Οι Victorian Halls είναι από αυτά τα “love’ em or hate’ em” σχήματα. Δηλαδή, είτε που θα θέλεις να το σπάσεις το δισκάκι, είτε που θα πατήσεις το repeat. Μέση λύση δεν υπάρχει. Η μπάντα συγκαταλέγεται σε αυτή τη νέα φουρνιά πιτσιρικάδων που φιλτράρουν τη rock/ metal μουσική με ηλεκτρονικά στοιχεία.
Το ατού των συγκεκριμένων είναι πως δε μπαίνουν στον κόπο να βάλουν δήθεν brutal φωνητικά στο album και πάνω από όλα, δεν προσπαθούν να το παίξουν “σκληρά αγόρια” σε αντίθεση με άλλους του είδους. Για την ακρίβεια ο Sean Lenart (φωνητικά, κιθάρα) δεν υποκρίνεται σε καμία περίπτωση. Ακούγεται σαν ένα δεκάχρονο που “μεγάλωσε” με sleazy ακούσματα, ενώ παροδικά άκουγε και λίγο αμερικάνικο punk. Σίγουρα ακούγεται παράξενος στην αρχή, αλλά το συνηθίζεις πάραυτα. Οι συνθέσεις είναι rock με την ευρύτερη έννοια, καθώς υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως ακούς pop ή dance μουσική. Είναι όμως αρκετά καλά φιλτραρισμένα τα στοιχεία που δε με ενόχλησαν. Σε όλο αυτό όμως βοηθάει το ότι αρκετά τραγούδια έχουν ιδιαίτερα κολλητικά refrain, άλλο ένα σημαντικό υπέρ του δίσκου. Βέβαια, για να σου αρέσει τελικά το “Charlatan” οφείλεις να είσαι ανοιχτός σε όχι και τόσο “true” ακούσματα. Εδώ δε μιλάμε για κάποια αμιγώς metal κυκλοφορία, αλλά για κάτι το διαφορετικό. Γενικά μου άφησε πολύ καλή εντύπωση, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί για κάποιους οι Victorian Halls θα είναι πλήρως αντιπαθείς. Ας κάνουμε μια σούμα λοιπόν: popcore με rock βάσεις, ιδιόρρυθμα φωνητικά, ωραία refrain, έμμεση θεατρικότητα στις ερμηνείες και εμβόλιμα μπλιμπλίκια. Α, και ωραίο εξώφυλλο!
555 
