Το σχεδόν δεκαετές μυστικό από το Staffordshire του “Νησιού”, αρχίζει να αναδύεται. Με τρία άλμπουμ στην πλάτη τους (“New Day Rising” το 2009, “Doom Laden” το 2012, και “Maelstrom” το 2016), διακρίσεις σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ, αλλά πάνω από όλα δημιουργικό οίστρο, συνεχίζουν στο ολόφρεσκο “Swallow The Sun” να υψώνονται ψηλότερα από το μπόι τους.
Στη σημερινή τους μορφή, δίπλα στον τραγουδιστή/κιθαρίστα Steve Pickin, βρίσκονται ο μπασίστας/κιθαρίστας Dan Ryder, και ο ντράμερ Ryan Gillespie. Εννέα νέα τραγούδια περιγράφουν την σκληρότητα της άνοιας και τη σταδιακή καταστροφή που φέρνει με το χρόνο, συνδυάζοντας την περιγραφή με θέματα φαντασίας και λαογραφίας.
Οι Obey αναμφισβήτητα συνεχίζουν να σμιλεύουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και πολυμορφία τον πυρήνα της έκφρασής τους, κι αυτός ο πυρήνας εκφράζεται, αν θέλουμε μονολιθικά με μια λέξι-κλειδί: “ριφ”. Αν και οι ίδιοι δεν αποκλίνουν καθόλου, περιγράφοντας τη μουσική τους σαν heavy doom εμπλουτισμένο με διάφορα στοιχεία και εντυπώσεις, είναι αξιοθαύμαστη η διαχείριση μιας μουσικής βάσης που θεμελιώνεται στον ρυθμό και τα βαριά, επιβλητικά, εντυπωσιακά ριφ, με μαεστρία, φρεσκάδα και ευρηματικότητα.
“Ένα ακόμα βουνό να ανεβώ, έναν ωκεανό ακόμα να διασχίσω”… Η συμπυκνωμένη μυστηριακή προσμονή του εναρκτήριου “Back Home” μας σπρώχνει άμεσα και ιδανικά στον ορίζοντα του άλμπουμ, ίσως κάπως πιο άμεσα και βατά, συγκριτικά με κάποια από τα επόμενα κεφάλαιά του. Οι Obey έχουν έναν αυθεντικό και απόλυτα πειστικό τρόπο να ηχούν εθιστικοί για τον άμεσο κλασικό ακροατή και ταυτόχρονα μοντέρνοι και ξεχωριστοί. Βέβαια, σε τραγούδια όπως το “Drive” και το αμέσως επόμενο “Call Of The Judderman”, θα καταλήξουν κάπως πιο δύστροποι και σύνθετοι, με πιο εκκεντρικά θέματα που δεν υπολείπονται όμως σε δύναμη, όγκο, και απροσδιόριστο μυστήριο.
Για να περιχαρακώσουμε με πληρότητα την περιγραφή του ήχου τους, πέρα από τη διαχρονική και αναμφισβήτητη σκιά των Black Sabbath, εύκολα διακρίνει κανείς την επιδραστική μερίδα των μεταγενέστερων Mastodon, μια γενναία δόση από τα ρυθμικά θεμέλια του Zakk Wylde, και μικρές υποψίες από djent που υποδουλώνονται αρμονικά στο αποτέλεσμα.
Δεν θα συναντήσει κανείς στιγμή συνθετικής αδιαφορίας στο “Swallow The Sun”, αντίθετα υπάρχει μια ομοιογένεια που ευνοείται από αυτό τον παράδεισο των ριφ, ενώ ταυτόχρονα οι στιγμές διαφοροποίησης χαρίζουν βάθος στα τραγούδια, με αυτές τις φωνητικές χρωματικές εκτροπές του Pickin. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ενός ταξιδιού σκοτεινού, δύσκολου αλλά και δυναμικού, οι προσμίξεις των διαθέσεων και ρυθμών δικαιώνονται συχνά από εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως το σπουδαίο “Esmeralda And The Doom Blues”, αν και είναι μάλλον δύσκολο να ισχυριστείς πως το άλμπουμ ξετυλίγεται από γύρω σου σε κάποια χρονική στιγμή.
Προσθέτοντας στην συμπαγή συνταγή τους έναν ήχο που σπρώχνει τις εντυπώσεις ψηλότερα και πιο μακριά, το “Swallow The Sun” έχει ένα σημαντικό οπλοστάσιο να δελεάσει και τελικά να κερδίσει ακροατές από διαφορετικά στρατόπεδα του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και αν ειδικά ψάχνεις ένα βαρύ άλμπουμ με σκοτεινή ψυχή να βυθιστείς στα παράξενα ρυθμικά μονοπάτια του, θα βρεις εύκολα την επόμενη εμμονή σου.
586 
