Θεωρείται δεδομένο, πως όταν σου ζητείται να γράψεις δύο λόγια για ένα άλμπουμ, οφείλεις να είσαι αντικειμενικός. Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή την περίπτωση εμού και των House of Lords, είναι κάτι -ομολογουμένως- πολύ δύσκολο, καθώς η αγάπη μου για αυτή τη μπάντα είναι μεγάλη.
Έχοντας παρακολουθήσει και λατρέψει ολόκληρη τη δισκογραφική τους διαδρομή, είναι αυτονόητο ότι περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία το όγδοο studio album τους με τίτλο “Big Money”. Γι’ αυτό το σκοπό αλλά και για να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα, ήθελα να ακούσω αρκετά το νέο άλμπουμ πριν γράψω σε 2-3 αράδες τις σκέψεις και τις απόψεις μου. Προερχόμενοι λοιπόν από μία αρκετά καλή κυκλοφορία πριν 2 χρόνια (“Cartesian Dreams”), ο πήχης είχε μπει αρκετά ψηλά για τη νέα τους δουλειά και δεν ήθελα να πέσω στην όποια παγίδα. Για ακόμη μία φορά όμως, όχι μόνο δεν απογοητεύουν αλλά απεναντίας, εντυπωσιάζουν! Εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια, οι House of Lords έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση των απανταχού οπαδών του μελωδικού ήχου σαν μία all-star band και όχι άδικα. Από τις τάξεις τους έχουν περάσει τεράστιοι μουσικοί όπως ο Ken Mary, o Gregg Giuffria, o Tommy Aldridge, o Chuck Wright, και μολονότι πλέον το μόνο σταθερό μέλος παραμένει ο James Christian, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την προσωπικότητά τους και να παρουσιάσουν καλοζυγισμένες δουλείες και θαυμαστά αποτελέσματα. Σημείο αναφοράς αποτελεί πάντα το εκπληκτικό ταλέντο του Christian που με την αναλλοίωτη στο χρόνο φωνάρα του, τη συνθετική του δεινότητα και τη μαεστρία στον τομέα της παραγωγής, διατηρεί στο ακέραιο το μουσικό στίγμα της μπάντας, μπολιάζοντάς το με την απαραίτητη φρεσκάδα ώστε να μην φανεί στο ελάχιστο ξεπερασμένο. Στο εγχείρημά του συνεπικουρούν και οι 3 σπουδαίοι μουσικοί που έχει στο πλάι του, αφού BJ Zampa (drums), Jimi Bell (κιθάρες) και Chris McCarvill (μπάσο), παραδίδουν μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζει ένα σφιχτοδεμένο, τεχνικό και ώριμο hard rock group. Στα 12 κομμάτια του “Big Money”, μπορεί κανείς να βρει σχεδόν τα πάντα. Από straight in your face hard rock συνθέσεις, μελωδικά AOR mid-tempo διαμαντάκια με την απαραίτητη συνοδεία πλήκτρων, τραγουδήσιμα συναυλιακά hits, έως και συναισθηματικές power μπαλάντες. Ti άλλο να ζητήσει ένας λάτρης αυτού του ιδιώματος; Από το εναρκτήριο δυναμικό ομότιτλο οδηγούμαστε στα “One Man Down” & “First To Cry” που φέρνουν στο μυαλό παλιούς καλούς Bon Jovi με τα μελωδικά και πιασάρικα ρεφραίν τους. Εκπληκτικές μελωδίες επενδυμένες με ανάλογες ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και εντυπωσιακά κιθαριστικά μέρη. Στη συνέχεια, το εκπληκτικό “Someday When” έρχεται να επαναφέρει σε ζώσα κατάσταση την χρυσή πρώτη εποχή του group καθώς τα πλήκτρα και η εν γένει ενορχήστρωση, θυμίζουν ιδιαίτερα τεχνοτροπικά τον μάστορα Gregg Giuffria. Το ξεσηκωτικό, που δεν μπορείς να μη τραγουδήσεις, “Searchin’”, ακολουθείται από το εντυπωσιακό “Living In A Dream World” που θυμίζει στα couplet το “Gates Of Babylon” των μεγάλων Rainbow και κορυφώνεται με ένα chorus κάτι περισσότερο από αξιομνημόνευτο… Ακολουθεί η υπέροχη μπαλάντα “The Next Time I Hold You” στο πνεύμα των τελών της δεκαετίας 80 με αρχές 90 συναισθηματικών μπαλάντων (βλ. Winger, Warrant κ.α.) ενώ το “Run For Your Life” έχει πολύ έντονη γεύση από το μνημειώδες ντεμπούτο τους. Ακούστε το, δείτε τον τίτλο και θα καταλάβετε γιατί. Ένα ακόμη highlight αποτελεί το “Hologram” με μια Jovi / Leppard κατεύθυνση, θες δε θες, θα σε κάνει να χοροπηδήσεις, αφού σφύζει από μελωδία, ρυθμό και συναυλιακή διάθεση. Το “Seven” παραπαίει μεταξύ μιας παλιομοδίτικης hard rock αισθητικής τύπου Kiss και μιας μεταγενέστερης late 80’s, βαπτισμένη με ολίγες glam πινελιές. Το επόμενο με τίτλο “Once Twice” αποτελεί μια έκρηξη μελωδίας για τ’ αφτιά κάθε ακροατή, μια και, έχω την αίσθηση, πως μπορεί να κάνει γκελ ακόμη και σε αμύητους σε αυτή τη μουσική. Hit με τα όλα του που σου καρφώνεται μια για πάντα στο μυαλό! Το album κλείνει δυναμικά μα εξίσου μελωδικά με το “Blood”, αφήνοντάς σε αποσβολωμένο να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις από πού σου ήρθε. Ναι λοιπόν, οι “Λόρδοι” έκαναν και πάλι το θαύμα τους! Το “Big Money” αποτελεί έναν εκπληκτικό δίσκο που ωριμάζει με κάθε ακρόαση. Μετά την 5η δε, δεν μπορείς να μην αποκτήσεις μία σχέση πάθους με σχεδόν όλα του τα κομμάτια. Περιέχει συνθέσεις με προσωπικότητα που διακρίνονται εύκολα μεταξύ τους χωρίς να κουράζουν και να επαναλαμβάνονται. Έξυπνες ενορχηστρώσεις, τεχνικό παίξιμο μεστό από μελωδικά περάσματα και όλα αυτά κάτω από μια κοφτερή και γεμάτη ακρίβεια παραγωγή είναι ο κοινός παρανομαστής που διαπνέει όλο το “Big Money”. Αν το “Cartesian Dreams” υπήρξε πολύ καλό, το “Big Money” είναι -κατ’ εμέ- αρκετά “click” παραπάνω και το τονίζω αυτό με παρρησία. Η παρούσα κυκλοφορία έρχεται συν τοις άλλοις, να επιβεβαιώσει το καλό momentum για τη Frontiers αυτή την εποχή, αφού εκτός από τους House Of Lords, οι Work Of Art, o Toby Hitchcock και οι Xorigin παρουσίασαν ιδιαίτερα ποιοτικές δουλείες. Ας ευχηθούμε και η συνέχεια να είναι ανάλογη. Ίδωμεν. Ως τότε, σπεύσατε πάραυτα να αποκτήσετε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς!
618 
