Υπάρχει μία συγκεκριμένη απόχρωση μελαγχολίας, που μόνο η post metal μουσική μπορεί να αποδώσει επακριβώς με ήχο. Είναι ένας πικρόγλυκος συνδυασμός θλίψης και οργής, που αν ήταν εικόνα θα έμοιαζε με τα σκοτεινά κύματα ενός ωκεανού, που σκάνε με τρομακτική δύναμη πάνω σε απόκρημνα βράχια. Οι King Apathy, καταφέρνουν να ζωγραφίσουν με τις χαμηλό-κουρδισμένες χορδές των κιθαρών τους, τα “σχιστά” growls του τραγουδιστή τους και τα σφιχτοδεμένα δέρματα των τυμπάνων τους, ακριβώς αυτήν την εικόνα, να εκφράσουν αυτήν την συγκεκριμένη διάθεση.
Αφού κυκλοφορήσαν δύο LPs υπό του ονόματος Thränenkind, πήραν το όνομα του δεύτερου από αυτά (“King Apathy”, 2016), για να κυκλοφορήσουν το νέο album τους “Wounds”. Ίσως ο λόγος γι’ αυτήν την μετονομασία, να είναι μία προσπάθεια επανεκκινήσεως της τύχης τους, αλλά ταυτόχρονα και σύνδεσής τους με το παρελθόν τους.
Ντεμπούτο αλλά και όχι, το “Wounds” είναι ένα καλογραμμένο μουσικό έργο με 9 τραγούδια που κρατούν αμείωτη την προσοχή του ακροατή στα 45 λεπτά της συνολικής διάρκειάς τους, αφού δεν υπάρχει ανάμεσά τους ούτε 1 δευτερόλεπτο ασήμαντου, μουσικού filler. Μία συμφωνία αποτελούμενη από βαριά metal riffs, μελωδικές “διπλοπενιές”, “αλά post rock”, έντονες τυμπανοκρουσίες και “ακραίους”, φωνητικούς “sludge-core βρυχηθμούς”, σε μία αξιοθαύμαστη ισορροπία.
Παρόλο που ο ρυθμός των τραγουδιών αυτών εναλλάσσεται συχνά (είναι άλλοτε καταιγιστικός, άλλοτε μεσαίας και αργής ταχύτητας), αυτή η εναλλαγή γίνεται πάντα με εξαιρετική μαεστρία από το γερμανικό κουαρτέτο, το οποίο φροντίζει παράλληλα να ομορφαίνει κάθε ένα από αυτά με ακουστικές κιθάρες και μελωδικά “περάσματα”. Μερικά από αυτά μάλιστα, εμπλουτίζονται με χορωδία και synthesizer (στο “Reverence” και στο “Earthmother Rising” αντίστοιχα). Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι χάνεται η “τραχύτητά” τους. Τα σημεία της μουσικής τους που διαδέχονται τα μελωδικά, φτάνουν σε “ακρότητα” ακόμη και το black metal (“He Missed The Stars”). Όσο για την ποιότητα ήχου…. Υποδειγματική! Ο ήχος των τυμπάνων ιδιαίτερα, που συνήθως πάσχει στις παραγωγές αυτού του είδους, εδώ είναι εξαιρετικά διαυγής και φυσικός.
Αν πρέπει να προσδιορίσω το μουσικό στυλ τους, παρομοιάζοντάς το με άλλα συγκροτήματα, θα έλεγα ότι είναι σαν οι Harakiri For The Sky, να συναντούν τους Cult Of Luna και να “jam-άρουν” με “νέο-crust” προσανατολισμό.
Πέρα από τα αριστοτεχνικά θέματα της μουσικής τους, τα οποία φανερώνουν το μουσικό ταλέντο των King Apathy, αυτό που κάνει το “Wounds” να ηχεί τόσο απολαυστικό, είναι η καθαρτική, ειλικρινής και παθιασμένη δύναμή του, που σε συνδυασμό με την μελαγχολία που αποπνέει, γίνεται ένα άκουσμα που σε “γραπώνει” και σε καθηλώνει. Σε ωθεί, ακόμη, σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, όχι επειδή “κάτι δεν κατάλαβες”, αλλά επειδή νιώθεις ότι εκείνο σε “καταλαβαίνει”. Ταυτίζεσαι μαζί του.
Μία πραγματικά θαυμάσια δουλειά, με τόσο συναίσθημα, όσο και ουσία. Δεν θα μπορούσα να το προτείνω περισσότερο, όχι μόνο σε οπαδούς του post metal, αλλά σε οποιονδήποτε θέλει μελωδικό και μελαγχολικό το metal του και δεν τον ενοχλούν οι κραυγές. Ένα εξαίρετο album, που αν και αμφιβάλλω για την πιθανότητα της εμπορικής επιτυχίας του (μιας και δεν είναι καθόλου “ραδιοφωνικό”), επιβεβαιώνεται η καλλιτεχνική επιτυχία του και από τις κριτικές συναδέλφων μου από το εξωτερικό.
http://www.king-apathy.com/
697 
