Να και κάτι εντελώς τρελαμμένο για τα στιλιστικά πλαίσια του γράφοντος.
Ο λόγος για ένα νεότετυκτο ντουέτο το οποίο υπό μια ευρεία έννοια ανήκει στον χώρο του rock αν και πρόκειται για κάτι πλήρως αντισυμβατικό που θα το χαρακτήριζα ως και prog αντίληψης. Τι εννοώ;
Η μουσική των Αθηναίων Grandmaster Cockroach παράγεται από δυο πειραματικούς μουσικούς, τον Λουκά Γιαννακίτσα που παίζει ηλεκτρικό μπάσο – έχοντας αναλάβει και τα φωνητικά – και τον drummer Παναγιώτη Σιαμάντη, είναι πλήρως εκτός “καλουπιών”, φανερά DIY attitude (που θυμίζει πνευματικά ίσως τους Fugazi) ενώ απλώνει τα πλοκάμια της σε διάφορους στιλιστικούς χώρους με αποτέλεσμα να τους καθιστά σχεδόν μη αναγνωρίσιμους.
Αλλοπρόσαλες δομές από τον Γιαννακίτσα που χρησιμοποιεί το distortion του με ωραίο τρόπο και σαλταρισμένα αποδιδόμενη φωνητική ερμηνεία (κάτι μεταξύ του Cedric Bixler-Zavala των The Mars Volta και του John Lydon των Sex Pistols κατά την πρώιμη Public Image Ltd περίοδό του) σε ένα μείγμα που στο DNA του θα έλεγα ότι έχει μάλλον το middle ’70’s to middle ’80’s punk, είτε της Γηραιάς Αλβιώνος είτε των U.S. Ρυθμικώς επίσης το υλικό είναι απρόβλεπτο, low beated κατά μεγάλο ποσοστό, minimal με distorted ξεσπάσματα που δίδουν κάποιον “ορθολογισμό” στο όλο άκουσμα.
Αν και παράξενο συνθετικά, το “Music For Lousy Speakers” έχει κάποια στοιχεία που θα αρέσουν σε ανάλογους εγκεφαλικά ακροατές (σίγουρα δεν ενδείκνυται για ψυχαγωγία). Το “Ecstacy” που ανοίγει το album μοιάζει σαν να κάνουν παρέα οι Jane’s Addiction με τους Primus κι από εκεί και πέρα… μια μουσική Alice σε μια παρανοϊκή Wonderland η οποία εκφράζεται στα “Lolita, I do!” (θυμάται κανείς το one hit wonder “Cannonball” των Breeders;), “Manneken” (σαν soundtrack παλιού arcade / 8bit game), στην creepy εκδοχή θα έλεγα των Radiohead στο “Oh! Whimsy” (με το remix του να ακούγεται λίγο πιο συμπαγές), στο καθαρά Fugaziκό “Sleep”, στο sludge “Lucifer’s Blues” (με ένα “μοχθηρώς” εξεφραζόμενο ελληνόφωνο part που ως ηχητικό background έχει κάτι ανάλογο των Boards of Canada) και στα πολύ καλά “HNGD” (σαν να τραγουδά ο Ozzy στους Faith No More), και “In my Mind” που αν είχε κιθάρες θα έλεγα ότι ανήκει στο πλαίσιο του Mastodonικού χώρου και είναι η πιο ορθόδοξη, “metal” στιγμή του album.
Το εναλλακτικό punk (αν είναι δόκιμος ο όρος) των Grandmaster Cockroach είναι μια αξιοπερίεργη δουλειά η οποία έχει ενδιαφέρον καθώς πρόκειται για ασυνήθιστο άκουσμα, τουλάχιστον ως προς τις επιρροές του. Για να παρομοιάσω με κάτι που ίσως να δίνει μια απτή αντιληπτική υπόσταση στο τι αντιμετώπισα ακούγοντάς το, θα το αποκαλούσα σαν ένα “νηπιαγωγείο ενήλικων ψυχασθενών”. Καλλιτεχνικός παλιμπαιδιστικός σουρεαλισμός για μπάσο και drums. Ένας μικρός εφιάλτης για μεγάλα παιδιά. Αν προτείνεται το “Music For Lousy Speakers”; Ούτε που ξέρω!
https://www.facebook.com/Grandmaster-Cockroach-280693632360785/
837 
