ΜΑ, Η Ελληνική metal σκηνή έχει “πεθάνει”. ΜΑ, Είναι το stoner τώρα της μόδας. ΜΑ, οι ελληνικές μπάντες είναι μόνο βαβούρα. ΜΑ, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις μπάντες του εξωτερικού. ΜΑλλον δεν ξέρετε τί σας γίνεται και για να το πω και αγγλιστί (your bad weather). Λίγο πολύ, όλοι θα έχουμε ακούσει από μία τέτοια πρόταση, ειδικά από τους λεγόμενους φασαίους (Ετυμ.: Φασαίος-α-ο, αυτός που είναι προσηλωμένος για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε κάτι, αργκό: περνάει “φάση”).
Επειδή λοιπόν δε μας νοιάζει αυτή η συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, απλά να τους τονίσουμε και συνάμα να θυμίσουμε στους εαυτούς μας, ότι η ελληνική heavy metal σκηνή, ζει και βασιλεύει! Από το κλασικό heavy μέχρι τα σκοτάδια του black, υπάρχουν μπάντες που “τιμούν” τη μουσική μας και μας ωθούν ακόμα στο να υψώνουμε τη μπύρα μας, ως μία “σπονδή” στους “θεούς μας”.
Γιατί, όλος αυτός ο λογοτεχνικός (τρίζουν τα οστά του Καζαντζάκη) πρόλογος; Γιατί μία από αυτές τις μπάντες, είναι και οι Hateflames. Σχηματίστηκαν το 2016 από τους Μιχάλη Δερβό (guitars) και Χάρη Ζούγρα (drums). Μέσα στην ίδια χρονιά το line-up συμπληρώνεται με τις προσθήκες του Πάνου Παρασκευά (guitars), Γιώργου Γκρίτση (bass) και Βαγγέλη Παπαϊάκου (vocals) και η μπάντα “μπαίνει” σε “πλήρη λειτουργία”. Παίζοντας σε αρκετά lives (στη σκηνή “χτίζεται” ο χαρακτήρας) με highlight την εμφάνισή τους στο “Into Battle Festival Vol. 1” μαζί με Riot, Tokyo Blade, Domine κ.α., ηχογραφούν και κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Tomorrow Erased” (self-released).
Στη βιογραφία της, η μπάντα αναφέρει μία πληθώρα επιρροών και φυσικά όλες απαντώνται μέσα στα τραγούδια τους, όμως το βασικό συστατικό είναι αυτός ο “κύβος Knorr” (το άρθρο περιέχει τοποθέτηση προϊόντος) των 90’s, που δίνει αυτήν τη “μυρωδιά” της συγκεκριμένης δεκαετίας. Είναι η εφηβεία μου γαμώτο και δε μπορώ να την αγνοήσω. Το άλμπουμ “προσκυνάει” ηχητικά τη συγκεκριμένη δεκαετία και δε μας χαλάει καθόλου. Με ωδή σε Metal Church (λατρεία!), Iron Maiden, Sanctuary (υπερλατρεία!), καθώς και speed περάσματα που θυμίζουν Iced Earth, Anthrax, Annihilator, μας δίνουν ένα αποτέλεσμα, το οποίο δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης, αλλά παραμένει “φρέσκο” και σύγχρονο.
Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στις κιθάρες, τόσο στη riffολογία, όσο και στα leads, παρόλο που πρόκειται για κομμάτια σχετικά μεγάλα και με αρκετές εναλλαγές. Δε θα αναλύσω κάθε κομμάτι ξεχωριστά, γιατί το άλμπουμ “κυλάει” όπως μία παγωμένη μπύρα στον οισοφάγο. Και δύο ίσως. Άντε τρεις γιατί οδηγάω. Θα αναφέρω ενδεικτικά τις αιχμές του δόρατος για εμένα, που δεν είναι άλλες από τα “Strike Of The Beast” (όχι των Exodus), “Children Of The Crucifix”, “Warbringer Of Neon God” και “Hateflame”. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον τύπο πίσω απ΄ το μικρόφωνο, ο οποίος δίνει ρέστα (από 200ευρο). Είναι στιγμές, και είναι πολλές, που νιώθεις ότι έχει “μπει” ο Dickinson μέσα του και τραγουδάει, και άλλες πάλι που ακούς τον (Γιάννη Φράγκο άσε κάτω τις πέτρες!) Warrel Dane ή ακόμη και τον Midnight (δεν τις άφησε τελικά τελικά). Πραγματικά οι ερμηνείες του είναι εντυπωσιακές και πολύ θα ήθελα να τον ακούσω να ερμηνεύει και ζωντανά με την ίδια ένταση.
Όσοι τυχόν χαλαστούν με τις ομοιότητες με μεγάλες μπάντες του χώρου και “τρέξουν” να βγάλουν το “φτυάρι”, ας καθίσουν ν’ ακούσουν λίγο καλύτερα αυτές τις μπάντες, που όλοι μας με τόσο πάθος “προσκυνάμε”. Έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που, εμένα τουλάχιστον, με έκανε να υψώσω το ποτήρι μου και να πιω στην υγειά τους. Εξάλλου, αυτή είναι και η ουσία της μουσικής μας. Για δες κάτι πράματα. Μόλις τελείωσε και η 4η μπύρα. Μάλλον θα πάρω taxi για πίσω.
https://www.facebook.com/pg/Hateflames
764 
