Το όνομα των Ιταλών ατμοσφαιριστών στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο με πήγε πίσω στη χρονιά που τελείωνα το σχολείο και ακόμη γράφαμε κασέτες στα κορίτσια που γουστάραμε.
Το ντεμπούτο album των Inner Shrine “Nocturnal Rhymes Entangled In Silence” κυκλοφόρησε το 1998 και με είχε αναγκάσει σε πολλές ακροάσεις του, τότε που η μόδα του ατμοσφαιρικού doom/death μας είχε καταβάλλει.
Μόλις είδα λοιπόν, πως οι Ιταλιάνοι φίλοι μου κυκλοφορούν το έκτο τους album “Heroes”, θεώρησα χρέος μου να το ακούσω και να γράψω δυο λόγια για την εμπειρία αυτή.
Όπως καταλαβαίνει κανείς και από το εξώφυλλο, το οποίο απεικονίζει κάποιον ιππότη, το “Heroes” λαμβάνει ως έμπνευση την έννοια του ηρωισμού και υμνεί ίσως κάποιους παλαιούς πεσόντες μαχών, ξέρω γω.
Η μουσική των Inner Shrine δεν είναι ακριβώς όπως τη θυμόμουν και τα συναισθήματα στην ακρόαση του νέου τους album είναι ανάμεικτα. Από τη μία νοσταλγώ την εποχή του ντεμπούτου τους, από την άλλη έχω προχωρήσει και δεν με ελκύουν τα ίδια πράγματα με τότε.
Το gothic feeling είναι ακόμα παρόν και μια γυναικεία σοπράνο φωνή συνοδεύει τα άγρια βαθιά φωνητικά του Luca Liotti. Το doom υπόβαθρο και η ενισχυμένη παρουσία των πλήκτρων είναι επίσης κοινή συνισταμένη με το μακρινό πλέον ντεμπούτο τους, αλλά αυτό που ξένισε ιδιαίτερα, είναι το έντονο επικό στοιχείο που περικλύει το “Heroes”. Βέβαια, ταιριάζει απόλυτα με τη θεματολογία του δίσκου, αλλά και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι φτωχό. Στα μόλις 30 λεπτά του, δεν καταφέρνει να με γοητεύει και ακούγεται εξαιρετικά κοινότυπο και κάπου κάπου χωρίς ψυχή.
Επιπλέον, η παραγωγή του είναι αρκετά ξεφούσκωτη και ακούγεται πολύ επιτηδευμένη, ενώ δυναμώνει μονάχα με την γεμάτη φωνή της σοπράνο, που ίσως είναι το μοναδικό στοιχείο που κάνει ενδιαφέρον το album.
Παρόλα αυτά, αν όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για εσάς, εγώ πάω πάσο!
https://www.facebook.com/INNERSHRINEBAND/
674 
