Δεν υπάρχει ομορφότερη αίσθηση από το να πατάς το play σε μία ολόφρεσκια κυκλοφορία (είτε ξέρεις/λατρεύεις την μπάντα είτε μόλις την ανακάλυψες) και να τρως χαστούκι ολκής, από τον νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά σου μέσω των ακουστικών ή ηχείων σου.
Χθες το βράδυ, έβαλα να παίξει το νέο album των Φινλανδών Red Moon Architect.
Έχοντας απολαύσει τις προηγούμενες τρεις δουλειές τους και ειδικά το “Return Of The Black Butterflies” του 2017, περίμενα ένα ακόμα πάρα πολύ όμορφο doom/death δημιούργημα, στα χνάρια του προηγούμενου και, αν ήμουν τυχερός, ένα ακόμα βήμα παραπέρα στο σκοτάδι και τη θλίψη τους.
Αλλά όχι!
Αυτό που έζησα, ήταν μία έκπληξη που στριφογυρνούσε όλη νύχτα στο μυαλό μου όπως εγώ στο κρεβάτι μου, μέχρι να ξυπνήσω σήμερα με έναν μόνο σκοπό, σημαντικότερο και από τον πρωινό καφέ: να ζω ξανά και ξανα την εμπειρία του “Kuura” μέσω των ακροάσεών του, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ άλλη μουσική επένδυση γι’ αυτή τη βροχερή, γκρίζα μέρα.
Το “Kuura” είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι μας έχει συνηθίσει μέχρι στιγμής η μπάντα από το Kouvola.
Όλο το album είναι ένα τραγούδι, που χωρίζεται σε τρία μέρη.
Κάθε μέρος του έχει τη δική του προσωπικότητα, αλλά αν το αποκόψεις από τα υπόλοιπα είναι σαν να σκίζεις τις σάρκες μιας οντότητας. Ίσως αυτός ο πόνος να θυμίζει την εμπειρία της ακρόασής του.
Το μελωδικό death έχει εξαφανιστεί, δεν υπάρχει τίποτα “γυαλισμένο” και φιλικό σε αυτήν εδώ την “κόλαση”, την “άβυσσο” που μόλις αποφάσισες να βάλεις στο σπίτι σου και μέσα στον οργανισμό σου.
Από την άλλη, το funeral doom που αρχίζει να “χύνεται σαν αίμα” από τα ηχεία με το πρώτο δευτερόλεπτο του “Kuura pt.I”, είναι τραχύ, ψυχικά βαρύ και βάρβαρο και δεν έχει σκοπό να προσφέρει ούτε στιγμή φωτός μέχρι και το τελευταίο λεπτό του “Kuura pt.III”.
O Ville δεν απαγγέλει πια στίχους, αλλά “ξερνάει πόνο και σκότος”, με κραυγές που θυμίζουν περισσότερο “καταθλιπτικά” black ουρλιαχτά παρά θανατερά growls.
“Μάσησε” και “έφτυσε” τους στίχους από μέσα του, όχι από κάποιο χαρτί που είχαν καταγραφεί πρώτα.
Επί σχεδόν 20 λεπτά, το “Kuura pt.I” σου κλέβει συνεχώς οξυγόνο, μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα.
Το “Kuura pt.II”, μικρότερο σε διάρκεια από την αρχή και το τέλος του, λειτουργεί ως ιντερλούδιο μελαγχολίας που ναι μεν σε αποφορτίζει από την παράνοια, αλλά εκεί που σε πηγαίνει δεν είναι φωτεινότερο μέρος. Το μαύρο του ambient, είναι μία γέφυρα που ναι μεν σε αφήνει μουδιασμένο, αλλά σου ψιθυρίζει πως πρέπει να βρεις δύναμη για να αντιμετωπίσεις το “Kuura pt.III”, το οποίο έρχεται να σε “αποτελειώσει” ψυχικά με τη “δυνατή σιωπή” του.
Το ακατέργαστο (κυριολεκτικά, μεταφορικά, ηχητικά και ψυχικά) αυτό “διαμάντι”, φέρνει στο μυαλό αντίστοιχα έπη του παρελθόντος, όπως νότες και “μικρούς θανάτους” των επίσης Φινλανδών (και γονέων του ήχου) Thergothon και Skepticism, αλλά και των Σουηδών Doom:VS, των υπέροχων Γάλλων Remembrance, αλλά και κάτι από το “Songs From The North III” των Swallow The Sun.
Είναι ακόμα νωρίς και οι κυκλοφορίες που έρχονται είναι ακόμα πολλές (μέσα σε αυτές και των δικών μας Shattered Hope), αλλά μετά από αυτή την “εξωσωματική” εμπειρία που μου χάρισε το “Kuura”, νομίζω πως μιλάμε για το τελειότερο funeral doom album του 2019, όπως και των τελευταίων ετών γενικότερα.
Εύγε, Red Moon Architect!
https://www.facebook.com/RedMoonArchitect/
https://www.instagram.com/redmoonarchitect/
https://twitter.com/rmametal
602 
