Και έφτασε η στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό metal fan περίμενε. Το “Heritage”, το 10ο studio album των OPETH,και μετά από αναμονή 3 χρόνων, έρχεται να γίνει μήλον της Έριδος στην μουσική βιομηχανία.
Λίγες μέρες πριν αισθανόσουν την σκόνη στον αέρα από διαφωνίες μέχρι και καυγάδες για το τι θα ακολουθήσει, πως θα είναι το άλμπουμ , αν θα είναι οι “παλιοί καλοί OPETH”, και με τα πολλά ήρθαν και αυτοί να μπουν στην λίστα με τους ANATHEMA, PARADISE LOST, PAIN OF SALVATION, οι μουσικόφιλοι διχάζονται και αυτό κάνει την προσμονή της κυκλοφορίας μεγαλύτερη. Το κυνήγι για την μουσική εξέλιξη, καινοτομία και πρόοδο φαντάζει σαν περιπέτεια. Η αγωνία, η προσμονή για την επιτυχία ή όχι ενός άλμπουμ, για το διαφορετικό, σου αφήνει ένα λαχάνιασμα μέχρι την στιγμή που θα πατήσεις το “play”. Έφτασε λοιπόν η στιγμή όπου ο Mikael Åkerfeldt έκανε το απωθημένο του πραγματικότητα, αψηφώντας κατά κάποιο τρόπο οποιουδήποτε την γνώμη. Ήταν κάτι που από 20 χρονών ονειρευόταν να κάνει, και το έπραξε. Στο “Heritage” o Åkerfeldt απελευθερώνει όλων του τον περασμένων χρόνων την μουσική “κληρονομιά”. Να ξεκαθαρίσω πως δεν θα πέσω στην παγίδα της σύγκρισης αυτού του άλμπουμ με τις προηγούμενες δουλειές τους, καμία σχέση. Έχουμε να κάνουμε καταρχήν με ένα άλμπουμ που κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως ίσως να είναι η συνέχεια του “Damnation”, είναι ένα άλμπουμ που είναι κατεξοχήν progressive rock με την έννοια, που απλόχερα ερμήνευσαν απίστευτες μπάντες στην δεκαετία του 1970. Ελαφρά σκοτεινό σε μερικά σημεία χωρίς αυτό να το κάνει λυπηρό ή πεσιμιστικό. Έχει έντονα σημεία, σκληρά μερικές φορές αλλά αρκετά όμορφα. Είναι σίγουρα κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από κατεστημένο OPETH. Παρόλο που ο Åkerfeldt είναι λάτρης των στερεοφωνικών, αναλογικών καταστάσεων, εδώ έχουμε 5.1 mix, και την παρέμβαση για άλλη μια φορά του φίλου του STEVEN WILSON, κάνοντας σε άλλη μια φορά να θαυμάζεις την παραγωγή. Τα 10 εκπληκτικά κομμάτια εσωκλείονται στο ιδιόμορφο artwork του μοναδικού στο είδος TRAVIS SMITH (βλέπε RIVERSIDE, WINDS, KATATONIA, NOVEMBERS DOOM). Στο “Heritage” της 1 περίπου ώρας διάρκειας, δεν θα ακούσεις σκληρά φωνητικά ούτε για γεύση, δεν θα ακούσεις death metal, νότες, θα νοιώσεις όμως πόσο μεγάλες επιρροές υπήρξαν στην μουσική διαδρομή του Åkerfeldt οι KING CRIMSON, JETHRO TULL, CREAM, αισθάνεσαι πως υπογράφει ένα τελεσίγραφο με τις εμμονές του, και τις κάνει δημιουργία. Δηλώνει δε, πως δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, και πως αν οι death-metal οπαδοί δεν το αντέχουν, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα (άμα σου μπει κάτι στο μυαλό…!). Ξεκινώντας με ένα υπέροχο intro, το ομώνυμο “Heritage” γεμάτο από νότες πιάνου, δίνει την σκυτάλη στο “The Devil’s Orchard” ‘όπου τείνει να γίνει και το single, αν και δεν είναι η κορυφή τους στο άλμπουμ, είναι απλά αυτό που θυμίζει πιο πολύ OPETH! Ερχόμενο το “I Feel The Dark” σε κάνει να αισθανθείς την βαρύτητα του, ατμόσφαιρες, κλασική κιθάρα, ξεσπάσματα, space σημεία και πλούσια δόση hammonds. Το “Slither” έρχεται όντως να κάνει την έκπληξη, ότι πιο γρήγορο, μια αφιέρωση ας πούμε στο μέγιστο και ανυπέρβλητο DIO, ένα γνήσιο prog ’70 κομμάτι, με επιρροές ξεκάθαρες από DEEP PURPLE & RAINBOW, προσαρμοσμένο στα OPETH δεδομένα. Πειραματισμός στο έπακρο, ατμοσφαιρικές slide κιθάρες, μυρωδιά jamming σε κάποια σημεία, σχεδόν ακουστικό το “Nepenthe”. Το “Haxprocess” και αυτό με καλοδουλεμένες κιθάρες και φωνητικά όμορφα, μακρινούς νοσταλγικούς ήχους. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και μάθημα κλασικής κιθάρας. Ένα αλλόκοτο κομμάτι συνεχίζει, κάνοντας σε να πιστεύεις προς στιγμή πως μπορεί να βρίσκεσαι και στην ζούγκλα. Στο “Femine” συμβαίνουν όλα αυτά. Παράξενοι ήχοι, που σου αφήνουν την γεύση της αγωνίας, της περιπέτειας, πιο oriental ρυθμοί αλλά όλα αυτά για περίπου 1 λεπτό, μετά αλλάζει πάλι, γλυκαίνει με το πιάνο και πνευστά. Το “The Lines In My Hands” κατ’ εμέ είναι το καταπληκτικό κομμάτι του άλμπουμ. Τα πλήκτρα έχουν την τιμητική τους, η δεξιοτεχνία του κιθαρίστα περίσσια ενώ το μπάσο δίνει ρεσιτάλ! Σε ένα τίτλο μέσα χώρεσε το 2ο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, το “Folklore”. Και ο τίτλος σε καθοδηγεί τι θα ακούσεις. Σίγουρα θα γίνει πηγή έμπνευσης για πολλούς νέους φιλόδοξους κιθαρίστες. Το outro είναι το ίδιο εξαίσιο με την εισαγωγή. Το “Marrow Of The Earth”, ένα καθαρά κιθαριστικό κομμάτι, με λίγα πλήκτρα στο τέλος, σου αφήνει μια γλυκιά θλίψη νοσταλγίας, χωρίς να σε ρίχνει όμως. Το όνειρο λοιπόν του M. Åkerfeldt έγινε πραγματικότητα, και το απωθημένο του, άλμπουμ, χωρίς να θέλω να κρύψω όμως την σκέψη μου πως τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, απλά…ακολούθησαν. Ένα υπέροχο άλμπουμ, με έντονους πειραματισμούς, χωρίς να σε κουράζει, κάθε άλλο. Μόλις τελειώσει αναρωτιέσαι, αυτό ήταν? Για μένα μέσα στα καλύτερα της χρονιάς. Απλά απολαύστε το, χωρίς δισταγμό.
“Led the blind, Searched to find, A pathway to the sun, Saw the signs, Intertwined..”/The Devil’s Orchard
470 
