Οι μοναχοί της ερήμου (Desert Monks), σαν έτοιμοι από καιρό, έπειτα από μεγάλη περισυλλογή και διαλογισμό, θεώρησαν ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, ώστε να διακηρύξουν και να συστήσουν στο ευρύ κοινό, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και τυμπανοκρουσίες, το ντεμπούτο τους πόνημα “Dark Grooves”.
Το αποτέλεσμα καθηλωτικό, σε τέτοιο βαθμό που με τα πρώτα κιόλας ακούσματα διαπιστώνουμε πως έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά σημαντικό, που του πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεπεράσει τα όρια της εγχώριας αναγνώρισης. Δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου να χαιρετίζω με περίσσιο στόμφο νέες δουλειές, πόσο μάλλον να κρατάω επιφυλάξεις για πρωτοεμφανιζόμενα σχήματα, αλλά εδώ τα πράγματα είναι αρκετά σοβαρά!
Το όλο πόνημα, αποπνέει μία ισορροπία μεταξύ post- grunge, blues- rock, hard-rock και neo-psychedelia, συγκερασμένα όλα τόσο άρτια μεταξύ τους, που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι η ενορχήστρωση πραγματοποιήθηκε από κάποιο μετρ της συμφωνικής μουσικής, μιας και οι επιρροές των μελών του σχήματος είναι από τη μία τόσο ευδιάκριτες, αλλά ταυτόχρονα αριστοτεχνικά πλεγμένες. Γεγονός που πέρα από έμπνευση, απαιτεί ταλέντο και σκληρή δουλειά.
Οι συνθέσεις παλινδρομούν, άλλοτε ανάμεσα σε λιγότερο μελαγχολικούς All Them Witches, κι άλλοτε σε πιο λυρικούς Afghan Whigs, για να προσεγγίσουν κάτι από τους Radiohead της νέας εποχής. Κολλητικά riffs, εναλλάσσονται με ισορροπημένα ξεσπάσματα, αψεγάδιαστα φωνητικά και πολύ καλά δουλεμένη στιχουργική, συνθέτουν ένα σύνολο από 11 απολαυστικές συνθέσεις, που έχουν στόχο να μακροημερεύσουν στις λίστες μας. Θα ξεχώριζα, δίχως άλλο, το εθιστικό “The Rain”, μέχρι τα πλέον ατμοσφαιρικά και groov-άτα, “The Devil” και το ομότιτλο “Dark Grooves”. Πέρα από τις δικές μου προτιμήσεις, προτροπή μου είναι να βάλετε το album στο repeat και να το απολαύσετε ακατάπαυστα.
Με το λυκόφως του 2018, λοιπόν, οι Desert Monks, μας χάρισαν μία εξαιρετική δουλειά για να πορευόμαστε και να προσμένουμε (με απαιτήσεις) την επόμενη. Έως τότε, το “Dark Grooves” έχει όλα τα εφόδια για να αναζωογονεί τ’ αυτάκια μας.
724