Ότι και να πει κανείς για τους Evergrey, φαντάζει λίγο μπροστά σε αυτά που έχει πετύχει το group, αυτά τα 25 περίπου χρόνια που βρίσκεται στο χώρο του heavy metal. Γνήσια τέκνα της Σουηδικής metal σκηνής, με μεγάλη μουσική παρακαταθήκη που μετριέται όχι μόνο από τα 11 studio album, αλλά και από το τι προσέφεραν στη σκηνή του power/prog metal, “χαρτογραφώντας” μία πτυχή της που πολλά groups δεν είχαν πολυασχοληθεί: Τον εσωτερικό συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου. Οι Σουηδοί, μας έδωσαν μερικά “διαμάντια” του χώρου και γι’ αυτό θα μνημονεύονται στη μουσική κοινότητα στο πέρασμα των χρόνων.
Οι Evergrey, δημιουργήθηκαν το 1995 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας από τον Tom Englund, που ήθελε να εκφράσει μουσικά τις εσωτερικές του αναζητήσεις. “Συνοδοιπόροι” του σε αυτό το εγχείρημα, οι Dan Bronell στις κιθάρες, Will Chandra στα πλήκτρα, Patrick Carlsson στα τύμπανα και Daniel Nojd στο μπάσο και στη φωνή. Η μπάντα, έκανε τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα το 1998 με το “The Dark Discovery”, όπου συμμετείχαν οι Andy LaRocque από King Diamond και Mattias Eklundh των Freak Kitchen. Το δεύτερό τους album όμως, ήταν αυτό που τους έδωσε την μεγάλη ώθηση για να πετύχουν σε αυτή τη “δύσκολη” σκηνή του metal.
Το Μάιο του 1999, κυκλοφορεί το “Solitude, Dominance, Tragedy”, ένα album-σταθμός τόσο για το group, όσο και για το power/progressive metal γενικότερα. Στο “στρατόπεδο” των Evergrey εκείνη την περίοδο, υπήρχαν κάποιες αλλαγές με τους Nojd και Chandra να αποχωρούν και να αντικαθίστανται από τους Michael Hakansson και Sven Karlsson, πρώην μέλος των Soilwork. Η μπάντα, έδωσε ένα show στο Bochum της Γερμανίας ως release party του νέου δίσκου. Η περιοδεία για την προώθηση του “Solitude, Dominance, Tragedy”, πέρασε και από το “Bang Your Head festival”, όπου έπαιξαν με τους Crimson Glory και Kamelot (αυτό το τρίο πέρασε τότε και από τα μέρη μας). Εκείνη την περίοδο, οι Σουηδοί progsters, συμμετείχαν και σε μία συλλογή tribute στον Yngwie Malmsteen, με το κομμάτι “Rising Force”.
Σαν άκουσμα, το “Solitude, Dominance, Tragedy” είναι ένα album που σε τραβάει στα “εσώψυχά” του από την πρώτη κιόλας νότα. Είναι ο δίσκος, που ακόμα και σήμερα μου φέρνει ρίγη όποτε τον ακούω. Άλλωστε, το κομμάτι “Solitude Within” είναι εκείνο που με ώθησε να τρέξω στο πιο κοντινό δισκοπωλείο και να τον αγοράσω, όπως τα μικρά παιδιά κάνουν για τις λιχουδιές. Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ, ακούγοντας το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, που το βρήκα σαν μία μουσική “λιχουδιά”, που ξεχώρισα μεταξύ πολλών ακουσμάτων. Η ατμόσφαιρά του είναι ‘’βαριά”, σχεδόν καταθλιπτική, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο κρυμμένο μήνυμα που θέλει να περάσει ο δίσκος.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν περίμενα μέσα σε ενα δίσκο να βρώ συγκεντρωμένες τόσες πολλές διαφορετικές και συνάμα “γευστικές λιχουδιές” (πάει μου έμεινε). Το “Solitude, Dominance, Tragedy”, δεν είναι ένα ή δύο ή τρία καλά κομμάτια. Είναι ένα σύνολο τραγουδιών, που δημιουργήθηκε από μία μεγάλη μπάντα, για να “μοιράσει” απλόχερα στον κόσμο τη μουσική εκδοχή των εσωτερικών αναζητήσεων του “εγκεφάλου” του group. Οι Evergrey, ασχολήθηκαν με τα πιο “σκοτεινά” συναισθήματα του ανθρώπου, όπως ο φόβος, η μοναξιά, το σκοτάδι, η σύγχυση και νομίζω πέτυχαν διάνα! Νομίζω δύσκολα θα ξανακούσεις τόσο “καταθλιπτική” μπαλάντα όπως το “The Shocking Truth”, τόσο “σκοτεινά” και στα όρια της “παράνοιας” κομμάτια σαν τα “She Speaks To The Dead” και “When Darkness Falls”, τόση “μοναξιά” όπως στο “Words Mean Nothing”.
Επίσης, ακόμα θα σε κυριεύει ο “φόβος” όποτε ακούς στο CD player το επικό “Nosferatu” και η “σύγχυση” όποτε παίζει το “A Scattered Me”. Αυτό το album, θα στοιχειώνει για πάντα το μυαλό. Είναι ο δίσκος, που όταν τον άκουσα έμαθα περισσότερα για τον εσωτερικό μου κόσμο, από όσα ήξερα μέχρι τότε. Το “Solitude, Dominance, Tragedy”, σε βοηθάει να κατανοήσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να κοντρολάρεις τα εσωτερικά σου συναισθήματα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι σίγουρα ένας μνημειώδης δίσκος και για μένα ο καλύτερος τρόπος να συστηθούν οι Evergrey στο μεταλλικό κοινό.
Το “Solitude, Dominance, Tragedy”, είναι το album που θα “γεννάει” νέους οπαδούς της σκηνής όποτε τον ακούνε. Οι Σουηδοί metallers, έκαναν κίνηση-ματ με αυτόν το δίσκο και η συνέχειά τους, το απέδειξε περίτρανα. Η επίσκεψή τους στις 16 Απριλίου στην Αθήνα στο Κύτταρο, με γέμισε με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία που θα τους δω για πρώτη φορά live. Σίγουρα θα είναι από τα lives που θα με “σημαδέψουν”, όπως έγινε και με το δεύτερο album-μνημείο της μπάντας από το Γκέτεμποργκ.
665 
