Έχω τη χαρά να ακολουθώ δισκογραφικά τους Soen από την αρχή της καριέρας τους προ επταετίας, με εκείνο το εντυπωσιακό “Cognitive”, που όχι μόνο ξεχώρισε αυτόματα από όλα τα Tool-cloned δημιουργήματα της εποχής ηχητικά, αλλά και για την συνεργασία της μπάντας με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Steve Di Giorgio.
Κάθε επόμενη κυκλοφορία των Σουηδών, “τίναζε από πάνω της τον Tool ιδρώτα” και η φρεσκάδα της προσωπικότητάς της έδινε νέα πνοή και ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην πορεία των χαρισματικών μουσικών, “μια προνύμφη που έγινε πεταλούδα” πριν τρία χρόνια, στο τρίτο τους αριστούργημα “Lykaia”.
Όχι μόνο είχα αγωνία λοιπόν για το πώς το νέο, τέταρτο album “Lotus” θα μπορούσε να συναγωνιστεί τον υπέροχο προκάτοχό του, αλλά και για το πως νιώθω γι’ αυτό τώρα που γράφω το review, τρεις μήνες μετά από την κυκλοφορία του και έχοντάς το πλέον ώριμο μέσα μου.
Το “Lotus” καταφέρνει να διατηρήσει όλες τις σταθερές και γερές βάσεις που έβαλε το “Lykaia”, που απέδειξε τί μουσικάρες με ψυχή είναι οι Soen και ας μην αναγνωρίστηκε τότε (δεν θα ξεχάσω τις βόλτες μου στα δισκάδικα το 2016 και την απορία στο πρόσωπο των ιδιοκτητών τους στο άκουσμα του ονόματος της μπάντας, και φυσικά, ούτε λόγος για φαντασίωση έστω ζωντανής εμφάνισής τους στη χώρα μας).
Χωρίς να κάνει βήματα προς στο (άγνωστο) μέλλον, “σμιλεύει” ακόμα περισσότερο το παρόν, τον μουσικό χαρακτήρα, το συναίσθημα και την προσωπικότητα των δημιουργών του και το κάνει ΤΕΛΕΙΑ!
Αυτό ίσως είναι και ο λόγος που το “Lotus” είναι το σημείο αναγνώρισης της μπάντας από το ευρύ(τερο) κοινό, μέσα από συνθέσεις που μιλούν κατευθείαν στο DNA, όπως το ομότιτλο, Floydικό, βαθύ και αποστομωτικό “Lotus” και το ακόμα πιο μελαγχολικό “River”, που διατηρεί πιστά την παράδοση αριστουργημάτων όπως τα “The Words” και “Lucidity” από τα προηγούμενα έπη τους.
Οι δυναμικές στιγμές είναι επίσης “μικρά διαμάντια” άρτιας εκτέλεσης και απόλυτης ακρίβειας στη ζυγαριά “τεχνική-συναίσθημα”, με έναν Joel Ekelöf καλύτερο από ποτέ, με ακόμα μεγαλύτερο φωνητικό εύρος, χωρίς Keenanικά περάσματα πλέον, αλλά με μία προσωπική χροιά “ΝΑ με το συμπάθιο” και αντίστοιχη προσωπικότητα που “ξερνάει” με “οργασμική απόλαυση” στα “Covenant” (τί ρεφραίν, το σκέφτεσαι μόνο και ανατριχιάζεις), “Rival” και “Lunacy”.
Το “Lotus” είναι πλήρες. Δεν του λείπει τίποτα, δεν είναι περισσότερα από όσα πρέπει να είναι. Για μένα δεν είναι ανώτερο του “Lykaia”, αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι και κατώτερό του, δεν είναι διαφορετικό αλλά σε καμία περίπτωση δεν του μοιάζει πανομοιότυπα.
Είναι ποίηση, είναι πόνος αλλά και λύση, αντίδοτο ταυτόχρονα. Έχει φως μέσα στο σκοτάδι του και σκοτάδι μέσα σε κάθε του λύτρωση.
Είναι σίγουρα ένα από τα albums της χρονιάς και αυτό το σιγομουρμουρίζεις στον εαυτό σου σε κάθε ένα μονολεκτικό σε τίτλο (σήμα κατατεθέν της μπάντας) τραγούδι, που παίζει ξεχωριστά, όπως και στο σύνολο του, ξανά και ξανά.
So, “gather around, all the things that we admire”.
http://soenmusic.com/
1058 
