Ακόμα θυμάμαι το πόσο με εντυπωσίασε το ντεμπούτο της μπάντας από το Los Angeles, που ακούει στο όνομα Witherfall και που το 2017 με το “Nocturnes And Requiems”, έβαλε λίγο περισσότερο σκοτάδι, αλλά και υψηλή αισθητική στο metal μας.
Αν και πολύ φρέσκο σχήμα, εμένα προσωπικά μου έφερναν εξ’ αρχής μία ζεστασιά παλαιών αγαπημένων μπαντών – κάτι από King Diamond, Sanctuary/Nevermore, Crimson Glory και Helstar, με την Poe-τική ως και μακάβρια αισθητική τους, τα εξαιρετικά φωνητικά του Joseph Michael (που πλέον είναι επίσημα ο νέος τραγουδιστής των Sanctuary-αποστολή καθόλου εύκολη όταν αντικαθιστάς ένα ΘΕΟ!) και τις κιθάρες του Jake Dreyer των Iced Earth, που “ζωγραφίζει πινελιές” με έναν δικό του τρόπο, πάνω στον μαύρο καμβά της δισκογραφίας τους.
Ένα από τα πιο αξιόλογα albums του 2018, ακολούθησε ως περήφανος διάδοχος του “Nocturnes”, το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα, “A Prelude To Sorrow”.
Η αίσθηση που σου αφήνει αυτό το σχήμα μετά από κάθε ακρόαση, είναι και ο τίτλος του νέου τους EP, “Vintage”: μία τόσο σύγχρονη μπάντα που καταφέρνει σχεδόν πάντα να σε γυρίζει σε ανατριχιαστικά υπέροχες μουσικές εποχές 25+ ετών πίσω – και αυτό από μόνο του, είναι αξιέπαινο.
Μετά από δύο πολύ καλά albums, η μπάντα ένιωσε πως ήρθε η στιγμή να μας δείξει ένα πιο ακουστικό της πρόσωπο, με χαμηλούς τόνους και low tempo.
Αυτό είναι το “Vintage” EP, ένα από αυτά τα mini albums που δεν μας προσφέρουν 4-5 νέα τραγούδια και λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα σε long play κυκλοφορίες, αλλά περισσότερο μοιάζουν με “collector’s item” (κατά μία έννοια είναι, μια που και το CD και το βινύλιο θα είναι limited editions), που κυρίως απευθύνονται στους fans της μπάντας.
Μία ακουστική βερσιόν του “Vintage” (χωρισμένη σε 3 μέρη, ως medley) αλλά και η κανονική εκτέλεση του album “A Prelude To Sorrow”, είναι το μεγαλύτερο χρονικά μέρος του EP που, σαν ιδέα, προέκυψε ταυτόχρονα με την αναγγελία του ακουστικού tour των Sonata Arctica, με τους οποίους οι Witherfall θα περιοδεύσουν μαζί.
Το EP πλασιώνεται με μία επίσης ακουστική εκτέλεση του single “Ode To Despair” (τραγούδι που επίσης βρίσκεται στο “A Prelude To Sorrow” album στην original version) και δύο διασκευές (ή μαλλον, μία διασκευή και μία επανεκτέλεση). Η ουσιαστικά πραγματική διασκευή, είναι αυτή που έκαναν στο “I Won’t Back Down” του Tom Petty και ενώ δε βρήκα κανένα καλό λόγο γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο, το έκαναν πολύ καλά, πολύ μελαγχολικά και σκοτεινά, σε σχέση με το αδιάφορο πρωτότυπο. Η επανεκτέλεση, είναι αυτή στο “A Tale Wasn’t Right” των Helloween, που μην έχοντας να προσθέσουν κάτι στο original, απλά παίζουν με πιο μοντέρνα παραγωγή και πολλά keyboards (παρουσιάζοντας τον νέο τους πιανίστα Alex Nasla), την λατρεμένη power ballad, μη δίνοντας λόγο να την ακούσεις δεύτερη φορά.
Το μεγαλύτερο ατού αυτής της κυκλοφορίας όμως, είναι το απίστευτο τραγούδι τους, “The Long Walk Home (December)”, που πρωτοκυκλοφόρησε πριν ένα περίπου χρόνο, αλλά μόνο για την Ιαπωνική αγορά. Για μένα είναι ένα τόσο δυνατό και γεμάτο συναισθήματα ημιακουστικό έπος, που ακόμα και μόνο του να κυκλοφορούσε σαν single αντί του EP, θα είχε κάθε λόγο (όπως και αυτό το EP τον μόνο λόγο, αν δεν είσαι mega-fan) να αγοραστεί.
Ουφ, τι ωραία αίσθηση! Ας ακούσω τώρα το “Into The Mirror Black”, το “Vintage” μου δημιούργησε αυτόματα, μία μεγάλη όρεξη για αυτό. Πάω.
https://witherfall.com/
713 
