Ανάμικτα τα συναισθήματα για πολλούς λόγους..! Οκ όταν ακούς για μια μπάντα την οποία απαρτίζουν πρώην μέλη από M.O.D, Exodus, Pro-Pain, κατέχεις άμεσα τη γνώση ότι θα ακούσεις κάτι δυναμικό και καλό! Το ακούς; Ναι! Και τι σε χαλάει;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας πατήσουμε το play, κοιτώντας ταυτόχρονα και το εξώφυλλο. Το πρώτο κομμάτι “Hate” μπαίνει χαλαρά για ελάχιστα και μετά γίνεται έκρηξη! Ωραία, ψιθυρίζεις και συνεχίζεις να κοιτάς το εξώφυλλο (βασικό αυτό)! Ξεκινά το ομώνυμο και ενώ έχεις ήδη ξεκινήσει το headbanging, συνειδητοποιείς πως ακούς μια στρατό… πωρωμένη Αμερικανιά, αφού κάπου στη μέση το τραγούδι αποκτά μια άλλη… νότα! Ξανακοιτάς το εξώφυλλο και “μπαίνεις” στο νόημα!
Εντάξει τα κομμάτια είναι δυνατά στο σύνολο τους, παιγμένα άρτια από ειδικούς και “παλιούς” της πιάτσας και δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας αφήσουν ευχαριστημένους, άσχετα αν παρατηρείται κάποια… κοιλίτσα από τη μέση και πέρα! Αλλά το όλο concept θέμα με τον Αμερικανό σουπερ κομάντο, αλά Ράμπο στρατιώτη, που πάει να σώσει ως μόνος άξιος το πλανήτη από τους κακούς Ιρακινοαφγανούς, για εμένα πάει πολύ!
Αν και το περιοδικό, δεν είναι πολιτικό, τολμώ να πω ότι θα κακοφαινόταν πολύ στους φίλους μας τους Αμερικανούς, αν μερικοί Ιρακινοί έφτιαχναν μια μπάντα, με concept το δικό τους στρατό, έτσι;
Κι επειδή στράβωσα με την υπεροψία τους τώρα, θα σας πω απλά, ότι σαν άλμπουμ και πρώτη προσπάθεια των Generation Kill, είναι σε πολύ καλά επίπεδα για τους οπαδούς του crossover/thrash metal ήχου, μα κατά τ’ άλλα… δείτε καλύτερα τη πρώτη Ράμπο ταινία με τον Σταλλόνε να χαλαρώσετε!
565 
