Ωραία μέρα! Ωραία νύχτα!
Κόσμος είχε φύγει αρκετός από την πρωτεύουσα λόγω τριημέρου και έτσι όσοι ήρθαν στο An Club με αυτοκίνητο, πάρκαραν άνετα. Έφτασα στην οδό Σολωμού λίγο πριν οι Πειραιώτες oi-punks The Titz ξεκινήσουν να παίζουν και είδαν αρκετό κόσμο να αράζει απέξω και γύρω από το αγαπημένο venue.
Σφράγισα το δεξί μου χέρι με το “μπαστούνι” του An Club, κατέβηκα τα σκαλοπάτια και προμηθεύτηκα την πρώτη μου μπιρίτσα, ενώ ταυτόχρονα οι 3 πάνκηδες στη σκηνή προσπαθούσαν να μας κάνουν να χορέψουμε.
Με όμορφες punk rock μελωδίες, άλλοτε συνοδευόμενες με αγγλικό στίχο και άλλοτε με ελληνικό, συμπεριλαμβανόμενης της διασκευής του “Trendy βλάκες” των Soberphobia. Η ώρα τους πέρασε γλυκά και ο κόσμος έδειχνε να ευχαριστιέται και να ζεσταίνεται για ό,τι θα επακολουθούσε με την εμφάνιση των Σουηδών Perkele.
Θα ήθελα να σταθώ στην εξαιρετική performance του John στα τύμπανα, που αποτελεί μια δυνατή κολώνα πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί άνετα το μελλοντικό οικοδόμημα των The Titz. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και έτσι, όλα κύλησαν περίφημα με το κλίμα να γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστο.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία επίσκεψη των Perkele στην Αθήνα, περίπου 15 όπως είπε και ο frontman τους Ronnie, και η μουσική τους έχει καταφέρει να αγγίξει πολύ περισσότερο κόσμο όσο περνούσαν τα έτη. Το An Club ήταν πίτα λοιπόν, και οι Perkele βγήκαν φουριόζοι με το “A Way Out” και το κοινό ξεκίνησε να τραγουδάει κάθε στίχο, ενισχύοντας το συναίσθημα που έβγαινε από τους μουσικούς στη σκηνή, οι οποίοι ανταπόδωσαν τη χάρη δίνοντας το 200% τους.
Έχοντας μαζί τους το νέο album “Leaders of Tomorrow”, όπως είναι φυσικό έπαιξαν το ομώνυμο και τρία ακόμη κομμάτια (“One Day”, “Winner”, “Stand By you”), αλλά δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο, καλύπτοντας όλα τα album της αγγλόφωνης πορείας τους. Όσο προχωρούσε το live, όλα ακολουθούσαν μια αέναη ανοδική πορεία με το pit να έχει παλμό και τα stage dives να δίνουν και να παίρνουν. Όσα δεν είχαμε δει φέτος, τα είδαμε στους Perkele! “Paradise”, “What Have I Done”, “Stories from the Past”, “Working Class” και χαμός από φωνές στο υπόγειο. Μπλούζες άρχισαν να βγαίνουν και ημίγυμνοι πλέον κατέκλυαν το έμπροσθεν της σκηνής με την καθιερωμένη punk κλωτσοπατινάδα να συμπληρώνει το παζλ μιας επιτυχημένης punk συναυλίας.
Καλός ήχος, πολύς κόσμος, Perkele βγαλμένοι από κάποιο όνειρο, το κοινό να μην σταματάει να τραγουδάει και η setlist να είναι από τις πιο ανεβαστικές που έχω ποτέ συνταντήσει.
Όταν δε, ήρθε η ώρα του “When You’re Dead”, τύποι άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα κάγκελα μπροστά στη σκηνή και όταν έσκασε το “Me”, η κατάσταση είχε γίνει ανεξέλγκτη.
Ο Ronnie πήρε τον λόγο και εξήγησε πως κανονικά θα τελείωνε εδώ το set, αλλά περνούσαν τόσο καλά που έπαιξαν αρκετή ώρα ακόμα, με τα “Cowards”, “Ηang ‘em High”, “Forever” να μας αποτελειώνουν…ή έτσι νομίζαμε, αφού το τέλος ήρθε με εκκωφαντικό κρότο. Η εκτέλεση του “Heart full of Pride” τράβηξε περίπου 15 λεπτά με όλους μας να τραγουδάμε το ρεφρέν. Το κομμάτι ξεκίνησε κανονικά και μετά οι τρεις φίλοι από το Göteborg, έπαιζαν μαζί μας τραγουδώντας “I’ve got a flame in my heart that never dies, I got a heart full of pride” και ένας ένας έφευγαν από τη σκηνή. Πρώτα ο Ronnie και η κιθάρα του, μετά ο Chris με το μπάσο του, αφήνοντας για το τέλος τον εξαιρετικό John στα τύμπανα! Οι φωνές σίγουρα θα έχουν δημιουργήσει προβλήματα στα θεμέλια της πολυκατοικίας και αυτό το κλίμα στο An Club δεν θυμάμαι πότε το ένιωσα τελευταία φορά. Οι Perkele άναψαν μια φωτιά, που δύσκολα κάποιος θα σβήσει!
Υ.Γ. Για όσους δεν γουστάρουν τη μίξη του metal και του punk, να σας ενημερώσω πως το “No Shame” κόπηκε στα δυο από ένα ορχηστρικό medley “The Trooper/ Holy Diver/ Jump in the Fire/ Breaking The Law” και ήταν ένα από τα Hilghlits της βραδιάς.
Φωτογραφίες : Γιώργος Αργυρόπουλος
1268 
