Μια εξέχουσα βραδιά για την καλύτερη ελληνική (κι όχι μόνο) blues μπάντα και το ΚΥΤΤΑΡΟ είχε βάλει “τα καλά του”. Η αρένα με την τοποθέτηση τραπεζιών σ’ όλο το μήκος και πλάτος της (κι ως είθισται στο πατάρι), είχε μετατραπεί σε κάποιου τύπου μουσική σκηνή, μιας και απ’ ότι φάνηκε, οι κρατήσεις θα είχαν ιδιαίτερη ζήτηση τις προηγούμενες μέρες. Μου ξένισε κάπως η αρχική αυτή εικόνα, αλλά στην τελική φάνηκε πως η επιλογή δικαίωσε τους διοργανωτές, αφού όλα κύλησαν άψογα κι ο κόσμος ευχαριστήθηκε το Live.
Κατά τις 22:00 που άνοιξαν οι πόρτες, η κινητικότητα ήταν ισχνή. Από τις 22:30 όμως και μετά το ΚΥΤΤΑΡΟ γέμισε και οι The Bet, λίγο πριν τις 23:00 ανέβηκαν στην σκηνή.
Μία εξαιρετική μπάντα, που ενώ στις αρχές της δεκαετίας μας απασχόλησε αρκετά με δυνατές Live εμφανίσεις, καλή δημοσιότητα στα mass media, εξαιρετικές συνεργασίες on stage, ένα πολύ καλό EP κι ένα video clip στις “φαρέτρες” τους, μετά από λίγα χρόνια μπορώ να πω ότι έχασα παντελώς τα ίχνη τους. Δε γνωρίζω τί μεσολάβησε.
Μπήκαν φουριόζοι γύρω στις 23:00 και ήταν ακριβώς όπως τους είχα αφήσει. Λες και δεν είχε περάσει ο χρόνος από πάνω τους. Δυναμικοί, γεμάτοι διάθεση, άριστη επικοινωνία με το κοινό, πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, ένα power soul σχήμα, με έντονο motown άρωμα, που “ερωτοτροπούσε” με τα blues, αποτέλεσαν ένα ιδανικό άνοιγμα γι’ αυτή τη βραδιά.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην performance του τραγουδιστή του σχήματος, με μία εκπληκτική φωνή και απίστευτη σκηνική παρουσία, και δεδομένου του φάσματος που κινούνται, της ποιότητας των μουσικών της μπάντας, άνετα θα μπορούσα να τους δω ν’ ανοίγουν γεγονότα σε καλλιτέχνες όπως η Beth Hart (δικαίως ορίστηκαν οι The Big Nose Attack παρεπιπτόντως), όπως είχε γίνει παλιότερα και αποτέλεσαν support στους Monophonics (2012). Τους καταευχαριστήθηκα όπως επίσης και το κοινό και καλό θα ήταν να το “ψάξουν” λίγο παραπέρα, γιατί το ταλέντο τους είναι παραπάνω από άξιο λόγου. Πέρα από συνθέσεις της δικής τους δισκογραφίας, αίσθηση έκανε το “Since I’ ve been loving you” των Led Zeppelin, που κοσμεί συχνά τις ζωντανές εμφανίσεις τους.
The Bet setlist:
Stay together
End of the Game
In your eyes
Bring the King back home
The Message
The Bourne
Rolling through the night
Since I’ ve been loving you
Stayin’ Alive
Γύρω στις 00:00 η μεγάλη στιγμή έφτασε κι ένα γεμάτο ΚΥΤΤΑΡΟ αποθέωσε τους Blues Wire, με την εμφάνισή τους στη σκηνή. Άξια αναφοράς, είναι η ηλικιακή σύνθεση του κοινού, που κατά μέσο όρο ξεπερνούσε τα 45 έτη, αλλά δεν έλειπαν και εικόνες του τύπου “πατέρας–γιος”, αλλά και παρέες νεότερων φίλων των Blues Wire και των blues, που χάρηκαν το live μέχρι τέλους! Και πιστέψτε με, κράτησε περισσότερο από το “προβλεπόμενο” δίωρο του δελτίου τύπου.
Τα σταθερά μέλη Ηλίας Ζάϊκος (κιθάρα/φωνή) και Σωτήρης Ζήσης (Μπάσο), με τη Νίκη Γουρζουλίδου (τύμπανα), πλαισιώθηκαν από το Μανώλη Βουράκη στη δεύτερη κιθάρα και κατάφεραν να δημιουργήσουν μία κορυφαία blues γιορτή. Μας μετέφεραν με τη δεξιοτεχνία τους και τη μοναδική τους χημεία, τα ηλεκτρισμένα blues του Σικάγο ως τα boogie του Μισισιπή και της Γηραιάς Αλβιόνας, με μοναδικό τρόπο.
Όχι μόνο κράτησαν το κοινό αποσβολωμένο με τις τεχνικές τους δεξιότητες, αλλά και 2 ώρες ακόμα να έπαιζαν, δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Με συνθέσεις που τους καταξίωσαν όπως τα “Same old blues” και “Bulldog Boogie”, αλλά και επιτυχημένες διασκευές όπως το “Locomotive Breath” (μ’ ένα ανεπανάληπτο intro από τον Η. Ζάϊκο) και εκπληκτικές βιωματικές συνθέσεις σαν το “Breznica” (που όπως εξομολογήθηκε ο Ζάϊκος, είναι εμπνευσμένο από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Φλώρινα (ένα εξαιρετικό κράμα blues “τζαμαρίσματος” με μία αίσθηση hard rock “ψυχεδέλειας” πατώντας σε βορειο-ελλαδίτικους παραδοσιακούς δρόμους), όχι μόνο επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ως η καλύτερη εγχώρια blues μπάντα, αλλά τέτοιες μεγαλειώδεις εμφανίσεις τους κατατάσσουν δικαιωματικά στο πάνθεον της Ευρωπαϊκής blues σκηνής.
Το party συνεχίστηκε μετά το πέρας του αμιγώς Blues Wire προγράμματος κι ανέβηκαν επί σκηνής σ’ ένα κορυφαίο “τζαμάρισμα” φίλοι-μουσικοί, με τη φωνή της Τζένης Καπάδαη να “σπάει κόκαλα” και την κιθάρα του εξ’ Αμερικής ορμώμενου “blues master” Μπάμπη Τυρόπουλου, να “πετάει φωτιές” στα πλέον αξιοσημείωτα!!
Το τί ακολούθησε είναι απλά ιστορία! Μία άκρως βιωματική εμπειρία, που αν κάποιος τη συναντούσε στη Νέα Ορλεάνη ή το Σικάγο με top καλλιτέχνες να βρίσκονται μαζεμένοι στη σκηνή, θα παραληρούσε εκστασιασμένος, η τύχη όμως έφερε αυτό το ανεπανάληπτο σχήμα να απογειώνει το Σαββατόβραδό μας, στο κέντρο της συννεφιασμένης Αθήνας!
Το ΚΥΤΤΑΡΟ σε μία αλησμόνητη κι αξιομνημόνευτη blues βραδιά, πήρε άριστα σ’ όλο το κομμάτι της διοργάνωσης (πολύ φιλικό προσωπικό, σωστή οργάνωση χώρων και βελτιωμένος ήχος, δίχως oversold φαινόμενα αυτή τη φορά) και οι Blues Wire σε ένα μοναδικό show, “διακήρυξαν” με μοναδικό τρόπο την αλήθεια των blues τους!
793 
