύτερη (full length) δισκογραφική απόπειρα με τον τίτλο “A Distorted Reality” για τον Doric, ή καλύτερα το “one man project” του Στάθη Λεοντιάδη (Humman Puppets, Exetic, Plexiglass, Data Fragments), ο οποίος μας παρουσιάζει την δική του “παραμορφωμένη” πραγματικότητα. Άλλωστε οι DORIC, είναι ουσιαστικά το επιστέγασμα της προσωπικής παρουσίας του Στάθη Λεοντιάδη στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του Ελληνικού underground, με τις διάφορες παρουσίες του σε avant garde/new wave μουσικά σχήματα, που μετρούν ζωή ήδη από το 1996. Τα 23 χρόνια είναι πολλά, άρα η εμπειρία είναι δεδομένη.
Κοσμοθεωρία που νοσταλγεί τους αναλογικούς ήχους των late ’70s, αρχές ’80s. Οι DORIC είναι δημιουργοί και εξερευνητές του συγκεκριμένου είδους και η διαφορετικότητα του ήχου έχει να κάνει κυρίως με το πάθος που έχουν για τα vintage synths και τα μηχανήματα που ανήκουν σε μία άλλη εποχή. Η επεξεργασία του μουσικού πεδίου είναι άκρως αναλογική και αυτό διαπιστώνεται και στα live του σχήματος, όπου κατορθώνουν να χτίσουν τον ήχο τους στην σκηνή, αυτοσχεδιάζοντας όπως στο παρελθόν, χωρίς να χάνουν την πειραματική τους διάθεση. Άλλωστε ο Στάθης Λεοντιάδης είναι ένας “specialist” στον συγκεκριμένο, μουσικό χώρο.
Συνοδοιπόροι στους DORIC η Valisia Odell (Phenix Catscratch, Strawberry Pills, Father Breath) και ο Pascal (Foucault, Noisetoy, Ludmilla). Το “Distorted Reality” είναι ένα “σκοτεινό” και ερεβώδες album, μία διαστροφή του μέλλοντος. Ένας καθημερινός “πόλεμος” για χαμένα όνειρα, ένας προσωπικός “θάνατος” που μας εξαλείφει κάθε πνευματική διαύγεια και αντανακλά το τέλος μιας εποχής, της δικής μας εποχής, όπως φυσικά το αντιλαμβάνονται οι DORIC, και όλα αυτά φιλτραρισμένα μέσα από εκλεκτούς new wave ήχους και επιμέρους dark, synthwave “πινελιές”. Ουσιαστικά, καθρεφτίζονται όλοι οι προσωπικοί δαίμονες του συγκροτήματος, εμφανίζοντας μία εσωτερική διάθεση για αυτοκάθαρση και επαναπροσδιορισμό.
Οι εναλλαγές του album είναι σε φόντο μαύρο και γκρίζο, τα τραγούδια είναι κραυγές αγωνίας, το “Distorted Reality” είναι η απόγνωση, ο χορός μιας στάσιμης κοινωνίας, μιας ουτοπίας. “No Tyrant Like A Brain”, “Forever Gone”, “Madigan”, “Controlling The Pieces” με τις post punk εξάρσεις, και το εξαιρετικό “Monitors”, όλα αφορούν την τεχνολογία και την εξέλιξη που μας επιβάλλει να ζήσουμε ρεαλιστικά, οι απόλυτες εξοντωτικές συνθήκες της σύγχρονης ζωής, όπου επικρατεί το άγχος, τα νευρά, οι αγωνίες για την ωμή επιβίωση.
Ακόμη όμως και αυτό το κρύο, αστικό περιβάλλον, κρύβει μία θαλπωρή. Οι “ζεστές” μελωδίες είναι εκεί, για να μας θυμίσουν ότι κάποτε όλα ήταν πιο προσιτά, πιο αγνά. Προσωπικά είναι το soundtrack της ζωής μας, αλλά με φωνές και μηχανήματα μιας άλλης εποχής και αισθητικής, που ακόμη και σήμερα είναι παρούσα και μας θυμίζει ότι είναι μέρος του πολιτισμού μας και μία ανεξάντλητη πηγή εξερεύνησης και έμπνευσης. Υποκλίνομαι και αφήνομαι να εξιλεωθώ και να βρω τις απαντήσεις στα τραγούδια τους, λιτά και DORIC-α…
882 
