Από τις μέρες που έκανα τις σπουδές μου στη μουσική, ο καθηγητής μου, έλεγε πως η εισαγωγή και η έξοδος είναι τα πιο σημαντικά μέρη στο κομμάτι. Βάζοντας, λοιπόν, αυτό το (limited-edition) mini LP να παίξει, συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά την αλήθεια των λόγων του και την επέκταση της ισχύος της ρήσης αυτής στη ροή μιας πιο ολοκληρωμένης κυκλοφορίας. Οι Fen, μου έδωσαν κάτι για να γίνομαι “φορτικός” στα ώτα των αμύητων φίλων μου, τουλάχιστον για μία εβδομάδα ακόμα.
Το “Stone and Sea”, επαληθεύει τον τίτλο του στη συνείδησή μου, καθώς με παρέσυρε στο ταξίδι του μετά περισσής ανέσεως, τοποθετώντας με σε ένα νοερό σκάφος με πηδάλιο την post αισθητική του. Η “Αγγλοσαξονικότητα” του album δεν κρύβεται επ’ ουδενί, θυμίζοντας “ηχοτόπια” γνώριμα, χωρίς όμως να επαναλαμβάνεται άσκοπα. Τα μέρη με τα καθαρά φωνητικά, μου θύμισαν μέχρι και τους Porcupine Tree (στην εισαγωγή του “Tides Of Glass”, ιδιαίτερα), δένοντας αρμονικά με τις κραυγές και το “βόρβορο” που “εξουσιάζουν” το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων.
Τα τρία κομμάτια στη μικρή (λίγο κάτω από τα 20’) διάρκεια του MLP αυτού, προέρχονται από το split τους με τους Sleepwalker, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 2016. Θεματικά, το συγκρότημα βρίσκεται πολύ κοντά στη φύση καθώς και τα στοιχειά που λυσσομανούν διακριτικά στο βυθό της θάλασσας και, παρά το ότι δεν κατάφερα να εντοπίσω τους στίχους, “βυθίστηκα” ακολουθώντας την αρμονία που μου “επιβλήθηκε”, σ’ αυτό το βραχύ, “ηχητικό νόστο”.
Παρά το αρκετά σαφές πλαίσιο που παρουσιάζουν οι Fen, στη συνειρμική φαντασία μου, αυτή η μουσική μοιάζει εξόχως “αστική”, ως παρομοίωση στο πώς χανόμαστε καθημερινά στον “ωκεανό από σκυρόδεμα”, έχοντας απολέσει τη σύνδεσή μας με τη γη που μας “αναθρέφει”. Ο συνδυασμός πέτρας και θάλασσας (στο σχεδόν εμβατηριακό “Stone And Sea”) μας “συνθλίβει” αναπόφευκτα , αλλά θα επιμείνω στην αισιοδοξία μου, πως μετά από το τελευταίο εμπόδιο (“The Last Gravestone”), υπάρχει ένα φως που οδηγεί πέρα από το πεζό, στο υπερβατικό.
Όσον αφορά στη σύνθεση των κομματιών, η δουλειά είναι χαρακτηριστική του είδους και πολύ άρτια εκτελεσμένη, με τα κιθαριστικά μέρη να αναμειγνύονται αδιαχώριστα με το μπάσο, τα τύμπανα (“ελληνιστί”, rhythm section) και τα φωνητικά, σε ένα ενιαίο μουσικό όργανο ή καλύτερα, μέσο (θυμίζοντάς μου την εξαιρετική δουλειά του Aaron Turner με τους Isis). Οι συγχορδίες “βουτηγμένες” στην παραμόρφωση, “φοριούνται” πολύ τα τελευταία χρόνια στα “post….everything” σχήματα, αλλά οι Fen τις κάνουν να μοιάζουν “ευκατανάλωτες”, σαν φρεσκοφουρνισμένα τσουρεκάκια. Η κιθαριστική δουλειά είναι από τις αγαπημένες μου μέχρι στιγμής, με τα ακουστικά σημεία να πλαισιώνουν υπέροχα τον υπόλοιπο “ορυμαγδό”.
Τα “σιδηροδρομικά” riffs, επάγουν μία σκοτεινότερη ατμόσφαιρα, νευραλγικά τοποθετημένη σε κάθε μέρος των τριών συνθέσεων και, μαζί με τα χαοτικά μέρη στα τύμπανα, σε “στροβιλίζουν” σχεδόν καθαρτικά. Θα προτιμούσα τα καθαρά φωνητικά λίγο ψηλότερα στη μίξη, μιας και η ατμόσφαιρα του album συχνά επιβάλλεται από αυτά και καθώς τα θεωρώ πολύ αξιόλογα για να “χάνονται” (αν και, μετά τις πρώτες δύο ακροάσεις, γίνονται πιο ευδιάκριτα). Το σύνολο πλαισιώνει υπέροχα το artwork του Alasdair Dunn, προ(σ)καλώντας τον ακροατή να “εικονοποιήσει” την όλη πορεία στη μουσική.
Το “Stone and Sea”, αποτελεί μία αναζωογονητική κυκλοφορία, την οποία δεν μπορώ παρά να προτείνω ανεπιφύλακτα, ειδικά για όσους περνούν, όπως και ο γράφων, μεγάλο μέρος του πρωινού τους στα μέσα μεταφοράς. Δύο “αυτιές” αρκούν για να αφυπνίσουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό! Επενδύστε στο ομώνυμο κομμάτι του MLP, το οποίο χωράει στις playlists όλων, ανεξαρτήτως προτιμήσεων.
https://www.facebook.com/fenofficial/
614 
