Οι Eluveitie (Ελληνική μετάφραση: Ελβετοί) είναι μία από τις μπάντες που είχα την τύχη να παρακολουθήσω από την πρώτη τους κιόλας δισκογραφική δουλειά και να μεγαλώσω μαζί τους. Το δέσιμο είναι αρκετά συναισθηματικό και, προσωπική μου άποψη, δεν έχουν βγάλει άλμπουμ που να με απογοητεύσει, με αγαπημένα μου τα “Spirit” και “Slania”.
Έχοντας περάσει 5 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά “Οrigins” και έχοντας αλλάξει σχεδόν όλα τα μέλη της μπάντας από τότε, αλλά παραμένοντας ίδιος ο “πυρήνας” που λέγεται Christian “Chrigel” Glanzman, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός γι’ αυτό που θ’ ακούσω παρότι τα 3 singles που είχαν βγάλει (“Rebirth”, “Ategnatos”, “Ambiramus”), κάθε άλλο παρά κακή εντύπωση μου έκαναν.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο “Ategnatos” και την εκπληκτική φωνή του Σκοτσέζου Alexander Sandy Morton στην αφήγηση, όπως μας έχουν ήδη μάθει σε κάθε ξεκίνημα δίσκου τους από το “Helvetios” και μετά. Το κομμάτι μας προϊδεάζει αρκετά καλά για το τί πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Καλοπαιγμένο, καλογραμμένο Σουηδικό Melodic Death, με κυρίαρχο στοιχείο τα folk στοιχεία, όπως μοναδικά οι Eluveitie ξέρουν να “παντρεύουν”. Εξαιρετική προσθήκη στην μπάντα να επισημάνω, η Fabienne στα γυναικεία φωνητικά. Χωρίς να λέω ότι η φωνή της Anna Murphy δεν ήταν καλή, η φωνή της Fabienne “κολλάει” πολύ καλύτερα στο κέλτικο ύφος της μπάντας.
Στο ίδιο ύφος συνεχίζουν κομμάτια όπως το “Deathwalker”, “A Cry For Wilderness”, “Rebirth”, “Mine is the Fury”, με το τελευταίο να έχει σαν κυρίαρχο ρυθμό στα τύμπανα D-Beat, το οποίο μου έφερε στο μυαλό πιο punk/crust πράγματα, κάτι στο οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει.
Σε πιο mid tempo και groove ρυθμούς, κυμαίνονται τα κομμάτια “Blackwater Dawn”, “The Raven Hill”, “Ambiramus”, “The Slumber” και “Breath”, στων οποίων τα refrains επικρατεί η φωνή της Fabienne, δίνοντάς τους πιο pop ύφος, χωρίς να χαλάει καθόλου όμως τον χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα της μπάντας.
Τα 2 highlights του άλμπουμ για μένα, όχι επειδή υπερτερούν σε κάτι των υπολοίπων, αλλά επειδή μου “έκαναν τα μούτρα κιμά” από το πρώτο άκουσμα, ήταν τα “Worship” και “Threefold Death”. Το “Threefold Death” ειδικά, ήταν 3.5 λεπτά στα οποία δεν ήξερα τί να περιμένω. Blastbeats σε σημεία που θεωρούσες ότι ήταν απλά ακουστικά, ατμοσφαιρικά “σπασίματα”, άμετρες γέφυρες και κλίμακες στις οποίες δεν τους έχω ξανακούσει να γράφουν, το έκαναν ξεχωριστό στα αυτιά μου. Να επισημάνουμε επίσης, ότι στο “Worship” κάνει guest φωνητικά ο Randy Blythe των Lamb Of God.
Είχα πολύ χαμηλές προσδοκίες γι’ αυτόν τον δίσκο και ευτυχώς κατάφεραν να με διαψεύσουν. Χαίρομαι που μετά από 16 χρόνια, συνεχίζουν και κάνουν αυτό που έκαναν και τότε, χωρίς να καταντούν κουραστικοί και βαρετοί, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο. Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουν όμως, ότι αυτό που πραγματικά μετράει είναι το να έχεις κάτι να πεις και να κάνεις αυτό που κάνεις με έμπνευση, μεράκι και αγάπη. Όσο δύσκολο και αν είναι να αφήσω τους συναισθηματισμούς μου εκτός, θα έλεγα ότι το “Ategnatos” είναι ο πιο ώριμος δίσκος μουσικά που έχουν βγάλει και θα τον έβαζα στο πρώτο βάθρο, αλλά να ξεπερνάει ελάχιστα τα “Spirit” και “Slania”.
Τέλος, θα ήθελα να πω και ένα προσωπικό ευχαριστώ στον Chrigel, που με κατάφερε να είμαι overhyped σε κάθε κομμάτι του δίσκου και να ουρλιάζω σαν να είμαι 15 χρονών ξανά, πράγμα ανεκτίμητο.
http://www.eluveitie.ch/
663 
